Perspectief

Hallo. Even rechtop zitten. De mobiele telefoons of iPads uit? Kom tevoorschijn, verborgen achter die krant. Let eens op. Dit stukje gaat over …

Aha, dank voor de onverdeelde aandacht. Van iedereen zie ik wel, heel fijn. Even vasthouden die oplettendheid.

Ontspanning

In Portugal drink je de beste port. Enne, voert hij de boventoon. Die oneindig droevig klinkende fado. Je vindt er indrukwekkende architectuur en cultuur. En bovenal tref je een prettige volksaard.

Dé ingrediënten voor m’n schrijverij. Nee, nee, niet weer erover beginnen. Een boek is echt een brug te ver, zeker weten. Maar een bloemlezing. Uit minder bekende stukjes die ik ooit schreef. Dat idee nam ik in overweging.

Maar … waar haal je de tijd vandaan. Volledig gevuld met nietsdoen. Behalve puur genieten. Van alle Portugese geneugten natuurlijk. Het klinkt potsierlijk in mijn verbeelding. Immers, blijft er onverwacht tijd over.

Dan sla ik een golfballetje. Op een van de vele, schitterend aangelegde campos de golfe. Voor elk wat wils, zelfs al kun je geen hout van ‘t spelletje. Of, ook niet te versmaden. Een heerlijke wandeling, mijzelf verliezen in een boek.

Lokroep

Verpozen in de mooie, ongerepte natuur. Dorpjes te over voor rustzoekers. Waar je kunt neerstrijken op aangename terrasjes. Hé, best grappig hoor, herkenning bij sommigen? Kortom teveel activiteiten om op te noemen. Waarmee je de tijd kunt verdrijven. Vervelen, geen denken aan. Tijd te kort meestal.

Daarom zag ik er vanaf. Van die compilatie, dus. Geen Woordenbrei-werkje. Gevuld met minder bekende stukjes. Met flarden van dialogen en zo. Culinaire belevenissen, net zomin. Waaraan ik opeens denk. Nu het bijna lunchtijd is. Gauw naar binnen het koele restaurant in.

Onthaald als een verloren zoon. Verlekkerd door de geuren die uit de keuken komen. Bliep, bliep kondigt een whatsappje aan. Van oma Rita: ‘Flinke dourada gekregen’, schrijft zij. Nieuwsgierig geworden antwoord ik: ‘Die stond vast niet op jullie deur te kloppen’.

De vis blijkt afkomstig van een leeftijdgenoot. Joaquim, een visser uit Porto Covo. Waar hij woont met vrouw, schoonmoeder en dochter. ‘s Zomers vaart hij heen en weer naar Ilha do Pessegueiro om er toeristen rond te leiden. Joaquim volgt dansles.

Maar vangt vissen sneller dan danspassen, beweert oma Rita. Zij probeert zijn brein te bewegen om de figuraties op te slaan. Bij z’n dansoefenbezoekje brengt hij de vis mee. Verser dan vers en puur genieten, want reuze smakelijk bereid. Door de kok van Pires het dorpsrestaurantje schuin tegenover.

Enfin, dan maar geen reproductie van dit type Portugese sfeertekeningen. Opgeschreven en bijeengebonden in een verzamelwerkje.

Domper

Meestal is zo’n gedachtesprong genoeg. Om je virtuele mailbox onophoudelijk te laten klepperen. Misschien ooit, als hij onverwacht rammelt. Wie weet, dus dat wacht ik maar af. Verdroogd en daarom lag er een bruine waas.

Over de valleien, allesoverheersend. In de hoofdkleur bruin. De bodem kreeg nauwelijks hemelwater aangevuld. Vanwege extreme droogte tijdens de zomer van 2019. Geen enkel sprankje groen te bekennen. Weinig voer te vinden. Voor de schapen die de vallei doorkruisten.

Het leek allemaal niet best te gaan. Met haar gezondheid. Die van onze geliefde Moeder Aarde. Een wezenlijk verschil. Vergeleken bij voorjaar 2019. Een onbeantwoorde liefde. Verstoken van elk sprankje groen.

De troosteloze aanblik. Van dorstende sinaasappelbomen bezig met overleven. De schorre stem van Brian Adams. Uit de boxen bij Caffé Creme. Wegstervend onder afkondiging door de radiopresentator.

Hoopvol

Nogal temerig gezongen. ‘Have you ever really loved a woman’. Je moet haar geloof schenken en goed vasthouden. Omringen met tederheid. Zorgzaam met haar omgaan. Dan is zij er voor je. En zorgt zij ook goed voor jou.

Van die strekking, dus. Herinneringen aan toen, herfst 2019. In een compleet ander tijdsgewricht. Inmiddels zijn ‘t meer dan 300 stukjes. Die van mijn toetsenbord rolden. Ongelooflijk bedenk ik mij, een aardig doorkijkje. Naar dit wonderschone land. Met z’n gastvrije en bescheiden inwoners.

De ruimtelijkheid van haar natuurlijke omgeving. Zo anders dan in het overvolle Nederland. Portugal dient haar met liefde te behandelen, onze Moeder Aarde. Benieuwd naar het herstel. Hopelijk wordt haar voldoende tijd gegund. Wenste ik in stilte. Uit de grond van mijn hart.

Afwachten tot het vroege voorjaar, dacht ik bij die troosteloze aanblik. Oh ja, nog even. Over de titel boven deze column. Hij slaat op mijn uitdijende verzameling van schrijfsels en verhoopt natuurherstel. Blij verrast in voorjaar van 2020. Gelukkig, alweer groener dan groen.

Terwijl de hemel treurt. Bakken regendruppels uit huilende regenwolken vallen. Een zwembad vol tranen, een oceaan vol verdriet. De natuur groen, groener, groenst.

Blijf geloven in alles wat wenselijk is. Vergeet vooral niet te blijven dromen. Verlangend naar 2021 en een hoopvol perspectief.