Buurtborrel annex housewarming

In 2023 bevonden wij ons in de gelukkige omstandigheid beiden met vervroegd pensioen te kunnen. We konden opeens doen wat ons hart ons ingaf! Na vele vakanties hier en een grondige verkenning van heel Portugal van noord naar zuid, heeft de Beira Alta ons hart veroverd.

We hebben alles in Nederland verkocht en zijn er dus echt helemaal voor gegaan: een nieuw leven met veel uitdagingen, precies waar we naar op zoek waren. We vonden een huis in de buurt van Seia met uitzicht op de Serra de Estrela. We emigreerden in april 2023 en toen na een maand of drie het ergste stof was neergedwarreld, planden we een buurtborrel annex housewarming voor ons dorpje. 

De voorbereiding

Onze buurvrouw bood aan om met ons mee te gaan om de uitnodigingen in de brievenbussen te doen. Dat was geen overbodige luxe want ons dorp bestaat uit veel steegjes en onvermoede woonplekken maar ook veel verlaten huizen waar nog wel een brievenbus zit. Dat bleek toen wij op deze snikhete dag de buurvrouw volgden door het onnavolgbare stratenplan van ons dorp. Zij vrolijk doorstappend op haar teenslippertjes, wij amechtig hijgend met klotsende oksels achter haar aan. Zij woont hier al haar hele leven en kent iedereen. Wat een ontdekkingstocht!

Ten eerste vonden mensen het ontzettend leuk dat we ze uitnodigden. De meesten namen de uitnodiging persoonlijk in ontvangst. De zorgelijke blik veranderde in een brede lach als ze beseften dat ze waren uitgenodigd bij ons. We hadden nog geen idee of ze ook zouden komen want Portugezen zeggen geen nee was ons verteld, maar feit was dat we een heleboel dorpsgenoten hebben leren kennen alleen al via de uitnodigingen.

Er bleken hier Engelsen te wonen die we nog niet kenden, er is een kroegje annex gasfles verkoop waar we niets van wisten en overal zijn tussendoor straatjes waar we het bestaan niet van konden vermoeden. Hele families stelden zich aan ons voor, soms zelfs in een beetje Engels. We werden binnen uitgenodigd, er werd gevraagd of we eens op de koffie kwamen en er werden grappen gemaakt. Wie zegt dat Portugezen gereserveerd zijn? We merkten er niets van.

We moesten de opkomst natuurlijk nog even afwachten maar in het ergste geval hadden we voorlopig genoeg wijn en eten, wat kon ons gebeuren.

De buurtborrel

Op D-day zaten we om vier uur klaar. Als eerste arriveerde onze Nederlandse buurman, gewend als wij Nederlanders zijn om op tijd te komen. We waren heel blij dat er in ieder geval één gast was. Niets kon ons echter voorbereiden op wat er daarna gebeurde. Zo’n beetje iedereen in het dorp die kon lopen, had de weg naar onze achtertuin gevonden. De temperatuur hield ze niet tegen, die dag toevallig de hoogste van de hele week: 36 graden in de schaduw. 

Er waren mensen die alleen even kwamen feliciteren met het nieuwe huis, een drankje dronken en vertrokken. Anderen haalden niet eens de achtertuin omdat ze dringend elders moesten zijn maar ze kwamen wel even hun gezicht laten zien. En er waren natuurlijk de gezellige borrelaars die zich alles goed lieten smaken en pas tegen zeven uur eens op huis aan gingen. De jongste gast was een jaar of zes, de oudste zeker 86, zij moest zich zowat over de trap naar de tuin laten dragen. Andere dorpsgenoten waren alle leeftijden daar tussenin met een gemiddelde van een jaar of 60. De vergrijzing heeft ook hier toegeslagen en wij helpen niet bepaald het gemiddelde naar beneden te krijgen. 

Er werd Engels, Frans, Nederlands en Portugees door elkaar gesproken. Sommigen kwamen alleen, anderen met hun hele familie. Er waren cadeaus. 

We hadden verschillende soorten bier ingekocht: Sagres, Superbock en natuurlijk oerhollandse Heineken. Waar bleven we mee zitten? Juist, Heineken. Rare Hollanders. De hapjes werden eerst wat onwennig bekeken maar na wat uitleg met smaak verorberd.

Er waren mensen die hier nog niet zo lang woonden en tot onze grote verbazing elkaar voor het eerst aan onze tuintafel spraken. We renden onze benen uit ons lijf om iedereen van drankjes te voorzien en moesten alle zeilen bijzetten om in deze Babylonische spraakverwarring nog enigszins een coherent verhaal mee te krijgen. Kortom, het was in één woord geweldig!

Na afloop zaten wij elkaar een beetje beduusd aan te kijken. Dit hadden we zó niet verwacht. We woonden hier krap drie maanden en hadden het hele dorp in beweging gebracht. Een mooiere start van ons leven hier hadden we ons niet kunnen voorstellen.