Emigreren is mateloos populair in Nederland. Al doet bepaald niet iedereen het, de gemiddelde aflevering van Ik Vertrek trekt 1,2 miljoen kijkers. De kopieën bij andere zenders ook nog eens honderdduizenden. Mensen dromen voor de beeldbuis graag weg bij het idee van een stoel in de zon met een boek. In een warm land met een glas wijn erbij en wat olijven, kaas en andere hapjes.
Dat de praktijk vaak anders is, toont Ik Vertrek overigens ook. Sterker nog, als er geen gerede kans op problemen is, hoef je je als aspirant-emigrant niet bij de redactie van het programma te melden. Toen ik vertelde dat ik de taal al sprak en eerder al drie jaar in Portugal had gewoond, stond ik gelijk buiten.
Er zijn vele Ik-Vertrekkers naar Portugal gekomen en gelukkig waren ze vaak succesvol. Beroemd is echter de Rei do Granito (De Granietkoning) uit een van de allereerste series uit 2006 (in 2009 nog eens herhaald). Als je goed zoekt op internet, is hij nog wel te vinden. Al kijkend voelde je al dat de ideeën van de zelfbenoemde vorst en zijn familie op drijfzand waren gebouwd, al verkondigde hij ze nog zo overtuigend. “Filmsterren wonen hier, formule 1-coureurs, presidenten”, herinner ik me. Later werd bekend dat deze koninklijke familie al binnen twee jaar weer terug was in Nederland en daar succesvol is ondergedoken.
Het luchtkasteel van de granietkoning was gebouwd op een misvatting die je regelmatig tegenkomt: dat iedereen in de Algarve rijk is. Natuurlijk wonen er veel buitenlanders en veel gepensioneerden op zoek naar zon en er zijn veel tweede huizen. Maar daarmee is het niet ineens een verzameling schathemeltjerijken. Inderdaad ligt het merendeel van de Portugese sterrenrestaurants in de Algarve en inderdaad hoeft een flink deel van de buitenlandse residenten niet meer te werken voor hun geld. Maar dat wil niet zeggen dat ze ineens allemaal in Ferrari’s boodschappen gaan doen en met de helicopter naar de golfbaan vliegen.
Die misvatting bestaat overigens onder Portugezen net zo hard. Vooral Portugezen van buiten de Algarve. Die denken ook nog wel eens dat wanneer ze eenmaal in het zuidelijkste strookje Portugal zijn gevestigd, de zilvervloot vanzelf binnen komt varen. Het is waar dat je goed kunt verdienen in de Algarve, maar je zult er gewoon hard voor moeten werken.
Dit is een van de 204 minihoofdstukjes uit het recent verschenen boek ‘Portugal, stukje bij beetje‘, verkrijgbaar/te bestellen bij alle boekhandels in Nederland en België en tevens via Bol.com. Wie ‘Portugal, stukje bij beetje’ in Portugal wil bestellen kan e-mailen naar portugalstukjebijbeetje@gmail.com.
Dit artikel is eveneens verschenen op de schrijverswebsite van Cees Groenewegen.
Dit smaakt naar meer, ik ben benieuwd.
Leuk Cees.
Ook ik heb sinds 1979 veel mensen zien komen en gaan. Inderdaad denken velen dat destijds de escudo’s aan de vijgenbomen groeien.
Ook zie ik nog vele mensen het toch proberen om een bestaan op te bouwen. In tegenstelling tot vroeger wilden 90% het in de horeca proberen. In de meesten gevallen waren deze na één seizoen weer vertrokken. Anders was het met vakmensen, die werden omarmd door zowel Portugezen als residenten.
Blijft wel altijd lachen als je dat allemaal van een afstand bekijk.
Groet, Fred van Duijvenbode
Interessant, ik ga het zeker bestellen.
(Hoop stiekem wel dat er, in tweede instantie,
een strenge eindredacteur aan te pas is gekomen.
Om het mes te zetten in wijdlopige zinnen
als ‘Die denken ook nog wel eens dat
wanneer ze… etc’ )
Dank je Loek! Die eindredacteur heeft helaas voor jou een aantal van die mooie volzinnen goedgekeurd, maar ik ben ervan overtuigd dat je er toch veel plezier aan zult beleven 😀.
Cees, ik woon zelf ook in de Algarve, Portimão en je boek spreekt me aan. Maar waar kan ik het hier kopen?
Als je in Portugal woont, kun je mailen naar portugalstukjebijbeetje@gmail.com en het boek bestellen tegen dezelfde prijs en condities als in Nederland.