Stormen in Portugal

‘Hoor de wind waait door de bomen, makkers staakt uw wild geraas…’ Nee, we krijgen niet alweer bezoek van Sinterklaas, maar wel van Hercules, Ruth en Stephanie. Drie stevige stormen die in de eerste maanden van dit jaar Portugal tergden. Waarom zijn we ook alweer jaren geleden naar Portugal verhuisd? Kan ik me daar niet vaag herinneren dat misschien het lekkere weer, ook in de wintermaanden, een van de redenen is geweest?

Stormachtige tijden

Maar wie Portugal alleen maar associeert met zon, zee en strand, die heeft het flink mis. De wind heeft vrij spel op het Ribatejaanse platteland. Ik hoor het zwaar geruis, dat meer als gedonder van duizenden paardenhoeven klinkt, al in de verte aankomen. De wind slaat krachtig tegen ons huis en vindt hier en daar een kier in het hout om ook nog even flink naar binnen te blazen. Zie ik dat nu goed of wiegt de kroonluchter aan het hoge plafond zachtjes mee? Het vliegengordijn, dat we in de bloedhete zomer ergens in een ver verleden hebben opgehangen, klettert als fikse zweepslagen tegen de keukendeur.

Klepperen, buigen en soppen

Buiten kleppert een losgeraakte plaat van een oude stal. De sinaasappelboom heeft al bijna al zijn vruchten verloren; die feloranje bollen waren nog de enige ingrediënten die het grijze uitzicht een kleurig accent gaven, maar nu zijn ze verdronken in de zwarte modder. De lange ranke eucalyptussen hebben zoveel respect voor de storm Stephanie, dat ze met hun kruinen tot aan de grond buigen.

De aarde is verzadigd en de paarden soppen met hun hoeven door het land. Als er weer een bui aankomt, keren ze hun achterwerk tegen de wind in en buigen hun hoofd. Ze zouden ook naar hun schuilstalletje kunnen gaan, maar ze laten zich niet kennen. De vogels vliegen ineens twee keer zo hard en ik vraag me af hoe ze zonder brokken met zoveel vaart in hun nest kunnen belanden, als dat tenminste nog niet is weggewaaid.

Todo cuidado é pouco

Ik kruip wel gauw terug in mijn beschermhut. Het hout van het dak kraakt vervaarlijk. Zouden de balken het houden? Opnieuw raast er een woedende windvlaag over ons heen. Op de televisie waarschuwen ze iedereen om binnen te blijven. Voor bijna alle districten geldt code rood.

‘Todo cuidado é pouco!’ schreeuwt een journaliste op een van de nieuwszenders terwijl haar haren rond haar hoofd dansen en regendruppels de lens van de camera bedekken. Oftewel: je kunt niet voorzichtig genoeg zijn! Dat geldt zeker aan de kust, waar gigantische golven gulzig van de kust eten en dreigen om iedere nieuwsgierige toeschouwer mee op te slokken en kilometers verder misschien uit te spugen.

Reuzegolven

De surfer Garrett McNamara is rond deze tijd van het jaar niet meer weg te slaan uit zijn favoriete surfoord Nazaré. Dit is ook een van mijn favoriete plekken in Portugal, maar dan niet om reuzegolven uit te dagen. In 2011 brak deze bekende surfer in Nazaré het wereldrecord door op zijn surfplank een golf van 24 meter hoog te bedwingen.

Op de dag dat Stephanie huishield, was het eigenlijk mijn plan geweest om naar Nazaré te gaan om te lunchen in mijn favoriete marisqueira (zeevruchtenrestaurant) Paulo Caetano, maar ik heb toch maar braaf het advies opgevolgd om thuis te blijven.

Eropuit? Maar waar naartoe?

Gelukkig is de wind een dag later gaan liggen, maar de regen blijft ons zegenen. Ik ben deze druilerige maanden meer dan zat. Lekker eropuit; maar waar naartoe? In het begin van het jaar was ik met mijn kleine meid van een paar maanden oud naar Nederland geweest. Op familiebezoek in mijn geboorteplaats. Erg leuk om nu met mijn kindje die dingen te doen die ik hier als kind ook deed, samen met onze al iets oudere neefjes en nichtjes.

Ik heb mijn baby in haar badpakje gehesen en op naar het subtropisch zwemparadijs om de hoek. Dat was genieten. Daarna samen met de neefjes en nichtjes naar het overdekte kinderpretland om vervolgens even in het zonnetje (!) naar de kinderboerderij te wandelen.

Op zondag gesloten

Na het zonnetje in Nederland achter te hebben gelaten waren we weer terug in de Ribatejo. De donkere, druilerige dagen slopen langzaam voorbij. Om de sleur te doorbreken even naar het zwembad misschien? Ik zal niet te veel eisen, een subtropisch zwemparadijs is niet nodig, een gewoon zwembad is ook goed.

Daar sta je dan op zondagochtend voor de deur: ‘Op zondag gesloten’. Mijn vriend staat naast me te lachen; wat had je dan gedacht? Dit is een gemeentelijk zwembad, natuurlijk is dat op zondag niet open! Tja, wie gaat er nu op zondag voor zijn plezier zwemmen! Bovendien blijkt het kinderbad nooit open om vrij te zwemmen, alleen voor lessen.

Kinderpret in de Ribatejo

Nee, overdekt entertainment op een presenteerblaadje dat bestaat hier in de Ribatejo niet. Tips zijn welkom! Hier moeten de kids, in ieder geval in de winter, zichzelf vermaken. Naar de bioscoop in Santarém dat kan wel nog. Maar heel veel meer hoef je niet te verwachten.

Maar ook dat is natuurlijk geen ramp. Het stimuleert de creativeit, als er tenminste niet meteen naar de afstandsbediening van de televisie wordt gegrepen! Wie meer richting Lissabon en omstreken gaat, zal daar wel genoeg winterproof kinderpretmogelijkheden tegenkomen; overdekte speeltuinen, zwembaden die wel op zondag open zijn, een bezoekje aan het Oceanário en nog veel meer.

Maar alles komt goed

Alles komt goed, ook met mijn druilerige winterblues. Ik stap nog even met de rubber laarzen door de plassen en de modder, ik ‘geniet’ nog even van de frisse regendruppels op mijn gezicht en de wind door mijn haren. We zijn er bijna, het is immers al maart. De lente staat voor de deur.

Schoongewassen en uitgewaaid kunnen we met nog meer smart uitzien naar de stilte ná de storm met hopelijk rustig en zacht lenteweer! In dat stralende zonnetje is er ineens zo ontzettend veel te genieten hier in Portugal, gewoon in de openlucht! En dan weet je weer precies waarom je op dit mooie plekje op de aarde bent beland.