De buurvrouw was weer eens druk in de weer. Ze ging een schapenhok in en uit, mestvork na mestvork vol met mest werd uit het hok gehaald en op een grote hoop gegooid achter het huis. 85 jaar oud, een meter vijftig groot, loopt als een haas, maar is zo krom als een buigende tak in de wind! Waar haalt ze de kracht vandaan?
Dit konden we natuurlijk niet aanzien, dus ging Henk (mijn man) met zijn oudste kleren en laarzen aan op weg naar de mest. Buurvrouw was natuurlijk erg blij dat Henk kwam helpen, en dat nog wel in zijn vakantie, zoals ze zei. Na ettelijke kruiwagens in en uit gesjouwd te hebben was het hok schoon. Af en toe moest Henk haar aansporen door te werken en niet zoveel te praten. Hier lachte ze lief om, en ging gewoon door met praten. Totdat ze door had dat Henk niet luisterde, dan werkte ze weer verder.
In het schone hok kwam een laag droge dennentakken en andere droge takken. In de hoek een hoop gedroogd gras, en de schapen konden er weer in.
Onze buurvrouw bij haar schapenhok.
Inmiddels was het tijd voor de koffie geworden. In een mand had ik bekers, koekjes en koffie gepakt en was van plan dit even buiten bij haar huis op de trap te gaan nuttigen. Maar daar was geen sprake van, in de keuken mocht ook niet, nee we moesten in haar kamer gaan zitten.
Eerst spoorde ze Henk aan zijn handen te wassen in de badkamer. De handen moesten eerst in een van de vele teiltjes water met vodjes erin gewassen worden, toen pas ging de kraan open. Om af te drogen kreeg hij een schone doek.
De koffie was ingeschonken en de koekjes lagen klaar, maar dat stond haar niet aan, na wat gerommel kwam ze terug met een bordje en met een zakje bolos (kleine gebakjes). Om haar niet te kwetsen hebben we er maar een van genomen, en dat smaakte goed.
Koffie in de kamer.
Tijdens het koffiedrinken ratelde ze maar door, meestal dicht bij mij staand om haar woorden kracht bij te zetten. Hierbij bleef ik niet helemaal droog! Ik maande haar af en toe aan om eens rustig te gaan zitten, en haar koffie op te drinken, maar dat duurde geen tien tellen, dan stond ze al weer voor me.
Toen de koffie op was, wilden we natuurlijk weer weg, maar dit zou nog wel even duren, want haar prachtige antieke kasten, die tegen de zwart beschimmelde muren staan, moesten eerst nog open, om ons te laten zien wat ze allemaal voor spullen heeft. Mooi servies voor wel dertig personen, glazen, bestek, schalen. De kasten stonden propvol. We begrepen dat haar vader altijd veel mensen aan het werk had, die ook allemaal meeaten.
Toen de keukenkastjes ook nog open gingen had Henk het helemaal gehad en ging naar buiten. Resoluut liep ik nu ook naar de deur, maar ze hield me bij de arm vast en moest nog even iets pakken. Eindelijk kon ik nu ook weg, met in mijn mandje mijn koffiebekers en lege koffiekan en twee eieren en twee peren.
Geef een reactie