Chirurgijn

Zowel enkele familieleden als de voormalig huisarts in Nederland vonden het raadzaam dat een lelijk uitziend plekje in mijn gezicht verwijderd moest worden. Normaliter ben ik geen held in medische akkefietjes, de tandarts vind ik al een ramp, maar toch deed iets mij overhalen om dit in Portugal te laten plaatsvinden, want het is tenslotte het land waar ik woon.

Voertaal

Het schijnt heel gebruikelijk te zijn dat in de Portugese gezondheidszorg het Engels niet als voertaal wordt gebruikt. Is me in Nederland ook al eens opgevallen. En voor je bij de juiste dokter terecht bent, moet je eerst langs tal van administratieve mevrouwen. Daar begint bij mij de angst voor misverstanden. Ik vroeg in mijn beste Portugees naar een dermatoloog, wijzend op het plekje onder mijn linkeroog en kom terecht bij een plastisch chirurg.

Een vriendelijke, rustige man. Niet zo heel knap, wat pokdalig en had bovendien een bijzondere bril op van jaargang 1976, maar wellicht zijn die weer in de mode vandaag de dag. Hij vraagt of er iets aan de wallen onder mijn ogen moet worden gedaan. OK, van huis uit ben ik met die dingen behept, mijn zusters ook, wat die er allemaal opsmeren om dat tegen te gaan wil je niet weten, maar nee, laat die zakken maar zitten, kunt u iets aan dit plekje doen, jawel dat gaat wel lukken, schikt het u vrijdag de dertiende om 13.00 uur, ben niet bijgelovig dus dat is goed, tot ziens dan hier heeft u het adres van de kliniek waar ik opereer, dank u wel en fijne dag nog.

Marinha Grande

Vrijdag de dertiende breekt aan en vol vertrouwen rijden we naar Marinha Grande, een kleine 45 kilometer noordwaarts. Weer melden bij een balie, weer talloze papieren en geen spoor van een map of dossier over mij. Weten ze eigenlijk wel dat ik kom en waarvoor?

Het is vijf over één en een vriendelijke zuster komt mij ophalen uit de wachtruimte en brengt me naar een andere wachtruimte. Hier maar weer een kwartier gewacht op een volgende zuster.

Zij neemt me mee naar een kamer met vier bedden. Er zit een oudere meneer met aan zijn bovenarm een stuk staal van vijftig centimeter en allerlei pinnen door zijn arm. Opbeurend moment, maar hij lacht en is heel vriendelijk zoals de meeste Portugezen.

Omkleden

Dit is uw bed, hier heeft u een groen operatiehemd, dat moet aan, daar kunt zich omkleden, wat moet er uit, alles, maar het gaat om een plekje in mijn gezicht, alles moet uit, weet u dat zeker, heel zeker, zusters kunnen heel vasthoudend zijn.

Het zal wel zo moeten dus het omkleedproces aangegaan. Lekker hoor, een Portugees operatiehemd maatje XXL dat bij mij ophoudt waar mijn mannelijkheid begint. Zuchtend, steunend en mopperend kom ik weer bij Lilian aan die bij het bed geduldig en glimlachend op een stoel is gaan zitten. De zuster kwam ook even goedkeurend langs en bracht vervolgens een infuus aan in mijn arm. Ze houden het toch zeker wel bij een plaatselijke verdoving, straks moet ik echt een week hier blijven. Of er gaat iets heel engs gebeuren.

Hoe laat is het, half drie, niemand vertelt wat er gaat gebeuren, is in Nederland ook zo, hoe laat is het nu, half vier, dit is te gek voor woorden als er om vier uur nog niemand is geweest trek ik de infuus eruit en we gaan, doe maar rustig dit is Portugal.

Aan de beurt

Om zeven minuten voor vier komen twee zusters enthousiast binnen, het is uw beurt, gaat u maar liggen dan rijden we u naar de operatiekamer. En om de boel netjes af te kleden krijgt Dirk een bijpassend prachtig groen hoofdkapje op.

Nu begint het echt te spannen, want mijn beroepsmatige interesse weet dat menselijke beperkingen en vergissingen in de medische sector minstens zo actueel zijn als in de luchtvaart.

Kretologie als “dokter, u haalt toch wel het goede been eraf” maakt mij Spaans cq. Portugees benauwd. In het Engels schiet dat ook niet veel op “remove his left leg, be sure you take the right one”. Je zit niet te wachten op het Pistoriuseffect of draaf ik nu een beetje door. In december heeft een goede vriendin, die bekend is in de medische wereld, naar aanleiding van een discussie over deze materie, geroepen dat ze in een ziekenhuis in Delft daar een oplossing voor hebben gevonden. Oh ja en hoe dan, vraag ik nieuwsgierig, nou daar moet de patiënt op het goede been met een viltstift een kruis zetten. Ik ben blij dat ik in Marinha Grande lig!

De operatie

In de operatiekamer mag ik vanuit het rolbed op de operatietafel kruipen. Moet een aardig gezicht zijn geweest met dat korte hemd. Daar is ook de chirurg, niet dat ik hem herken. Net een groen maanmannetje compleet met gehele zichtbedekking. Maar die bril is onmiskenbaar.

Voordat we gaan beginnen dokter zegt u mij in uw woorden wat u gaat doen. Het plekje onder dit oog wegnemen en dat ga ik nu omcirkelen met een viltstift. Wij zijn vrienden dokter.

Dan wordt er een groene lap op mijn gezicht gelegd, met een gaatje erin en kan ik verder niets zien.

Bloeddruk

U bent nerveus zegt de operatiezuster want uw bloeddruk is 160 bij 104. Dat is voor mij een ongekende prestatie, laag zelfs onder deze omstandigheden en bovendien was de laatste keer in een ziekenhuis veertig jaar geleden. Alles goed, senhor Dirk, ik loop liever met de honden te wandelen maar los daarvan OK, dan gaan we beginnen.

Pikkie pikkie, zegt de operatiezuster. Ja zus, ik heb dat hemdje niet uitgezocht en het herinnert mij aan een uitspraak van mijn 5-jarige dochter die bij het ruiken van de etherlucht in een ziekenhuis zegt “ik word hier altijd zo erotisch van”. Vandaag lig ik er wel zo bij, maar het voelt anders.

En dan gaat ook de 2e verdovingsspuit erin en kraait de zuster weer pikkie pikkie.

Interessant gesprek

Om de verdoving in te laten werken wordt de wachttijd benut door wat interessante gesprekken te voeren. De dokter heeft zes jaar geleden ook in Nederland gewerkt, in Bieverwiek. U bedoelt Beverwijk en bij het FireWoundsCentre toch dan. In mijn luchtvaartcarrière heb ik het gebracht tot level 6, is maximaal, in het beheersen van professioneel Engels. Doch, sinds ik dagelijks in elke volzin drie talen willekeurig door elkaar gebruik is er niet veel meer van over. Yes, skin preparation, gelukkig ik ben in goede handen, woonde u in Amsterdam, We can see, gaat hij nu beginnen, ik kan niks zien. We can see, ja jullie wel maar ik niet, We Can See.

Oh, wag effuh… the quarter begins to fall, u woonde in Wijk aan Zee, yes yes, WeCanSee, in We Can See You Can See the Sea, mijn god wat een gesprek.

Gebeurd

Na een half uur frutselen is het gebeurd. Zucht, mijn bloeddruk is inmiddels 147 bij 94, hoezo, opluchting?

Terug op het rolbed in mijn sexy hempje kom ik op de gang de volgende patiënte tegen, ook op rolbed, eveneens gekleed in groen OK-hemd, ik doe een poging om die mevrouw een geruststellende knipoog te geven maar de signalen bereiken mijn verdoofde linkerhelft niet, zal een fraaie grimas geworden zijn.

Lieve Lilian is blij mij weer te zien en nadat de zuster het nog even had geverifieerd bij de dokter mocht ik om vijf uur het pand verlaten.

Zou ik toch teveel boeken van Robin Cook hebben gelezen?