Sommigen van ons hebben lastige karakters: we zijn arrogant of somber, we bemoeien ons overal mee of we klagen voortdurend. Anderen zijn lastig omdat ze ontevreden zijn of zichzelf graag horen praten. Sinds we in Noord-Portugal wonen, hebben we veel aanloop van vrienden en kennissen. Vaak is het leuk, soms is het hemeltergend vreselijk.
Velen van ons wonen permanent in Portugal, anderen hebben er een vakantiehuis en dat is niet hetzelfde. Als je ergens permanent woont, het maakt niet uit of het Ootmarsum, Biarritz of Portalegre is, ben je niet met vakantie, maar jouw bezoek ziet dat anders.
Veel ‘aanwaaiend’ bezoek denkt dat je elke dag uitgebreid luncht met wijn en ander lekkers. Ze gaan er van uit dat je staat te popelen om hun vakantie te faciliteren als gids en reisleider. Ze beseffen niet dat je het druk hebt met afspraken en structurele werkzaamheden die af moeten. Soms is bezoek, misschien, onbewust afgunstig. Ze vinden: “Wij moeten keihard in het koude Nederland aan de slag en jij zit hier lekker te genieten.” Eigenlijk vinden ze het terecht dat jij meebetaalt aan hun vakantie. Ze schuiven, ongevraagd, gezellig aan bij ontbijt, lunch, borrel en avondeten om een ‘klein’ vorkje mee te prikken.
Verleden jaar april ging de telefoon en een onbekende stem ratelde enthousiast in mijn oor. Ene Thomas, “de beste vriend van Egbert, je weet wel, Henk kent hem ook”, zegt dat hij veel over ons heeft gehoord dat hij beslist eens onze kant op wil komen. Hij gaat ons bellen, beloofd, roept hij vrolijk.
Nooit meer iets gehoord. Totdat ik een berichtje kreeg op mijn telefoon van een onbekende… dat ze in de buurt zijn en of ze langs kunnen komen. Het blijkt diezelfde Thomas te zijn die met vrouw, hond en twee jonge kinderen komt aanwaaien. Een oorverdovend spraakwaterval, geblaf, gegil en gedoe golft als een tsunami over ons geordende leven. Een spervuur van ellende blijft dagenlang op onze rustige plek stagneren. ’s Morgens om half acht schrikken we wakker van een enorm kabaal van vorken en messen op de tafel. De kinderen hebben honger en willen eten. In het huis dat deze ‘vrienden’ zich min of meer hebben toegeëigend is een grote keuken voorzien van alles en een standaard uitgeruste voorraadkast met van alles, maar “het is altijd lekkerder” als anderen iets voor je maken klinkt het dwingend enthousiast.
Vier dagen hebben we ons best gedaan. Op de vijfde dag zeiden we dat ze nu plaats moesten maken voor betalende gasten die al lang geleden hadden gereserveerd. Ze waren gepikeerd en vertrokken zonder een bedankje. Nooit meer iets van hen gehoord.
En soms loopt het helemaal anders.
Een aantal maanden geleden kreeg ik een berichtje van Meike. We zijn al bijna 30 jaar bevriend en zijn ooit begonnen als collega’s. In al die jaren hebben we een paar keer fiks gebotst, maar sinds een jaar of twee hebben we regelmatig contact. Eind januari belde ze me. Ze had zin om mij in mijn Portugese omgeving te zien en vroeg of ze welkom was. Ik was heel blij dat ze mij eindelijk – na vijf jaar – hier kwam bezoeken. Ze vloog op Porto en ik pikte haar op in Viana do Castelo.
De eerste avond was gezellig en de dag erop was nog leuker, maar die avond besefte ik dat zij niet aan mijn tafel zat uit belangstelling voor mij en mijn nieuwe leven, maar omdat haar relatie niet lekker draaide. Zij had haar nieuwe vriend een ultimatum gesteld en haar gang naar Portugal was een extra dreigement: als je niet oppast…….
De vriend reageerde niet zoals ze hoopte. Hij wilde even helemaal geen contact met haar, dus ook geen appjes of foto’s. Hij wilde denken. Nu moet je weten dat zij bij hem is ingetrokken. Ze deelt de lusten en niet de lasten. Hij zou haar op straat kunnen zetten en dat wil ze niet want ze houdt veel meer van haar nieuwe leventje in het rustige Beilen dan haar eigen plek in de drukke Randstad dat nu grotendeels verhuurd is. Was hij maar wat leuker….
Ze boekt haar ticket om en stuurt haar vriend een bericht dat ze over 2 dagen terugvliegt. Zij moet eerder weg, omdat ik weg moet, verzint ze.
Aan de dingen die we samen zouden doen en bekijken komen we niet toe. Ik ben teleurgesteld in onze vriendschap die er geen is. De avond voor haar vertrek scheld ik haar uit voor rotte vis en alles wat stinkt.
De volgende ochtend sluipt ze op haar tenen mijn huis en leven uit. Voorgoed.
Heb jij nog een mooi verhaal over bezoek uit Nederland?
.jpg#/media/File:2014_Friends_Group_Appreciation_Dinner_(15372415023).jpg){kind=link}
.jpg#/media/File:Tourists_(50820702467).jpg){kind=link}
.jpg#/media/File:Viana_do_Castelo_DSC_0001_(42376667770).jpg){kind=link}
Lieve Lotte, vlot en goed geschreven….. zeer herkenbaar dit verhaal, grote groet Hennie
Grappig dat mijn Portugese automonteur vorig jaar precies over hetzelfde klaagde, bezoek van familie vanuit Noord-Portugal aan de Algarve. Tegen familie zegt een Portugees niet snel nee, ook niet als ze al jaren geen contact meer hebben. Deze mensen bleken de huurhuisjes in de Algarve te duur te vinden, bleven een week en aten de koelkast leeg terwijl João gewoon iedere dag ging werken.
Oeps Lotte, wat een negatieve ervaringen zeg. Er zullen gerust ook wel positieve zijn en die mensen krabben zich wellicht nu toch even achter de oren.
Duidelijkheid vooraf is het beste en dat heb je nu wel geleerd.
Hennie
Oh, hoe herkenbaar…
En dan het argument dat ze he-le-maal uit Nederland komen om je op te zoeken…
Die Lotte toch in haar Portugal-bubbel, wat maak je toch allemaal mee meid.
In welke bubbel zit okke?
Profiteren, voor een dubbeltje op de eerste rij zitten, zelf geen hand uitsteken, dat vertoon van doffe, lawaaiige middelmatigheid zodra men de eigen landsgrenzen overschrijdt: het is veelal, de uitzonderingen daargelaten, een onmiskenbaar deel van de uit een koloniaal verleden gevoede Nederlandsche en Vlaamsche volksaard.
Mijn devies: gooi deze mensen zonder omhaal, subiet van je erf af zodra ze de gastvrijheid die jij hen biedt verwarren met eigendomsrecht/territoriumrechten.
Hallo Lotte, gelukkig maar weinig herkenning. Een klein voordeel van corona was weinig niet betalend bezoek. We geven van tevoren aan wat de mogelijkheden zijn en dat scheelt. En de verwachtingen maken we via de slogan ‘Het ziet eruit als vakantie, maar het is hard werken’ bij Villa Branca Barreiros! http://Www.Ellyandgerardbandb.eu
Mooi verhaal, gelukkig ligt het dus niet aan ons.
Gelijk duidelijk zijn in het begin heeft geen enkele zin. Wij zeggen altijd tegen “visite” het is hier geen hotel, maar dat is tegen dovemansoren gezegd.
Bij het zoveelste bezoek aan een mooi kasteel in slecht weer stond ik mij af te vragen wat IK hier aan het doen was terwijl de visite volop foto’s stond te maken.
Gelukkig hebben we niet veel vrienden meer en dat voelt veel beter.
Zo herkenbaar. Nadat in de eerste zomer kennissen van vrienden van kennissen… ons overvielen, besloten we het tweede jaar het anders aan te pakken. Voor 3 maaltijden, wijn of water, 10 gulden per dag. Het ging gelijk fout met de eerste bezoekers, die zich driekwart in de rondte werkten en dus ook gewoon mee konden eten. Het beleid was toen, als je komt om mee te werken, dan kan je gratis verblijven, zo niet dan 10 gulden betalen. Dat heeft ertoe geleid dat er beduidend minder mensen kwamen en wie onze echte vrienden waren werd ook duidelijk.
Nog steeds, 36 jaar later, is het een ongemakkelijk punt met sommige mensen. Ze begrijpen niet dat wij als zelfstandigen werken, dus de dagen dat we niet werken om wat leuks te doen voor ons net iets duurder zijn dan voor hen. Dat de voorraadkast ook weer aangevuld moet worden en als wij in NL zijn, jij ons niet uitnodigt voor ook maar 1 maaltijd terwijl jij hier elke avond aanschuift. Dus beginnen we er weer eens een keer over en ben je het de volgende keer weer vergeten. Maar voor de rest ben je zo’n lieverd dat we de volgende keer weer… Bij anderen geen punt, we hebben het er niet over, er worden boodschappen gedaan en gekookt door alle partijen.
Wel een goede tip als je veel mensen hebt. Hebben wij bijvoorbeeld 7 logés, dan heeft iedereen een dagbeurt, wat inhoudt dat je voor de lunch, avondeten en ontbijt de volgende dag zorgt. De rest van de week hoef je nergens aan te denken. De enige voorwaarde is: maak je er niet met een jantje-van-leiden vanaf en mocht je drankinname boven het gemiddelde zitten, schaf dan je eigen voorraadje aan. Voor ons dan ook een soort vakantie!
Even nog over vriendschappen. Onze vriendschappen in Nederland waren erop gebaseerd dat je elkaar regelmatig, voor kortere tijd zag. Nu zijn die vriendschappen elkaar onregelmatig en langdurig zien. Hierdoor worden “karakterpuntjes” karakterbergen, en is er een goede basis voor nodig om elkaar die bergen te vergeven (o.a. door te bedenken dat jezelf ook niet bepaald een santa bent). Ik wens iedereen een drukke zomer toe, met lekker veel vrienden, zodat je straks kan zeggen: Blij dat het oktober is, ik wil ECHT geen mensen over de vloer de komende 2 maanden…….
Dit herken ik helemaal. Wij wonen in Zwitserland sinds 30 jaar. We hebben vanaf het begin gezegd: iedereen is welkom, maar maximaal een week. Mensen schrikken als je zegt dat je per jaar 3-4 maanden bezoek hebt. Begrijpen dan meestal wat beter als je niet altijd de gids wil spelen. De bezoekjes zijn meestal leuk en gezellig. De andere zijn gewoon niet meer welkom.
Ha Lotte
Je bent te goed voor deze wereld!
Wil je nou nog steeds dat ik je kom bezoeken? 🙋♀️
‘…dat ze in de buurt zijn en of ze langs kunnen komen…’ schrijf je. Maar wat let je om deze vraag met ‘nee, we zitten vol’ te beantwoorden, of ze te informeren over je tarieven voor betalende gasten?
Haha, leuk stukje Lotte en ook wel herkenbaar… maar toch gaat het bij ons zo dat de familie en vrienden die ons nog steeds komen opzoeken wél meehelpen/meewerken, zelf ook boodschappen doen, ook voor ons koken en ons mee uit eten nemen… Zo kan het ook en dat is vanzelf gegaan, we hebben er nooit echt iets over afgesproken… Zij zijn altijd welkom maar overlopen ons niet… Fijn toch?
Hoi Lotte,
Met je beslist herkenbare stukje help je ons echt. Wij, wonend en werkend in Midden-Portugal, dachten dat het ons lag. Gasten slapen, drinken, eten en gezamenlijke lunch in restaurant? Kennissen!!!! gaan ervanuit dat wij betalen, n.l. goed gastheerschap. Voor onze kinderen betalen we het verblijf in huisje of B&B. Kennissen, vrienden en anderen betalen eigen extern verblijf, maar toch vragen ze waar het ontbijt blijft en hebben ze niet door dat wij gewoon werken en niet op vakantie zijn. Natuurlijk worden onze klanten volledig verzorgd, is een onderdeel van ons werk. Maar derden? Vaak parasietengedrag. Gelukkig komen er ook echte vrienden, doen gezamenlijk leuke dingen en eenieder gaat verder haar of zijn eigen gang.
Dank voor je inzichten en we zijn blij dat we niet de enigen zijn.
Quinta da Ladeira
Lydus Kramer
Heel herkenbaar! Je vrienden een paar uurtjes per week zien of dagenlang te logeren hebben, maakt heel veel verschil. Wij hebben verschillende “vrienden” duidelijk gemaakt dat ze niet meer welkom zijn. Wij vonden het klaplopen ook onbegrijpelijk. De goede zijn een genot om mee te vertoeven en zien we graag, hoe lang ze ook willen.
Zo herkenbaar. Onlangs zeiden we tegen elkaar: we gaan terug naar België, daar hadden we nooit bezoek. Hihi. Uiteraard is dat niet waar en meestal is het heel fijn om de vrienden op bezoek te krijgen. Maar na x-aantal keren naar die toeristische attractie te rijden, denken we soms…
Evenwicht hierin vinden is de sleutel zeker?
Wat een overweldigend aantal reacties. Een dikke vette dank aan jullie allemaal.
Op lieve vrienden, fijne vriendschappen, heerlijke vakanties en een bescheiden dosis humor!
De andere kant: ik heb Portugese vrienden in de Alentejo. Ik ben er onlangs twee dagen geweest, was heerlijk. Zij hebben een B&B maar wilden me daar als goede vriendin niet voor laten betalen. Ik ben steeds voorzichtig geweest tijd van hen te vragen, maar ze verheugden zich erop enkele dingen samen te doen en door de omgeving te rijden. We zijn twee avonden naar een restaurant geweest en ik moest echt moeite doen om voor hen te betalen. Ook als gast zit je soms te twijfelen hoe je zoiets moet aanpakken, het midden vinden tussen gewoon als vrienden genieten en praten, aannemen wat ze je van harte bieden, maar niet profiteren en ook iets terugdoen, vooral als je weet dat mensen er ook hard voor moeten werken.
Dag Lotte,
Iets heel anders. ben je misschien bekend met de mensen van het Geoparque Littoral?
Dan graag een pb.
rob
( voorlopig nog even in Fontoura/Valença)
Dag Rob, ik ken jouw redenen niet om met de mensen van het Geoparque in contact te treden en heb sowieso geen gegevens van hen. Maar ik ken vraagbaak Nuno die ook Engels spreekt.
Nuno Barbosa
Vice-Presidente da Associação Empresarial de Viana do Castelo (AEVC)
Administrador Viv’Experiência, Lda. & Viana Welcome Centre
Docente Grupo Disciplinar de Ciências do Desporto, Turismo e Lazer do IPVC
Formador Escola Hotelaria e Turismo de Viana do Castelo
258 098 415 | 913 348 813 | 964 497 965
Hiermee is het bewijs geverd van het aloude gezegde, zoals ik het ken: Visite en vis blijven drie dagen fris.
Wij vragen meestal of het uitkomt dat we samen ergens gaan eten op onze kosten en of zij een leuk restaurantje kennen. Soms krijgen we een leuk adresje voor die dag en gaan we een paar dagen later samen uiteten, want zij hebben hun werk.