Een regenachtige dag in Vlaanderen. Deze middag hebben ze storm voorspeld. En ik heb beloofd om iets te schrijven voor Portugal Portal. Ik zit hier met een hart vol saudade en een kopje Delta-koffie te scrollen in mijn schrijfsels.
Ons geliefde Portugal, we gaan er ettelijke malen per jaar naar toe. Het zou nóg meer mogen. Maar tussen droom en daad staan wetten in de weg, nietwaar… ( en werk). Een drietal jaren geleden hebben we er onze eigen stek gevonden. De quinta waar we 25 jaar ons hart aan verpand hadden, werd onze buur. Hoe mooier kan iets worden. In de gang heb ik een fotomuur gemaakt: alle mensen, herinneringen van onze plek op een rij, met daarboven: conto de fadas: era uma vez uma quinta, o início de tudo… (sprookje: er was eens een quinta, het begin van alles…).
Mijn oog valt op een verhaal dat ik een jaar voor de aankoop van ons huis schreef. Wie had toen kunnen vermoeden dat uma casa portuguesa com certeza voor ons een jaar later werkelijkheid zou worden?
Juli 2019: we landen in Lissabon. Elke keer opnieuw krijg ik een gevoel van gelukzaligheid wanneer ik voet op Portugese bodem zet. Het klinkt melig, het is melig, maar het is nu eenmaal zo. De Portugese klanken, woorden, geuren, denderen mijn hart en hoofd binnen. Hoeveel keer heb ik die Ponte Vasco da Gama al overgestoken? Minstens 70 keer, denk ik bij mezelf. De schoonheid van de brug, de glinsterende rivier de Tejo, de gloed van Lissabon achter mij…
Portugal, hier zijn we weer, mais uma vez, mais um ano. Hoe verder we rijden, hoe minder auto’s op de snelweg. De laatste 80 kilometer van de 200 maken we er een sport van om de auto’s te tellen die we tegenkomen: 5? 6 , oh nee, 10! Zou het massatoerisme hier dan toch de weg gevonden hebben? De angst slaat ons om het hart, want nog altijd zo blij en trots op onze niet ontdekte plek, ondanks dat onze stad Unesco-werelderfgoed is.
Later op de avond installeer ik mij op het terras van wat wij ‘onze’ quinta noemen. Witte port met tonic, olijven en mijn boek. Finalmente em casa schrijf ik die avond op Facebook. Eindelijk thuis. Mooie momenten ? Elke dag. Gelukkig omdat ik zo lang geleden minha terra heb gevonden, een plek wars van luidruchtige Hollanders, Britten, Fransen. Geen Algarve voor ons, maar het diepe binnenland van de Alentejo.
Hoe mooi was het die warme zomeravond, om totaal onverwacht te genieten van een dans/fadospektakel door mensen met een beperking. De oude, getaande man achter ons pinkte een traan weg bij zoveel pure schoonheid, maar ook wij waren geroerd en hadden dat buikgevoel van oprecht geluk. Dat dit alles zich afspeelde met het kasteel van Marvāo op de achtergrond, maakte het plaatje compleet.
Volgend jaar neem ik mijn geliefden mee de rivier op, grensland tussen Spanje en Portugal. Waar de schipper zijn chorizo, olijven en geitenkaas al heeft uitgestald op het dek. Waar de witte wijn geserveerd wordt in plastic champagneglazen. Wij en de rivier. Ontelbare vogels waarvan ik de naam niet weet, de ondergaande zon boven het vervallen kasteel van het dorp met twee straten. Het heerlijk maal daarna in het restaurant met drie tafels in dat dorp met twee straten.
Toen we dit jaar door de tweede straat van het dorp reden moesten we met onze auto dwars door enkele rijen stoelen rijden. De plaatselijke bevolking was er naar een film aan het kijken die op de grootste muur van het grootste huis van de straat werd geprojecteerd. Eventjes raam opengedraaid, eventjes iedereen nog boa noite gewenst. En: até a próxima, tot de volgende keer…
Het waren mooie momenten! En er zullen nog zoveel mooie momenten komen. Ik tel af, nog vijf weken… Ik blijf hier aan mijn Vlaamse keukentafel met een hart vol saudade, een hart dat ons verbindt. Dit zijn de dingen die niet overgaan …
Tenho em mim todos os sonhos de Portugal (vrij naar Fernando Pessoa)
Mooi werkstukje Dominique (leuk dat je de twijfel hebt gelaten voor wat het was) en behoorlijk herkenbaar ????????.
Dank u Geert, ik vond het wel leuk om te doen. Op naar nummer 2 🙂
Wat jij hier beschrijft is nou écht “het” gevoel, de saudade, weemoed, heimwee, kippenvel! Zó herkenbaar! Zó voelt dat! Leuk geschreven, dankjewel! Els
Ik sluit me helemaal aan bij de reactie van Els, het beschrijft ook helemaal mijn ( ons) gevoel, de saudade!!
Dominique, Wat een mooie beschrijving , wij hebben ook dezelfde gevoelens als we in portugal zijn. Ik noem het zelfs naar huis gaan .Terug keren naar Belgie is steeds met tranen in de ogen
ik verlang reeds naar de dag dat we er definitief kunnen gaan wonen. De gastvrijheid ,vriendelijkheid behulpzaamheid en rust dat die mensen mij geven is onbetaalbaar
groeten johan
Wij werken in ‘ Casa Portuguesa’ sinds 87 en herkennen de romantiek die hier beschreven wordt, vooral in de eerste 5 jaar na aankomst. Daarna kwam stukje bij beetje de realiteit op ons af. Daar wil ik hier niet over uitweiden. Er is denk ik wel een heel groot verschil tussen degenen die hier werken, hun brood verdienen en de buitenlanders die hier aangenaam vertoeven met externe financiële zekerheid. Dat neemt niet weg dat het een mooi land is met veel armoede en grote tegenstellingen.
Wat mooi beschreven dit Portugal gevoel, eens je verknocht bent gaat de saude niet meer weg.
Ik passeer elke keer Elvas , ben altijd blij als ik de burcht zie.
Toen ik begon de tekst te lezen had ik je naam nog niet gezien , en dacht bij mezelf dit zou van Dominique kunnen zijn.
Groetjes
Wat een mooie beschrijving van het saudade gevoel. Als ik eraan kom heb ik ook steeds het gevoel ik ben thuis. De verwelkoming van de portugese buren is zo warm en gemeend.
Toen ik verleden week vertrok zie mijn buurvrouw “Estou zangado que tu partes.”
Toen ik de tekst la had ik je naam nog niet gezien maar dacht bij mezelf ,dit zou van Dominique kunnen zijn.
Groetjes
Mooi stukje, als Portugal-lover mijmer ik mee op de saudade golven die uit jouw tekst vloeien.
Mijn droom om ooit in het gastvrije land te kunnen gaan wonen ebt niet weg, al zeker niet na het lezen van deze tekst. Dat gevoel van aankomst op de Portugese tarmac is iets wat zo herkenbaar is.
Ik hoop nog veel te mogen lezen van jou, Dominique.