Piedades zoon, Américo, had bij het ‘Jogo da malha’, een traditioneel spel dat hier in de streek fanatiek wordt beoefend, een biggetje gewonnen. Omdat hij zelf geen stal bij zijn huis heeft, verkocht hij het aan zijn moeder (die geen nee kon zeggen en haar zoon graag helpt). 4 maanden later werd dit varken geslacht.
Piedade is de vrouw waarvan wij in 1995 ons huis kochten. Zij woont in ons dorp. In de loop der jaren heeft zich een vriendschap ontwikkeld. Hoewel zij analfabeet is vind ik haar een heel wijze vrouw.
Een varken is een kostbaar bezit. Je kunt het vrij snel vetmesten en dan geeft het vele kilo’s vlees. Vroeger, toen Piedades man nog leefde, woonden zij met 5 kinderen en Piedades demente zus Maria. Ze slachtten toen wel 2 keer per jaar een varken. Nu woont ze nog alleen met een gescheiden zoon en een andere demente zus en had ze al sinds anderhalf jaar geen varken meer gehad. Het is alle moeite en het werk niet meer meer waard, zegt ze.
Na 4 maanden was het varken dik genoeg om geslacht te worden. Het vetmesten bestaat eruit het varken elke dag de etensresten te geven, aangevuld met zelf verbouwde pompoenen en mais, en ‘rações’, geperste brokken. Dat is iets moderns, van de laatste jaren. Het is duur, de kwaliteit en smaak van het vlees wordt er minder van, maar ja, het is modern, dus geef je dat, want iedereen doet dat. Zo is de logica van ons dorp. De kosten van dit varken bedroegen 120 euro, vertrouwde Piedade mij toe (de aanschaf, 2 zakken brokken en de slachter).
Voor het slachten en uitbenen wordt een matador (slachter) ingehuurd. Het is altijd een feestelijke gebeurtenis. Wij waren deze keer uitgenodigd om er bij te zijn.
Foto’s Winy Schalke
Ik zou het heel interessant vinden om dat te zien, ik denk alleen dat ik geen hap van dat varken naar binnen zou krijgen. Zeker de bloedklonten niet!
Heb jij het wel gegeten?