Domme pech

Onheil. Gemist in een fractie van een seconde. Dat voorover hangende verkeersbord. In een onbewaakt ogenblik. Oeps, helaas de bocht nét iets te krap genomen. Beng … klinkt het op rechts. Remmen en ogenblikkelijk stilstaan. Een stortvloed aan gesmoorde verwensingen. Direct uitstappen en de schade opnemen.

Stom, stom, stom. Een flinke deuk, rechtsvoor in het spatbord. Een lelijke schandvlek op die spiksplinternieuwe huurauto. Mij wel toevertrouwd, meende ik nogal aanmatigend. Guttegut en mopper-de-mopper. Best wel trots mocht ik zijn. Op veertien schadevrije jaren die m’n conto sierden.

Aldus de mevrouw van mijn verzekeraar, onlangs nog. Nu sta ik hier met ‘t schaamrood op de kaken. Gefrustreerd stap ik weer in ‘o carro alugado’. Gelukkig sloot ik een allriskverzekering af. Die mij vrijwaart voor alle denkbare rampspoed. Inclusief zelf begane stommiteiten. Zo zie je maar, ongeluk zit in een klein hoekje.

Geduld

Zondagavond, inkopen dus snel nog even langs de ‘Continente’. Een hieper-de-pieper-grote supermarkt. Dat gigantische complex in de Algarve Shopping Mall nabij Guia. Qua tijdbeslag volkomen verkeerd getaxeerd. Tja, als je alles vooruit weet. Niet de flauwste notie dat zoveel mensen op hetzelfde idee kwamen.

Ben ik wel in de Portugese Algarve? Want om mij heen hoor ik volop Nederlands gekeuvel. Alom tegenwoordig als schapengeblaat in Nieuw-Zeeland. Een bijzondere gewaarwording, zeg dat wel. De boodschappenkar volgeladen. Even afrekenen en weer ervandoor. Vergeet ‘t maar gauw, jochie.

Een schrikbarende massa doemt voor mij op. Geduldig wachtenden voor de schaars bemenste kassa’s. Zo’n queu van hier tot gunter. Voortkruipend als een gewonde soldaat. Geduld oefenen, want er helpt geen lieve moeder aan.

Een gotspe, die veelbelovende tekst. Aan het begin van de wachtrij, afgedrukt op de vloer. “Fila única. Uma nova via rápida”. De belofte aan eenvoudig, simpel en zonder tijdverlies afrekenen. Kortom, naar blijkt een loze reclamekreet. Mwah, denk ik berustend, het zal wel. Zelfs een ezel gokt weleens goed.

Warboel

Vanochtend nog even aansteken bij die kleine buurtsuper. Ach, vergeetachtigheid is een ongewenste verstekeling. Wel een die meedogenloos toeslaat. Er dol op je vanuit het niets te bespringen.

Terug huiswaarts de steile weg omhoog. Onze kleinzoons laten zich graag verrassen. Het winkeltje verderop kunnen wij niet voorbij lopen. Mijn laatste kans vandaag. Om de jongens op een ijsje te trakteren. Uitzoeken maar bij die vriendelijke dame achter de kassa.

Argeloos loopt Marion mee naar binnen. Met in haar hand een zak broodjes en een pakje koffiepads. Gekocht in de buurtwinkel, beneden in het dorp. De winkelierster volstaat niet met afrekenen van de ijsjes. Zij wijst op de artikelen in handen van die vrouw. Marion die nu buiten staat te wachten. Al bijna klaar met aanslaan op de kassa.

Hoewel enigszins argwanend laat zij zich overtuigen. Door de waarheid dat die boodschappen elders zijn gekocht en betaald. Begrijpelijke verwarring veroorzaakt door buitenlandse snoeshanen. Onwijs zeg, dubbel afrekenen van je aankopen. Twee keer, bovendien in twee verschillende zaken.

Bij thuiskomst blijkt trouwens nog iets oenigs, want het verkeerde merk koffiepads gescoord. Altijd opletten of het Nespresso-apparaat ze wil inslikken. Deze passen in elk geval voor geen meter. Guttegut, alles bij elkaar genomen binnen een etmaal effe teveel domme pech.