Een pand kopen in Aveiro

Sinds november wonen wij, Hester en Peter, in Aveiro. Na een goed jaar vrijwilligerswerk en rondreizen in Portugal zijn we gecharmeerd geraakt van deze gezellige provinciestad. Naast wonen, willen we hier onze eigen onderneming starten. Daarvoor hebben we een pand nodig.

Na een eerste – en zeer voorspoedig – gesprek met de gemeente blijkt dat de gemeente nog wat panden heeft, die ze liever kwijt dan rijk is. Heel begrijpelijk in deze tijd van crisis. Het pand dat de gemeente voor ons in petto heeft, ligt ons wel. Dus we maken een vervolgafspraak en we lachen ons rot. Dit land heeft toch de naam dat alles zijn tijd duurt? Bureaucratie en de daarmee gepaarde stroperigheid? Hahaha, niet voor ons!

Senhor Pedro

Dus we melden ons wederom op het gemeentehuis, waar we door senhor Pedro worden opgehaald. Pedro gaat ons het pand laten zien, waar we over gesproken hebben. En Pedro heeft weer een chauffeur geregeld. Wat wij wel wat vreemd vinden, want het betreffende pand ligt om de hoek van het gemeentehuis. Maar goed, we weten inmiddels dat Portugezen van hun auto’s houden, dus echt opzienbarend vinden we het ook weer niet.

Pedro heeft 14 jaar geleden in Stockholm gestudeerd en spreekt daarom Engels. Prettig voor ons. Voordat we naar de auto lopen, laat hij ons nog even een plattegrond zien van een gebouw. Pedro legt ons uit dat we naar een etage op de vierde verdieping gaan kijken. Onze wenkbrauwen fronsen. Vierde verdieping? Eenmaal in de auto rijden we naar een buitenwijk van Aveiro. Op de troosteloze vierde verdieping van een jaren zestigpand laten we al snel weten dat we geïnteresseerd zijn in het pand, waar we in ons eerste gesprek over gesproken hebben. Pedro begrijpt ons direct.

Dus we zitten alweer snel in de auto met chauffeur terug naar het centrum. En we rijden meteen af op het betreffende pand. Daar aangekomen ontstaat een discussie tussen de aanwezige conciërge van het pand en Pedro, want ja, de sleutel van het pand, die had hij ook al tijden niet meer. Ander departement, andere verantwoordelijkheid, onhandig ook voor hem. Wel heeft de conciërge het adres waar de sleutel zou kunnen zijn. Wij dus de auto weer in naar dit adres voor de sleutel. Maar zo makkelijk gaat het blijkbaar niet en na een tijdje wachten komt Pedro terug en kijkt wat bedrukt. Het is niet gelukt.

Bureaucratie?!

Gelukkig is Pedro niet voor één gat te vangen, voelt zich verantwoordelijk, weet wat hij moet doen en gaat daarom achter de benodigde toestemming aan om het pand voor ons te ontsluiten, zodat een bezichtiging mogelijk is. Hoe lang dat gaat duren, vraagt Hester. Tsja, daarover houden we contact, want Pedro moet het via zijn leidinggevende regelen. En die leidinggevende moet het weer afstemmen via zijn leidinggevende. En die weer met een leidinggevende van het betreffende departement van de gemeente, waar we nu zijn. Pedro trekt even een moeilijk gezicht en probeert te glimlachen. En eenmaal afgestemd, moet dat weer formeel worden vastgelegd. Alleen zo kan en mag de sleutel worden uitgegeven aan Pedro. En dan nog een nieuwe afspraak maken met de conciërge van het pand. Chauffeur regelen. We snappen het wel, zegt Pedro.

We knikken begripvol van ja…