• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst
Portugal Portal

Portugal Portal

Informatie over wonen, werken en genieten in Portugal

  • Wonen & Werken
  • Natuur & Ontspanning
  • Eten & Drinken
  • Cultuur & Maatschappij

Opsporing verzocht

Door Ellen Lanser 5 reacties
Gepubliceerd op 10 januari 2017 bijgewerkt op 7 september 2020

Ploediebliedieploediebloe! Ploediebliedieploediebloe! Waah! ’t Is stom, maar ik schrik altijd als die telefoon in mijn broek gaat. Ik ruk ‘m uit m’n zak: “Bom dia, Termas-da-Azenha.”

“Goedemorgen”, zegt een keurige vrouwenstem in accentloos Nederlands, “spreek ik met Ellen Lanser?”

“Jazeker,” beaam ik, “wat kan ik voor u doen?”

“U spreekt met de politie van Heemstede, bureau opsporing”, zegt de mevrouw en dat gebeurt me niet elke dag, dat ik dat hoor.

Of ik wie ken?

“Ik wou graag iets van u weten”, gaat de mevrouw door, “kent u ene Alfons van der Meijden?”

Ik kijk nogal dom, maar dat kan zij niet zien, dus zeg ik: “Nee, sorry, nooit van gehoord.”

“Misschien kent u hem dan onder de naam Alfons Heijbroek?”

“Eh, ja, dat is de naam van een vrijwilliger die morgen hierheen komt.” Ik ben een beetje verbaasd over dit gesprekje – zacht uitgedrukt.

“Mooi, dat is wat ik weten wilde. Dank u”, zegt de mevrouw kordaat en maakt zo te horen aanstalten om het gesprek af te breken. Dat kan natuurlijk niet zomaar – hier moet ik het mijne van weten.

“Sorry, mevrouw, voordat u weer weg bent … het gebeurt me niet elke dag dat de politie me belt om iets over komende vrijwilligers te weten te komen, dus eh … moet ik me zorgen maken? Gaat het over een massamoordenaar of zo? Zal ik hem misschien maar niet van het station gaan ophalen?”

Een vermist persoon, opsporing verzocht

Ondanks haar kordate optreden heeft de keurige mevrouw wel gevoel voor humor, want ze lacht kort en zegt dan geruststellend: “Nee hoor, er is verder niets aan de hand. Meneer Heijbroek was als vermist opgegeven en wij moesten hem opsporen. En dat hebben we dan nu gedaan.”

“Vermi-hist?” Ook nog nooit een vermiste vrijwilliger gehad. Een mens maakt wat mee.

“Ja, zijn vrouw heeft hem als vermist opgegeven. Zijn kleren zijn gevonden op het strand en hij was van de ene dag op de andere verdwenen.

Ik vind het wel een beetje verwarrend. “O, eh … moet ik nog iets doen? Gaat er verder iets gebeuren? Wat kan ik verwachten?”

“Nee hoor, u kunt gerust zijn.” Mevrouw is nu duidelijk wel klaar met het gesprek. Ze zal nog wel meer mensen op te sporen hebben waarschijnlijk. “Ik neem overmorgen contact op en ik zal doorgeven dat meneer naar Portugal reist.”

Vóór het smartphonetijdperk

Nu klinkt dit jullie misschien raar in de oren allemaal, maar dit was ruim voor het smartphonetijdperk. Misschien wordt de afdeling opsporing verzocht inmiddels bemand door één mens, want je kunt tegenwoordig iedereen via de phone volgen. En anders zoomt de satelliet wel even een beetje in … of ze sturen een drone op je af. Het is tegenwoordig niet meer zo makkelijk om zomaar te verdwijnen. Neem ik aan, want veel ervaring heb ik er niet mee.

Tien jaar geleden was dat allemaal nog geen gemeengoed! Toen was het nog echt werk om iemand op te sporen.

Ik was weliswaar gerustgesteld, maar toch wel een pietsie nieuwsgierig naar wie ik over de vloer zou krijgen natuurlijk.

“We zullen het wel zien, morgen”, zei ik hardop tegen mezelf en stopte de telefoon weer in mijn zak.

Even afwachten maar

Alfons bleek een hele rustige aardige man te zijn van net in de veertig, die in het geheel niet de indruk maakte dat ie gekke dingen zou kunnen doen. Hij had zijn fiets bij zich, in een hele grote tas. Dat was wel een bijzonderheid, dat doet niet iedereen. Hij maakte kennis met de anderen, ik leidde hem rond, introduceerde hem in zijn kamer, liet de keuken zien en vertelde hoe het zou gaan met maaltijden en werk. Niets aan de hand, zou je zeggen.

Maar op de achtergrond liep die olifant mee natuurlijk …

Silhouet van een olifant
“An elephant in the room”. Illustratie Gordon Johnson, Pixabay

Ik heb niets gezegd over het telefoongesprekje met de politiemevrouw. Dat kan niet, vond ik, deze mens heeft een verhaal en dat zijn zijn zaken. Als hij op de een of andere manier behoefte heeft aan “wegwezen” dan zal hij daar wel een reden voor hebben..

De volgende dag begon iedereen met zijn taken en ging alles z’n gewone gangetje. Alfons paste zich prima aan in de groep, niets aan de hand. Maar die olifant … die wou maar niet weg …

Een bekentenis

De dag erna kwam ik de keuken in en daar stond Alfons een broodje te smeren. Ik wou dat toevallig ook net doen en dat was de gelegenheid. Hij barstte soort van los. Het was teveel geweest, om zijn geheim te bewaren.

“Kunnen we even praten?” vroeg hij nogal gespannen en we gingen even naar buiten, naar achter bij de keuken. Daar kwam het hele verhaal eruit. Hij wist dat de politie me gebeld had en hij waardeerde erg dat ik er niets over gezegd had. Maar dit was zó raar, om net te doen alsof er niets aan de hand was, terwijl hij wist dat ik wist dat er wel iets aan de hand was.

strand in Portugal
Foto Ellen Lanser

Vreselijk om alles te verliezen

Hij was wanhopig geweest en had geprobeerd in scène te zetten dat hij de zee in was gelopen. Om overal vanaf te zijn. Om ergens anders een nieuw leven te beginnen. Om al dat oude zeer te vergeten. Hij had in een jaar of tien zijn eigen bedrijf opgebouwd, maar was een tijdje geleden failliet gegaan. Niet zozeer zijn schuld, maar meer omdat zijn crediteuren hem niet op tijd betaald hadden. Daardoor kon hij ook zijn schulden niet voldoen en daarmee was het gebeurd.

Zijn huwelijk had er erg onder geleden. Gelukkig wisten zijn kinderen nog van niks. Die waren te klein om dat te beseffen. Maar zijn vrouw en hij … dat ging niet meer.

Allemachtig, wat een verhaal. Wat erg! Ik weet als geen ander hoe het is om een eigen bedrijf te hebben, het is je kind. Meer nog dan een kind – dat groeit op en wordt zelfstandig. Je bedrijf moet je altijd aandacht in blijven stoppen. Je kunt het beter vergelijken met een kind met Down.

Terug naar vroeger

“Ik zal nu wel terug moeten”, zei hij gelaten. “Ik kan niet zomaar wegblijven, ik moet de dingen onder ogen zien. Maar ik vond het erg leuk hier … die twee dagen.”

Dat vond ik prettig om te horen. En ik vond het nog prettiger dat die olifant verdwenen was. Je wordt er een beetje schichtig van, als er zoiets is waar je niet over mag praten.

“Ik laat mijn fiets maar hier, want als het mag kom ik graag weer terug,” zei hij de volgende dag toen hij klaarstond met z’n koffertje. Prima natuurlijk.

een fiets in een fietstas
Het enige overgebleven bewijs. Foto Ellen Lanser

Alleen, ’t is er nooit meer van gekomen. We zijn nu 10 jaar verder en die fiets is hier nog. Plus tas. Die wordt nooit gebruikt, maar de fiets wel. Het is een Limited Edition en dat schijnt nog speciaal te zijn ook. Er hebben inmiddels al veel mensen plezier van gehad.

En Alfons? Nooit meer wat van gehoord. Alsof ie van de aardbodem verdwenen is …

(natuurlijk zijn uit privacy-overwegingen alle namen van de betrokkenen veranderd)

Dit is deel 19 van een “Trip down Memory Lane”, waarin Ellen Lanser herinneringen ophaalt aan de emigratie naar Portugal en de eerste ervaringen met de nieuwe cultuur. De vorige episodes kun je hier lezen: Alle berichten van Ellen Lanser.

« Eucalyptugal
No milk today »

Categorie: Wonen & Werken Trefwoorden: faillissement, fietsen, opsporing, politie, reizen, vermist, vrijwilligers

Lees Interacties

Reacties

  1. Cees Groenewegen zegt

    11 januari 2017 om 06:25

    Mooi verhaal Ellen. Doet me denken aan het personage Herman van Acda en de Munnik.

    Beantwoorden
    • Ellen Lanser zegt

      11 januari 2017 om 21:44

      Ah! Dat ken ik nog niet! Acda en de Munnik eigenlijk alleen van naam … dus ik ga eens even speuren op het internet – dank je Cees!

      Beantwoorden
  2. Liz zegt

    15 januari 2017 om 08:48

    Prachtig warm verhaal en wie weet komt hij toch nog eens langs.

    Beantwoorden
  3. Marc zegt

    15 januari 2017 om 08:56

    Heel kort verhaal, maar het boeide me enorm tot het einde! Ik ben nog steeds nieuwsgierig naar die Alfons 🙂

    Beantwoorden
  4. Ellen Lanser zegt

    15 januari 2017 om 12:08

    Dank je wel, Marc, Liz, voor jullie vriendelijke commentaar. Stel je voor, dat hij langskomt … dat wordt dan wel een volgend blogje! 😉

    Beantwoorden

Geef een reactie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk om te lezen

Bordje wat naar Cu de Judas verwijst
De kont van Judas en ‘Het Echte Portugal’
Avondrood in de metalige schemering.
Heimwee naar Tavira
De olifant rock in de Algarve
De Zeven Hangende Valleien wandeltocht bij Lagoa (Algarve)

Primaire Sidebar

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

en ontvang elke week gratis de nieuwste artikelen over Portugal in je mailbox.

Aanmelden

Zoek je iets?

Onze sponsoren

Bekijk de sponsoren

Trefwoorden

accommodatie Alentejo Algarve Aveiro Beiras boeken boekrecensie Coimbra column Corona cultuur dagboek dieren economie emigratie emigreren fado feest gastronomie geloof geschiedenis kunst land Lissabon literatuur milieu muziek natuurpark Noord-Portugal Portugal recept reizen steden taal taalweetjes Tavira toerisme traditie Trás-os-Montes vakantie verbouwen volksgebruiken wandelen werken wijn

Recente reacties

  • Dominique Gal op Uit het rijke Romeinse verleden  : “Begin 2000 werd in Elvas, ik denk rond São Vicente, door een boer een grote Romeinse villa ontdekt. Een heel…”
  • Josephine Eijnthoven op Uit het rijke Romeinse verleden  : “Wat een leuke ervaring! Het is me gegarandeerd door een suppoost in het museum van Rabacal dat tegen eind van…”
  • Albert van den Berg op Uit het rijke Romeinse verleden  : “Ik ben hier vorig jaar mei binnen geweest. Ik reed er langs en was nieuwsgierig wat het was, een vriendelijk…”
  • Arlette op Stoelnummers in de Portugese trein, een verklaring.: “Dank voor de explcatie van de stoelnummers. Al jarenlang mijn hoofd over gebroken. Over de huisnummers : Pas sinds kort…”
  • JPJ Schildt op Stoelnummers in de Portugese trein, een verklaring.: “Ik vermoed dat de huisnummering gewoon de volgorde van bouwen is geweest. In Nederland krijgt het tussengebouwde huis een letter…”

Footer

  • Home
  • Over Portugal Portal
  • Alle artikelen
  • Archief
  • Schrijvers
  • Privacy
  • Cookie policy
  • Contact

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

en ontvang elke week gratis de nieuwste artikelen over Portugal in je mailbox.

Aanmelden

Portugal Portal

Meer informatie over Portugal Portal

mailportugalportal@gmail.com

  • E-mail
  • Facebook
  • Instagram

© 2023 Copyright Portugal Portal 2023

Beheer cookie toestemming
Om deze website goed te laten werken, te optimaliseren en personaliseren en content van social media te kunnen tonen worden cookies geplaatst.
Functioneel Altijd actief
The technical storage or access is strictly necessary for the legitimate purpose of enabling the use of a specific service explicitly requested by the subscriber or user, or for the sole purpose of carrying out the transmission of a communication over an electronic communications network.
Preferences
The technical storage or access is necessary for the legitimate purpose of storing preferences that are not requested by the subscriber or user.
Statistieken
The technical storage or access that is used exclusively for statistical purposes. The technical storage or access that is used exclusively for anonymous statistical purposes. Without a subpoena, voluntary compliance on the part of your Internet Service Provider, or additional records from a third party, information stored or retrieved for this purpose alone cannot usually be used to identify you.
Marketing
The technical storage or access is required to create user profiles to send advertising, or to track the user on a website or across several websites for similar marketing purposes.
Beheer opties Beheer diensten Beheer leveranciers Lees meer over deze doeleinden
Zelf instellen
{title} {title} {title}