Ach, ik zie mezelf nog staan dansen op de muziek van Fausto Bordalo Diaz, in mijn Rotterdamse huiskamer, met baby’tje Fausto op de arm. Lisboa had een magische klank, de muziek ook, vertelde van een andere wereld, waar alles beter, mooier, kleuriger, zonniger, warmer en prettiger, ruimer, liever en aardiger was dan in het grijze Rotterdam.
De namen alleen al, wat een verschil in klank… Liesjboowaa… het zingt in je oren naast het afgebeten Rotrrdam. Hmm. Toch is dat de stad waar ik geboren ben en altijd heb gewoond, de stad die ik als mijn broekzak ken, en heb zien veranderen in de loop der jaren.
Die broekzak heeft een gat, de broek is versleten, mijn kinderen gaan niet opgroeien in de plaats van mijn voorvaderen. Maar voorlopig is het nog niet zover, emigreren is niet iets dat je zomaar doet, het kost enige voorbereiding. Zeker als je twee jonge kinderen hebt.
Emigreren naar Portugal
Het heeft nog 7 jaar geduurd voordat de 20 meter lange vrachtwagen voor de deur stond, en alle buren meehielpen om ons hele hebben en houwen erin te sjouwen. Baby’tje Broes hing inmiddels in zijn comfortabele rugzak op mijn rug en regisseerde de inpakkerij.
248 dozen vol met dingen-die-je-denkt-nodig-te-hebben, kratten vol met boeken (waaronder de cursus Portugees), waarom hebben we in vredesnaam onze ouwe bank meegenomen, dat schemerlampje, dat schilderij, alle brieven, dagboeken, dossiers, tijdschriften, herinneringen?
Achteraf denk ik dat het diende als vruchtbare pootaarde, om het overplanten makkelijker te maken. Zo’n ouwe cactus als ik kun je niet zomaar uit haar geboortegrond rukken en pardoes ergens anders neerzetten, en die kwetsbare speenplantjes natuurlijk al helemaal niet.
Aan de andere kant van de lijn waren er helemaal geen buren om mee te helpen om al die dingen en dozen weer eruit te slepen. De chauffeur, een vriendelijke Portugees, hielp mee, heel lief van hem, maar het kan ook heel goed zijn dat hij gewoon ’s nachts in zijn eigen bed wilde slapen…
Het heeft ongeveer een hele dag gekost om die ouwe bank, schemerlamp, brieven et cetera er weer uit te sjouwen, met als toetje 97 kratten met boeken en al die 248 dozen. Ik had ze keurig genummerd met grote rode cijfers, maar de lijst was inmiddels kwijtgeraakt, dus het heeft nog jaren grote verrassingen opgeleverd. Gevleugelde uitdrukking in die dagen, als iemand iets zocht of kwijt was: “Kijk effe in doos 43”.
14 jaar Portugal
Hoe vaak ik die dozen niet in handen heb gehad, ingepakt, uitgepakt, geprobeerd om enigszins orde aan te brengen door er weer eens op te schrijven wat erin zat… na 14 jaar staan er nog steeds twee in de adega. Ik loop er al jaren langs, geen belangstelling meer voor wat erin zit, maar toch gooi ik ze niet weg. Waarschijnlijk zijn er al generaties muizen in grootgebracht, maar ze zijn op magische wijze verbonden met het verleden. Het verleden, dat steeds schimmiger wordt, steeds grijzer, versleten herinneringen, net als die broek ooit.
Net zo schimmig als de herinnering aan die (schattige) baby’tjes, die inmiddels bijna 2 meter lange jongemannen zijn, die vloeiend Portugees spreken en bijzonder creatief Nederlands schrijven. 14 jaar Portugal, hoe het was en hoe het is.
Dit is deel 1 van een “Trip down Memory Lane”, welkom!
Hoi Ellen, Herkenbaar! Ik heb ook nog steeds 2 dozen in de adega staan waar ik nooit meer in kijk maar die ik toch niet weggooi. Ach, ze staan ook niet in de weg…
Ach ja, die boeken… die staan bij ons ook nog in dozen en in de weg…
Heel erg leuk geschreven Ellen!
Hi Ellen, wat een mooi beeld. Ook die van de ouwe cactus die zich – ondanks al het aantrekkelijke dat in het verschiet ligt- niet zomaar uit zijn voedingsbodem kan laten rukken! Voelde me precies zo toen ik een paar weken geleden mijn Amsterdamse huurhuisje leeg achterliet. En werd er ook een beetje stekelig van, ook niet vreemd voor een cactus! Ik zie uit naar deel 2 van je ‘Trip down Memory Lane’.