De jonge dertigers Natacha en Jannick beseffen dat hun carrière en hun perfecte woning in België goed op schema liggen, maar dat ze eigenlijk iets heel anders willen.
Het huis wordt verkocht, de banen opgezegd, een oude kampeerauto helemaal opgeknapt, en ze toeren op hun dooie akkertje richting Portugal totdat ze in de buurt van Nazaré hun stek vinden. Ze ruilen veel zekerheid in voor veel onzekerheid maar krijgen daar een heel ander leven voor terug.
Over de route naar Portugal doen ze overigens vele maanden en dat wordt in geuren en kleuren beschreven. Natuurlijk is er even de verleiding om in Frankrijk te blijven hangen, want dat is voor een meertalige Belg nu eenmaal gemakkelijk, maar het Franse klimaat is zeker in de winter toch onvergelijkbaar met het Portugese. En Natacha geeft ook eerlijk toe dat Frankrijk een stuk duurder is. De toer naar Portugal duurt bijna de helft van het boek, en voert op een slakkegang langs allerlei mooie en minder mooie plekjes, die Natacha ook rustig zo beschrijft. Maar dan begeeft de kampeerauto het en komt de trip ineens in een stroomversnelling. Met een huurauto rijden ze in één ruk Spanje door en komen dus halverwege het boek in Portugal aan. En dan gaat het snel. Binnen enkele weken kopen ze een ruïne en daarna krijgt stap voor stap hun leven in Portugal vorm.
Ons Pad is een absoluut waargebeurd verhaal en proeft als vers fruit, het is echt. Natacha schrijft gemakkelijk en vlot over alle meevallers en tegenvallers, en ook over haar late autisme-diagnose. Voor wie te maken heeft met de uitdagingen van autisme, bij zichzelf of een naaste, is het om die reden een extra fijn boek om te lezen. Natacha legt heel persoonlijk uit waarom een schijnbare onzekere situatie als het verhuizen naar een ruïne in Portugal voor haar veel minder belastend is dan een goed georganiseerde baan in haar geboorteland. En dat is overigens voor iemand die geen autisme heeft, ook zo. Het verklaart beter dan ooit waarom zoveel mensen kiezen voor zo’n landleven, vaak off-grid, een keuze voor rust in je hoofd.
Auteur Natacha schreef Ons Pad als een document voor zichzelf, om haar emoties en belevenissen van zich af te schrijven. En dat ze dat met ons lezers deelt is mooi. Ze heeft een uiterst vlotte en aimabele manier van schrijven, en daardoor vliegt het boek voorbij. Natacha schrijft beeldend, met veel details over geuren en gevoelens, maar ook over bezoeken aan overheidsinstanties. Haar ongebreidelde positieve insteek is daarbij verwarmend. Natacha schrijft ook uitgebreid over de aanpassingen van de kampeerauto en de perikelen in Portugal, maar doet dat vanuit haar beleving en niet met een technische bril. Heerlijk om mee te beleven maar Ons Pad is geen praktisch hulpboek. Alhoewel je wel een goed beeld krijgt van de soorten uitdagingen en verrassingen die je kunt tegenkomen, negatief maar zeker ook positief.
De vele drukte-ontvluchters die Natacha in Portugal (en in andere Zuid-Europese landen) zijn voorgegaan, zullen zich herkennen in dit boek. Mensen die zo’n stap overwegen zullen Ons Pad ook zeker met plezier lezen. Wie niet in is voor een dergelijke stap, kan met Ons Pad een mooi inkijkje in de belevingswereld van deze avonturiers krijgen. De liefhebbers van ‘Ik Vertrek‘ komen ook wel aan hun trekken, maar dit boek is toch vaak veel positiever. Uiteindelijk komt alles goed.
En dat gun je als lezer Natacha en Jannick ook!
Ik ben oom van een nichtje met autisme, ik ga haar dit boek kado geven. Het is een voelgoedboek, een boek vol probleempjes en tegenslagen, maar altijd met een positieve grondhouding. Je voelt dat Natacha het soms heel lastig heeft, en dus sta je de hele tijd te juichen aan de zijlijn van de wedstrijd die zij niet nog niet weet hoe te winnen, maar die ze al lang in de tas heeft.
Portugal is een zegen voor Natacha, net zoals Natacha dat is voor Portugal.
Geef een reactie