Een hondenleven in Portugal

Een hond heeft hier op het platteland van Portugal geen mooi leven, beter gezegd, vaak een slecht leven. Mijn maag draait zich soms om van wat ik zie. Als we door het dorp of in de omgeving wandelen beginnen de honden al te blaffen voordat wij ze hebben gezien. Als je al plannen zou hebben iets te doen wat niet geoorloofd is, laat je het wel. Niet zelden gaat er een raam of deur open en steekt er iemand z’n hoofd naar buiten om te kijken wie er langs komt. Geen deurbel nodig.

Hondenplekken

We kennen zo een paar vaste hondenplekken.

Bij een tuin zit al jaren een hond aan de ketting die te keer gaat als je er langs loopt. Deze hond ziet er wel gevoed uit, maar zit daar dag en nacht.

Bij een huis zit een hond aan de ketting. Om zijn plek is een geul uitgesleten door de rondjes die hij daar steeds loopt. In de zomer staat er een parasol waaronder hij nog wat in de schaduw kan liggen.

Bij weer een ander huis staan twee kooien buiten met twee grote zwarte honden erin, luid blaffend en tegen de tralies springend als wij langskomen.

Dan kennen we nog een hond die alleen nog kan piepen, omdat zijn stembanden waarschijnlijk stuk zijn van het blaffen.

Hondenkoekjes

Ooit hadden wij bedacht om een pak hondenkoekjes te kopen. We zouden alle honden die we tegenkwamen een koekje geven… Maar dat kennen ze niet en willen ze niet. Hier krijgen de honden geen brokken of iets ‘lekkers’. Nee, ze krijgen een stuk brood, een bak overgebleven soep, of restjes eten van de baas. Verrot fruit, rauwe aardappels, of stukken slachtafval van de kippen.

Nee, hier krijgen ze geen aparte brokken voor bloedend tandvlees, voor nier- of maagproblemen, laat staan blikken hondenvoer met vlees. Ben je hier als hond ziek? Dan heb je pech gehad, de baas helpt je naar de hondenhemel als het niet meer gaat, of je gaat vanzelf.

Loslopende honden

In de dorpen zie je ook vaak loslopende honden. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Als je je hand omhoog doet, rennen ze met de staart tussen de poten weg. Dit is voor mij het bewijs dat ze vaak geslagen en geschopt worden.

Op de dorpspleintjes zien we ook vaak een aantal honden bij elkaar, wij noemen dit ‘hondenhangplekken’. Ook liggen ze vaak midden op de weg te slapen in de rustige dorpen. Als je er met de auto langs wilt, kijken ze op en lopen traag naar de kant. Een trieste aanblik is een dode hond langs de kant van een wat drukkere weg.

Toen wij laatst, op een warme dag, een rit met de auto maakten door de prachtige Serra do Açor, renden er ineens twee honden ons tegemoet. Hun tongen hingen uit de bek. Kilometers lang hadden we geen dorp gezien en het zou ook nog kilometers lang duren voor er een dorp zou komen. Waar kwamen deze honden vandaan? Hadden we ze niet beter wat water kunnen geven? Maar dan hadden we grote kans gehad dat ze verder achter onze auto hadden aan gerend.

Ineens bedachten we dat we even geleden een rode auto met twee jonge mannen erin hadden gezien. Dit viel op, want we kwamen bijna niemand tegen tijdens deze rit in de bergen. Zouden die mannen meer van de honden weten? Ik probeer niet meer aan die vermoeide honden met die tongen uit de bek te denken.

Pup

In ons dorp kwamen we tijdens een wandeling met mensen aan de praat, voor zover dat mogelijk is voor ons in het Portugees. Vol trots lieten ze de groentetuin zien, Achteloos werd gewezen op een hok waar een pup in zat te piepen. Bij een hond die met ons mee liep in de tuin zocht de pup naar tepels die er duidelijk niet zaten en die hond was ook duidelijk niet de moeder. De pup was heel schichtig, toe ik hem wilde aaien schoot hij jankend in het hok. Ik kon het niet aanzien en ben de tuin uit gegaan.

Onze buren hebben (hadden) twee honden. De een zat vaak aan de ketting en de ander heeft een iets beter leven, loopt vaak los. Soms mogen ze even los door de buurt rennen, ze komen dan ook bij ons en zijn al blij met een stuk droog brood. Aaien kun je ze niet, als je dat al zou willen. Ze komen niet dichtbij, bang voor klappen?

Als we af en toe bij de buren langs gaan, staat hun zoon al klaar met de stok om die honden te slaan, terwijl ze alleen maar blaffen. Wij maken hem altijd duidelijk dat hij dat niet moet doen, maar dat helpt natuurlijk weinig.

Vlees

De honden krijgen vaak overgebleven vlees, botjes of spekkorstjes van ons, dan hebben ze weer een goeie dag. Op een dag bracht mijn man vlees naar de honden. Toen hij terug was zei hij “Dolly (zo heet de ene hond) kon alles alleen opeten, de andere hond is dood, ziek zeiden ze”. Toen mijn man daar kwam, zat Dolly te peuzelen aan het skelet van een halve dierenkop… het zou toch niet…?

Hierbij wil ik wel benadrukken dat er natuurlijk ook honden zijn die goed worden verzorgd.