Een vorstelijke maaltijd in de Douro-vallei

Dankzij mislukte revoluties en ondanks oorlogen en voortdurend wisselende machthebbers is het Portugal van de 19e eeuw een land van aristocraten en grootgrondbezitters. En deze sfeer proef je nog in deze quinta.

Midden in de wijnstreek van de Douro staat deze prachtige quinta en op een hete zomerdag besluiten wij daar een nacht door te brengen.

Een co-productie met Fonteyn Harrison

Rode lippen

Bij aankomst werden we verwelkomd door een enorme hond en na drie blaffen kwam, in de middaghitte, een keurig geklede heer met een hele rode mond, waarschijnlijk het residu van de vinho verde, ons verwelkomen. De monumentale trap leidde naar een prachtige ontvangstruimte en bibliotheek. Na de gebruikelijke administratieve handelingen werden we rondgeleid door het gebouw dat in geen honderd jaar is veranderd. Grote dinerzalen, kroonluchters, overal oude zilveren artefacten en portretten van oude voorvaderen. Elke stap door het museale interieur deed de vloer kraken. We waanden ons in andere tijd. Een tijd van grote diner dansants, mooie kleding en héél véél geld.

Het interieur heeft zijn authenticiteit bewaard en gelukkig zijn er geen ontwerpers ingehuurd om het aan een moderne smaak aan te passen. De quinta staat vol vazen, kruiken, schalen, kaarsen standaards en schilderijen. Ook wordt er niet veel onderhoud gepleegd. De tapijten, het schilderwerk en de gordijnen laten de sporen zien van een huis waarin meer dan een eeuw geleefd is.

Dikke tong

Onze gastheer, Paolo, liet ons met alle egards en nog meer stijl het gehele complex zien zowel binnen als buiten. Er was geen haast, wij waren de enige gasten. Paolo, enigszins met dikke tong, vertelde ons in zijn charmante mengelmoes van Portugees en stiff upperlip-Engels dat hij jaren als butler heeft gewerkt in een kasteel in Engeland maar dat ie op zijn oude dag toch heel blij is dat hij weer terug is in Portugal.

De wijnen van de quinta

Of we wilden blijven eten? De dames die de keuken bestierden waren toch aan het werk. Natuurlijk wilden wij dat graag. Om de tijd als een echte aristocraat zo elegant mogelijk te doden nam hij ons mee naar de tuin en het zwembad waar hij ons de ene na de andere wijn liet proeven.

Na een kort verblijf in de slaapkamer (hemelbed, krakend parket en stokoud sanitair) moesten we naar de eetzaal  zoeken. En natuurlijk verdwaalden we. Maar na wat omzwervingen langs zalen, kamers en lange gangen arriveerden we in een enorme eetzaal met een tafel van zeker 15 meter. Paolo stond ons op te wachten. Duidelijk was dat Paolo al geruime tijd aan de rode wijn zat. Ook zijn accent was al redelijk onverstaanbaar. De lange tafel was gedekt met zilver en damast. Paolo serveerde een prachtige maaltijd in butlerstijl. Hoog boven zijn hoofd balanceerde hij de gerechten op een vervaarlijke manier. Hoe meer de avond vorderde des te roder zijn mond werd. Ook wij werden verwend met bijzonder veel heerlijke wijnen. We hadden graag de details van het menu en de namen van de verschillende wijnen met jullie gedeeld, maar die zijn ons volledig ontschoten.

De quinta heeft een onvergetelijke indruk op ons gemaakt. Wij  voelden ons koningen. Met dank aan de gastvrijheid van Paolo en de dames in de keuken.

De volgende morgen hebben we met een houten hoofd vol mooie herinneringen afscheid genomen.