Rap-rap

Druk, druk, druk op Avenida da Liberdade in Lissabon. Oppassen geblazen op de Vrijheidslaan. Er loopt onverwachts iemand tegen je op, als je niet uitkijkt.

Ooit momenten van reflectie. Even alleen met jezelf. Tijdens een wandeling, wachtend op een afspraak. Tegenwoordig onverdraaglijk voor velen, lijkt het wel.

In een reflex grijpend naar het mobieltje. Overal ‘high-tech-zombies’, in zichzelf gekeerd. Zachtjes prevelend in het luchtledige.

Autonomie

Zich haastig voortbewegend. Over deze chique promenade. Genoeg aantrekkelijke barretjes en bankjes. Om even uit te rusten in de verkeersvrije zones. Aangekleed met weelderig groene bomen. Waar het goed toeven is, in de schaduw (of zon).

Opzij, opzij, maak plaats, maak plaats. Oordopjes in, pratend vervolgen zij hun weg. Sommigen met stemverheffing, al gesticulerend. Tegen onzichtbare gesprekspartners. Via audio draadloos aan elkaar gekoppeld.

Kuierend over deze grootsteedse ‘Champs-Elysées’. Een variant op de Parijse. Anderhalve kilometer lang, gevuld met elegante modewinkels. Van de meest exclusieve merken. Ontelbare bouwwerken van uitzonderlijke architecturale schoonheid.

Contrasten

Onaangekondigd in ’t oog springend een dissonant. Ooit een exquise villa. Opgesierd met fraaie balkons. Hoge ramen en aangename terrassen. Inmiddels een verwaarloosde huls. Door de bewoners verlaten en overdekt met graffiti.

Schitterend mozaïekplaveisel, fonteinen en standbeelden gewijd aan ‘s lands schrijvers.
Halverwege een imposant monument. Dat de Portugese oorlogshelden eert die in de Eerste Wereldoorlog vielen.

De atmosfeer vol flarden van die klankkleur. Doorspekt met het aangename gezoem-zoem. Reuze vertrouwd klinkt die zo melodieuze taal. Dolende zielen, natuurlijk ook dat, onontkoombaar. Wereldvreemde hypochonders, afgewend van de stedelijke samenleving.

Een vrouw met de rug tegen een muur. Half weggedrukt in een hoekje van de gevel. Een beetje verdekt opgesteld achter een reclamezuil. In zichzelf gekeerd, stilzwijgend een paar noten spelend op een onzichtbare viool. Haar mentale lift stopt vast niet meer op elke verdieping.

Ongenaakbaar

Schooiende stadsnomaden en zakkenrollers, volop vertegenwoordigd. Vooral rondom toeristische trekpleisters. Lekker actief bezig met stelen. Paniek onder argeloze toeristen. Bij vermissing van hun gepikte eigendommen. Onvermijdelijke schaduwkanten van de stadsjungle.

Puur genieten van het overweldigende uitzicht. Over deze metropool en aangrenzende oceaan. Op de hoogte van Parque Eduardo VII. Die groene stadslong. Boven de markante Praça Marquês de Pombal. De moeite van de klim waard.

Een stad vol hipsters, freaks, eloquente macho’s, bon vivants en alles wat ertussen zit. Stuk voor stuk gekluisterd aan hun slimme telefoontje. Tja, die verslavende aantrekkingskracht. Gedreven door voortschrijdende technologie. Trouwens, zelf blijf ik er ook niet verschoond van. Vaak een zegen, soms een plaag.

In één seconde van onoplettendheid. Pardoes loopt hij tegen mij op: “Desculpe-me por favor”. Hij staat er bij als een kleuter die zijn moeder kwijt is. Zijn gezicht is één groot vraagteken: wat heb ik fout gedaan?

Aftocht

Niets bijzonders. Volledig onbereikbaar was hij. Verdiept in nieuwsberichten, e-mail of WhatsApp. Zoef, zoef, zoevend voortgestuwd. Over de alomtegenwoordige elektronische informatiesnelweg. Opgeslokt, meegetroond naar die andere, virtuele wereld.

Wandelend door het gezapige Tunes, dit voorjaar. Niks grootsteeds, maar een slaperig dorpje. Een treinstation, supermarkt, een paar winkeltjes. Dan heb je ‘t wel gehad. Weinig te merken van haastigheid. Tenminste, als je het verkeersbord aan de muur niet meerekent.

Kijk, daar op dat hoekpand dat de straten keurig uit elkaar houdt. “Via Rápida”, staat erop, die kant uit dus. Wel ja, dacht ik. Op naar Lisboa dan maar. Vliegensvlug of pijlsnel met de auto. Rap-rap.