Nieuw werk uit de Portugese muziekscene met bij elke videoclip de originele tekst en een (al dan niet eigen) vertaling. Na een kort ommetje langs bijzondere duetten met o.a. een Spaanse superster, ook nog volgend lekkers: popmaestro op piano, jubileumplaat voor een monument, fusie Portugese sound met een Latijnse toets, een bangelijk mooi duet en een nog wat jongere jubilaris.
Om te beginnen dus toch eerst dit: naar het einde van het jaar toe wordt het aanbod van nieuw werk steeds groter. Ik kan hier uiteraard slechts een beperkte selectie behandelen. Bovendien worden Portugese artiesten internationaal steeds populairder, dus dat wil ik hier ook kort belichten. Na de samenwerkingen eerder dit jaar van Salvador Sobral met Sílvia Pérez Cruz en Lina_ met Jules Maxwell zijn er recent nog twee interessante uitnodigingen binnengevallen, die ik niet in detail behandel, maar die echt wel het beluisteren en bekijken waard zijn.
De Spaanse superster Rosalía bracht recent haar album Lux op de markt, een bijzonder ambitieus project. Het is een mix van klassiek (opgenomen met het London Symphony Orchestra), flamenco, elektronica en wereldmuziek. Ze zingt alles samen in 14 talen en voor het Portugees nummer Memória kwam ze terecht bij fadista Carminho.
De Canadese singer-songwriter Patrick Watson inviteerde dan weer Maro voor het nummer The Wandering op zijn album Uh Oh. Naar het einde toe vloeien Engelse en Portugese verzen naadloos in elkaar. (Maro werd overigens eerder dit jaar ook al uitgenodigd door Parcels).
Verder in deze aflevering :
Rui Massena – Parent’s House (album) – Popmaestro op piano
De puristen countert hij als volgt: “Ik heb een klassieke achtergrond, maar ik maak geen klassieke muziek. Mijn muziek maakt deel uit van een neoklassieke stroming, met veel andere invloeden en verwijzingen. Sommigen noemen me een popmaestro, maar dat vind ik niet erg.” Zo werkte hij al samen met de hiphopband DaWeasel, rocklegende Rui Veloso en de mythische band Ala dos Namorados. Hij richtte het Sexteto Metropolitano de Jazz op en speelde met jazzartiesten als Mário Laginha, Maria João en Bernardo Sassetti. In de fado wereld dook hij op bij grote namen als Katia Guerreiro, Mariza en Dulce Pontes. Hij dirigeerde onder andere José Carreras en was de eerste Portugese dirigent die in de befaamde Carnegie Hall in New York stond. Toen Guimarães in 2012 Europese Culturele Hoofdstad was, leidde hij het Fundação Orquestra Estúdio bij de wereldpremière van When Tool Met Wood, een werk van de Belgische componist-muzikant Wim Mertens. In 2015 bracht hij zijn eerste album in eigen naam uit (Solo) en met zijn tweede plaat (Ensemble) stond hij op nummer één in Portugal. Zijn derde full CD (III) werd uitgebracht op het Deutsche Grammophon Gesellschaft label, wat op zich al een internationale erkenning betekent. Ik had het al enkele keren over hem op mijn blog.
Na een tijdje relatieve stilte is Rui Massena terug met Parents’ House -de Engelstalige titel doet er niet toe, het gaat om instrumentale muziek-, een intiem album dat de cyclus van het leven schetst op solo piano. In de 14 nummers met een neoklassieke sound nodigt Rui de luisteraar uit om op een intieme en introspectieve reis te gaan, waarbij herinneringen, familierelaties en de continuïteit tussen generaties worden verkend. De plaat voert ons mee naar het persoonlijke universum van de artiest, zoals hij het zelf omschrijft: “De piano is mijn stem. Dit is mijn meest intieme reis: het huis van mijn ouders en het huis waar ik op vandaag vader ben. Het is de mooiste en meest uitdagende cyclus van het leven”. Als teaser het titelnummer van de plaat.
Miguel Araújo – Recantigas , As Canções de Miguel Araújo (album) – Jubileumplaat voor een monument
Miguel Araújo wordt beschouwd als een van de belangrijkste singer-songwriters in de hedendaagse Portugese muziekscene. Sinds zijn beginperiode bij Os Azeitonas heeft hij in 20 jaar een bijzonder succesvolle carrière opgebouwd, waarbij het project samen met zijn boezemvriend António Zambujo wel heel opmerkelijk was. Ze speelden in 2016 achtentwintig keer voor uitverkochte Colisea in Lissabon en Porto, concertzalen met een capaciteit van zo’n drieduizend man. Twee jaar terug kregen ze overigens een vergelijkbaar kunstje nog eens voor elkaar. Met nummers als Maridos das Outras en Balada Astral is Araújo‘s voetafdruk op de recente Portugese pophistorie onuitwisbaar.
Voor de viering van zijn 20 jaar op de planken bracht Miguel een paar weken geleden de EP Cê Barra uit, waarop we samenwerkingen met vrienden van oudsher als Rui Veloso, António Zambujo, Os Quatro e Meia en João Só te horen krijgen. Dit zijn dezelfde artiesten waarmee hij recent de Super Bock Arena in Porto en de MEO Arena in Lissabon uitverkocht voor zijn jubileumconcerten. En daarmee dacht hij dat dit hoofdstuk ook afgewerkt zou zijn. Dit was echter buiten zijn mentor en producer João Só gerekend. Die was al maanden in alle stilte bezig met een bijzonder project als hommage aan de jubilaris. Hij bracht twintig van de grootste namen uit de Portugese muziek samen in de studio om het repertoire van Araújo met nieuwe arrangementen en interpretaties op plaat te zetten. Kort voor zijn jubileumconcerten werd Miguel verrast door een hommage om u tegen te zeggen. Op het album Recantigas – As Canções de Miguel Araújo worden twintig van zijn composities in sobere producties tot hun essentiële schoonheid teruggebracht, en dit door het kruim van zijn collega’s. Naast de vier voornoemde vrienden verlenen ook namen als Barbara Tinoco, Carminho, Jorge Palma, Camané & Mário Laginha en Carolina de Deus -om er maar enkele te noemen- hun medewerking. Dit is niet zomaar een eerbetoon, maar eerder een collectief gebaar van erkenning door collega’s. Elke artiest drukt zijn of haar stempel op een nummer dat al deel uitmaakt van het Portugese collectief geheugen. Het resultaat is werk van Miguel Araújo in een nieuw kleedje en met een diversiteit die zijn veelzijdigheid en relevantie in het hedendaagse muzieklandschap bevestigt.
Het nummer Recantiga is een iconische song, afkomstig van de plaat Crónicas da Cidade Grande (2014). Het stond ook model voor de titel van de plaat en gaat over het verlangen om ongedaan te maken wat definitief lijkt. Met beelden over het omkeren van de natuurlijke loop der dingen belicht de song op gevoelige wijze de kracht van de wil om het verleden terug te draaien en opnieuw te beginnen. De bewerking van de song door Nena geeft er ook een extra dimensie aan.
LOS ROMEROS – Agradeço o Convite (single) – Fusie Portugese sound met Latijnse touch
Een dikke tien jaar terug besluiten drie vrienden uit Sousel/Estremoz hun passie voor muziek te kanaliseren in een band die muziek op een aparte wijze benadert. Ze willen Latijnse invloeden combineren met de tradities van de Portugese muziek. Na deelname aan het TV programma Rising Star in 2014, volgt een echte doorbraak in 2023. Ze worden gevraagd door de groep D.A.M.A voor hun single Loucamente, die met meer dan 12 miljoen streams een succes wordt.
Ondertussen heeft de band jaren aan de weg getimmerd en de krachtige stem van Paula Carapeta, begeleid door twee briljante muzikanten, draaide uit op een ode aan de vriendschap, Alentejaanse cultuur en artistieke diversiteit.
Agradeço o Convite is pas hun tweede single, in afwachting van de debuut EP die voorzien is in 2026. Het is duidelijk een nieuwe stap in hun carrière. Met een sound die alternatieve pop en hedendaagse indie fuseert met hun unieke eigen klanken, blijft de band de grenzen van haar muzikale identiteit opzoeken. Voeg daarbij extra kwetsbaarheid en emotionele kracht en we begroeten een volwassen geworden trio. Het nummer gaat over een beslissing, over de moed om nee te zeggen, een uiting van kracht en zelfrespect van iemand die leert voor zichzelf op te komen. Het is duidelijk dat Los Romeros een veelbelovende band in de nieuwe Portugese muziek is: gevoelig, authentiek en met respect voor de essentie.
Ricardo Ribeiro ft. Ana Moura – Maré (single) – Bangelijk mooi duet
Deze twee rasartiesten vallen te situeren in de fadowereld, maar allebei hebben ze ook al diverse uitstapjes daarbuiten gemaakt. Over Ricardo Ribeiro had ik het hier al eerder. Ana Moura is dan weer een van de succesvolste Portugese zangeressen van dit millenium, maar ook helemaal een buitenbeentje.
Geboren in Portugal (°1979) heeft ze langs moeder’s kant Angolese roots. Ze begint haar zangcarrière als tiener in rockbandjes, maar als twintiger komt ze eerder toevallig in het fadomilieu terecht. Haar talent wordt opgemerkt door de legendarische muzikant en producer Jorge Fernando, met wie ze in 2003 haar eerste album opneemt, Guarda-me A Vida Na Mão. In korte tijd werkt ze zich op tot een van de populairste fadostemmen, maar ze gaat ook andere muzikale avonturen niet uit de weg. Naast samenwerkingen met artiesten als Caetano Veloso, Tim Ries, Omara Portuondo (Buena Vista Social Club) en Herbie Hancock, staat ze ook op het podium met wereldsterren Prince en The Rolling Stones. Nummers als Dia de Folga en Desfado behoren inmiddels tot het collectieve geheugen in Portugal en getuigen van haar zoektocht naar een totaal eigen sound op basis van klassieke fado. Haar laatste album dateert ondertussen uit 2022. Ze brak toen met het klassieke circuit van agents en managers om Casa Guilhermina in eigen beheer uit te brengen.
Maré behandelt de liefde, maar een bevrijdende liefde. Daarbij de zee die zout brengt, dat van het lichaam, van het leven of dat bijkruidt. Ricardo Ribeiro: “Het is een nummer over verenigde zielen, zich bewust van de zee -soms sereen, soms turbulent- en van het leven. Twee zielen in een hoek, die zichzelf bevrijden van de dagelijkse sleur en de tijd die hen inhaalt. Meer dan een lied zijn dit verzen van broederschap en geduld met het leven en met alles wat het ons geeft. Omdat we weten dat we elkaar kunnen redden met liefde en empathie.”
Diogo Piçarra – D≡Z (album) – Een wat jongere jubilaris
We hebben nog een jubilaris, eentje die net 35 is geworden, met een carrière van een decennium lang. Nadat hij in 2012 Ídolos won (de Portugese versie van Pop Idol), bracht hij in 2015 zijn eerste album uit. Espelho bestormde meteen het Portugese muziek firmament en haalde met platina nummer één, wat hij met zijn twee volgende platen nog eens overdeed. In 2018 won hij met de maximum score de halve finale van de Portugese nationale selectie (Festival da Canção) voor het Eurovisiesongfestival. Hij stapte echter vrijwillig uit de contest na een beschuldiging van plagiaat, die overigens nooit hard werd gemaakt. Hij zetelde ook een aantal keer in de jury van The Voice Portugal.
Voor de 10de verjaardag van zijn debuutplaat heeft Diogo gekozen voor een album waarop hij samen met tien opkomende Portugese artiesten nieuwe versies van zijn populairste nummers neerzet. De toekomst van de Portugese muziekscene -met onder andere Bandidos do Cante, Carolina de Deus en Zarko- benadert met nieuwe stemmen en perspectieven het oeuvre van een gevestigde waarde.
Een van die nieuwkomers is Edmundo Inácio. Hij geeft het nummer Volta, een van de eerste nummers uit Diogo’s carrière, een mooie update. Tien jaar jonger dan de jubilaris, verzeilt Edmundo al heel jong in de muziekwereld, onder andere door deelname aan talentenjachten. Afkomstig uit Portimão studeert hij aldaar aan het conservatorium om op zijn 18de aan de universiteit van Coventry (Engeland) zijn opleiding af te maken.
Als autodidact multi-instrumentalist haalt hij in 2022, met Piçarra als mentor, de finale van The Voice Portugal. Het jaar daarop strandt hij op het Festival da Canção met het nummer Festa op een tweede plaats, na Mimicat maar met evenveel punten van de jury. Hij heeft tijd nodig om zijn eigen muzikale identiteit te vinden, maar in 2024 komt Vai-se Andando op de markt, zijn langverwachte eerste album. Inácio haalt inspiratie uit de diversiteit van de Portugese traditionele muziek, maar zoekt het ook in Spanje en het Midden-Oosten. Hij wil zijn roots respecteren en tegelijkertijd moderniseren met een mix van rock, alternatieve pop, elektronische muziek en fado. Het levert een unieke sound op en hij wordt dan ook beschouwd als een van de meest veelbelovende jonge Portugese artiesten. Zelf zei hij over de plaat: “Dit album is meer dan alleen muziek; het is een uiting van onze culturele identiteit en een platform om sociale kwesties aan te kaarten die belangrijk zijn voor mij en de gemeenschap”.
Het nummer Volta gaat over het gemis van een geliefde en de pijn van het afscheid. De kreet Volta (Kom Terug) wordt nog meer hartverscheurend wanneer het blijkt te gaan om een onomkeerbare situatie.
Geef een reactie