M’n poes, m’n missie en m’n berg in Portugal

Waarom ik in Noord-Portugal belandde – met een kat, een bad in mijn slaapkamer, en een paar eigenwijze keuzes.

In Portugal viel het licht uit en bij mij viel het inzicht binnen. Cees stuurde me een berichtje: of ik iets wilde schrijven voor Portugal Portal. Hij had op Facebook gelezen dat ik “leuk schreef.” Het idee bleef een maand sudderen, net als alles hier eigenlijk. Maar goed – hier ben ik.

Ik ben Liesbeth, 66, ooit Rotterdamse, nu bergbewoner in Noord-Portugal. Alleen, maar zelden eenzaam. Samen met mijn burmees – Lieve – die het appartement in Nederland beu was. Hier had ze binnen drie dagen vijftien vriendjes. Ik gun elke kat zo’n leven.

De weg hiernaartoe was allesbehalve recht. In 2022 begon het met een foute projectontwikkelaar, een verkocht appartement in Nederland en een tijdelijk verblijf in een marmeren doos in Braga. De bouw van mijn huis duurde anderhalf jaar – en ik zeg “huis”, maar het is een villa, met uitzicht en een badkuip naast mijn bed. De Belgische aannemer vond dat raar. Maar ik ben niet in Portugal gaan wonen om normaal te blijven doen.

Supervrouw, met een missie

Ik werk veel – en het fijne is: hier kan dat, zonder je kapot te betalen. Tuinman, huishoudelijke hulp – dingen die in Nederland luxe zijn, zijn hier gewoon onderdeel van het leven. En ja, ik betaal ze meer dan het minimum. Want ik wil hier niet alleen zijn, ik wil ook bijdragen.

Wat ik hier gevonden heb? Geen rust, geen retraite, maar leven. Echt leven. Met dorpsbewoners die langskomen als de stroom uitvalt. Kerels die zich nog kerel voelen en dat gebruiken om gewoon aardig te zijn. En mij “Superwoman” noemen😊. Geen flauwekul, geen filters.

Lieve doet “het” niet meer

De kattenbak staat in de tweede badkamer. De stofzuiger ernaast, voor schone voeten na de douche. Lieve ligt meestal op haar infraroodmat van 45 graden – of wordt achternagezeten door katers die niet weten dat ze “het” niet meer doet. Ze jaagt op vliegen, salamanders en af en toe een muis. Net genoeg avontuur om haar blij te houden.

En ik? Ik drink water. Ik zou vinoloog worden, maar ben orthomoleculaire geneeskunde gaan studeren. Zeg maar: van wijn naar welzijn.

Het is hier niet het dromerige dorpsleven dat je misschien verwacht. Soms lijkt het meer op een aflevering van een zuidelijke soap. Mensen zoeken je op, kennen je van Facebook, en komen niet altijd met zuivere bedoelingen. We hebben hier zelfs een rockfeest – en ossenhaas van eigen kweek voor €25 per kilo. En mensen noemen je bij naam, ook als jij die van hen nog niet weet.

Ik noemde dit ooit mijn “Ivoren Toren.” Dat was naïef. Het is eerder een uitkijkpost. Ik zie meer, voel meer, en ik word hier gezien – niet omdat ik iets bijzonders doe, maar omdat ik er ben. En dat is eigenlijk best bijzonder.

Tot slot?

Ik dacht dat ik hier kwam voor stilte, ruimte, een ander ritme. Maar wat ik vond was iets simpelers: menselijkheid zonder opsmuk. Een gemeenschap waarin je nog meetelt – met blauwe ogen, Hollandse directheid, en een kat met pensioen.

Je hoeft geen twintig meer te zijn om de berg op te klimmen – als je maar weet waarom je daarboven wilt wonen.