Ik heb nog weleens een kookwedstrijd gewonnen. En aangezien ik de kookgenen niet van thuis heb meegekregen, is kokkerellen voor mij een dingetje dat gepaard gaat met diepe concentratie en ademhalingsoefeningen. Liever gezegd: gepaard ging, want inmiddels heb ik een redelijk repertoire en dito routine opgebouwd.
Een bacalhau à bras, stoofvlees (specialité du chef), een vegetarische lasagna of een mousse chocolat gaat me tegenwoordig makkelijk af.
Competatief koken
Er was een mannetje of 15 aanwezig – zoals altijd eigenlijk – en op een mooie avond onder het diner, kwam het gesprek op koken. In die tijd kookte mijn ex altijd, want hij deed dat het beste. Een mens moet zijn kwaliteiten benutten, nietwaar?
Om hem een beetje te ontzien – het valt tenslotte niet mee om elke dag voor zo´n 15 man te koken, ook al ben je nog zo’n liefhebber – bedacht ik spontaan een kookwedstrijd.
Maar: wel met diverse eisen! Niet alleen het eten gold als criterium, maar ook: de locatie, de presentatie van het geheel, de gebruikte ingrediënten (goedkoop/duur, van het seizoen of niet) en hoe je de keuken achterlaat. Het laatste criterium was ingegeven door ervaringen uit het verleden. Een dieptepunt was een gastkok die alles, maar dan ook alles aanwezig in de keuken vuil gemaakt had. Zijn eten was heerlijk, maar de afwas daarna was een ernstige anti-climax. Ik had het liefste de hele keuken in elkaar willen frommelen en in de vuilnisbak gooien.
Last en hopelijk not least
Er waren zeven gegadigden. Zeven maaltijden dus. Met enige aarzeling had ik mezelf ook opgegeven. Doet u mij maar als laatste dan. Heb ik nog tijd voor mijn concentratie oefeningen. Het ene na het andere fantastisch lekkere maal kwam voorbij en mijn dag naderde.
Wat te doen??
Heksennacht
Gelukkig dat er regelmatig goede ideeën naar beneden vallen. Het was eind oktober, en mijn beurt viel op de 31ste. Heksennacht, Allerzielen in Portugal. Ik wist dat er hele families naar het kerkhof gingen om hun geliefde doden te verwennen met bloemen en kaarslichtjes. Om voor hun zielenheil te bidden. En dat er na zeven, acht uur zo goed als niemand meer was.
Ik besloot tot salades: tomaat/geitenkaas, groene-bonen-salade, paddestoelen-pastasalade, die dingen. Makkelijk te vervoeren. In het geniep begon ik met tuintafels en stoelen te sjouwen, en stopte die alvast in de auto. Zonder dat iemand het merkte, vulde ik een krat met borden en bestek, drank en glazen.
Alles stond klaar. Iedereen verbaasde zich erover dat ik zo relaxed was, want de salades stonden ook al klaar. “Moet je niet naar de keuken?”, wilde iedereen weten, maar nee: “Jongens, om half acht allemaal klaarstaan met een extra truitje. En verder zeg ik niks.”
Vraagtekens
We reden in colonne de heuvel op. Ik werd gevolgd door auto’s vol vraagtekens. Mijn jongens probeerden de hele tijd te raden waar we heen gingen, maar kwamen er niet op. Ze bedachten de spannendste dingen, maar alles wat ze bedachten was even onwaarschijnlijk.
Voor het kerkhof van Samuel ligt een groot plein met mooie oude bomen. Het ligt middenin de bossen, verlaten van alles en iedereen. Het kerkje is nooit open, vermoed ik, maar het kerkhof wel en was inderdaad versierd met bloemen en kaarslichtjes. Het bleek ook nog eens volle maan te zijn.
Versierde graven
Iedereen viel om van verbazing. Wij Nederlanders doen dit soort dingen niet (meer), dus het was een indrukwekkend schouwspel. Een ommuurd stukje van de wereld, tussen hemel en aarde zeg maar, verlicht door duizenden kaarslichtjes en de volle maan, en overal bloemen.
De hele groep was er stil van. Maar niet voor lang! Peet had de stereo meegenomen en zette een discreet jazz muziekje op om mee te beginnen. De tafels en stoelen werden neergezet, neem een glaasje wijn erbij, en het feest begon. Nienke trad op als vuurdanser met haar poi. Die had ze uit Nieuw-Zeeland meegenomen, en was er al aardig bedreven in.
Broes mocht het ook eens proberen en bleek een natuurtalent. Sara kreeg er blaren op haar handen van en ging maar dansen met haar vader. Frans betreurde het dat hij zijn sax niet meegenomen had.
Ok. Het was vanwege de locatie, en alle goden werkten mee. Maar toch: ik heb ooit weleens een kookwedstrijd gewonnen!
Dit is deel 12 van een “Trip down Memory Lane”, waarin Ellen Lanser herinneringen ophaalt aan de emigratie naar Portugal en de eerste ervaringen met de nieuwe cultuur. De vorige episodes kun je hier lezen: Alle berichten van Ellen Lanser.
Geef een reactie