Afvallig afval

In de Gemeente Soure ken ik drie plekken waar je je afval kwijt kunt. Dat is met een flinke Europese subsidie gepaard gegaan, en achter de tekentafel bedacht, maar het werkt wel.

Alle afval mag je daar laten vallen

Prachtinitiatief. Daarvoor waren de alternatieven: in de schuur achter je huis laten liggen totdat de bacterieën en de muizen het opgegeten hebben (en dat kan even duren) of je dumpt het in het bos. Als je geen schuur hebt, je enige mogelijkheid.

Loop je lekker een beetje te banjeren, ligt daar een koelkast te verroesten. Of je komt een half huis aan stukjes tegen. Of huisraad.

Stukken minder leuk voor je natuurbeleving, en ook niet goed voor het bos. De gemeente Soure wou daar dus een oplossing voor, en kreeg Brussel zo gek om daar meer dan acht ton in te steken. Als je als ingenieur achter je computer zit, ben je waarschijnlijk reuze trots op jezelf dat je dit bedacht hebt. Een omhekte plek waar je omheen kunt rijden – het éne hek in, het andere hek uit – waar een medewerker aanwezig is om op te letten dat het goed gaat, of je je zootje inderdaad in de goede bakken doet.

Acht ton is aardig wat voor een weggetje van asfalt, een glasbak, papierbak, plasticbak, lampenbak, kledingbak, een grote container, een van osb-plaatmateriaal getimmerd hokkie met een deur die op slot kan (ik denk: voor de medewerker = werkgelegenheid!) en een hek eromheen. Okee, achthonderdduizend dan voor drie van die voorzieningen. Samen met de “ontwikkelkosten” is dat een redelijk bedrag.

Een mens moet realistisch blijven. Niemand werkt voor niks.

Nu was het wel een succes, en daar ging het ook aan ten onder. Men dumpte hele huishoudens van overleden oma’s, overbodig geworden want weggeconcurreerde garages, de rotzooi van een opnieuw gestuct en geschilderd huis, het puin van een verbouwing, en heel veel ouwe matrassen. Veel te veel voor de gemeente om te verwerken, dus het lag er altijd boordevol.

Mooi zo, zou je zeggen, ligt dat afval tenminste niet in het bos

Paar keer meer komen schoonmaken, gemeente!

Maar de gemeente vond het helemaal niet mooi zo. Er was sowieso nooit iemand in dat hokkie komen te zitten, dus niks geen werkgelegenheid en niks geen toezicht, en zonder autoriteit – dat weet iedereen toch! – doet men maar wat. Dan pleur je het gewoon maar neer, die ouwe koffer met alle jurkjes van je oma, en het kapotte koffiezetapparaat dat je op AliExpress kocht, twee maanden geleden.

Dat was niet de bedoeling, burgers! Die jurkjes moeten in de kledingbak, en dat kapotte koffiezetapparaat in de bak voor de kapotte eletrodomésticos, vrij vertaald: al die onzin die je één à twee keer per jaar (of je leven) in de keuken of in de badkamer gebruikt met een stekker eraan.

Ze vonden het welletjes, en ze namen maatregelen.

Nu kom ik op mijn wandelingen regelmatig langs die achter het kerkhof richting pastelaria in Vinha da Rainha. Aangezien ik er met puin en rotzooi brengen een paar mooie vondsten had, loop ik soms wel ’s dat kleine stukje om om te kijken of er nog iets leuks bij zit. Een oude kast met mooi bewerkt hout, een superbedbodem, een mooie lamp … deze hier lag heel lief neergevlijd bovenop een stapel troep, en die kon ik toch echt niet laten liggen.

Nou ja, tenminste niet in het bos ….

De laatste keer stuitte ik echter op een hek, met een bord eraan, dat je eerst een afspraak moet maken bij de Junta de Freguesia – de deelgemeente. Wat ieder mens met gezond verstand je al direct had kunnen vertellen, maar wat ambtenaren blijkbaar altijd ontgaat: dat werkte niet. Het resultaat van deze ambtelijke actie was dat iedereen z’n rotzooi over het hek donderde, of naast het terrein achterliet.

Gelukkig kwam de junta al redelijk rap weer bij zinnen. De container is weer bereikbaar, het hek staat er nu naast, zodat je niks meer naast dit terrein kunt wegsmijten.

Maar er zit nog steeds geen werknemer …. niemand in het hokje om toezicht te houden. Misschien toch het overwegen waard? Gemeente? Junta?