Han (een vriend van ons) speelt in de harmonie van Arganil. Dat betekent één keer in de week oefenen en de hele zomer alle weekends spelen in de dorpen.
Ieder dorp of gat heeft zijn schutspatroon. Op de naamdag van die heilige is er feest. Het beeld van de heilige in kwestie wordt mooi opgepoetst en versierd in processie door het dorp gedragen. De harmonie speelt er dan een halve of hele dag. De muzikanten worden daar aan het eind van het jaar voor betaald. De dorpen betalen namelijk voor die muziek. Bovendien worden ze die dag gevoed en gelaafd.
Zo niet bij Santo Amaro. Dat is in het dorpje Sarcina, vlak bij Maladão, en één van de uitzonderlijke winterheiligen. Daar is nooit iets te eten voor de muzikanten. En ook hier is het in januari hartstikke koud om in je uniformjasje buiten te lopen. Daarom kookt Bep, de vrouw van Han, altijd Hollandse snert (erwtensoep) voor de hele muziekgroep, met brood en worst.
De heilige van Sarcina verleent speciale voorspraak voor mensen met klachten over hun ledematen. Behalve bidden tot deze speciale heilige, gelooft men hier ook dat het kopen van een was-afdruk van het betreffende lichaamsdeel dat klachten gaf en dit meedragen in de processie, de genezing bevordert. Uit dankbaarheid laat men dat na afloop achter in de kapel bij het heiligenbeeld. Dat is dus omringd door bleekwitte handen, voeten, ellebogen, enkels, knieën en ander enge bleke dooie dingen.
Met dank aan Bep Hage, ik heb fragmenten uit haar dagboek uit 2002 geciteerd.
Dit stukje schreef ik in januari 2002 en de foto’s zijn toen ook genomen. Wij wonen in de bocht van de rivier de Alva en kijken uit op het dorpje Sarcina. Elk jaar in januari is er weer het feest van Santo Amaro. Wij horen de muziek door het dal schallen. Elk jaar gaan wij trouw even kijken, voornamelijk als fans van Han met de tuba. In al die jaren veranderde er weinig tot niets. Ook dit jaar weer. Ik had het fototoestel klaargelegd, maar vergeten mee te nemen. Maar de foto’s zouden precies hetzelfde zijn geworden… behalve één ding: Han ontbrak. Vorige week heeft hij besloten, op 71-jarige leeftijd, te stoppen met de harmonie. Han, we hebben je gemist! Vandaar opnieuw dit verhaal, als een hommage aan Han.
Nog twee kleine veranderingen sinds 2002: De fanfare heeft nieuwe kostuums gekregen (grijs) en een familie uit een nabijgelegen dorp maakt nu de lunch voor de muzikanten.
Ja, ik wilde stoppen, maar op dringend verzoek van de dirigent en voorzitter van bestuur To Seco blijf ik voorlopig op de concerten spelen, niet de marsen. Zo speel ik zondagmiddag in Folques.
Ik ben op zoek naar fabricant van deze wassen ledematen of liever nog naar de aparatuur om zo een afdruk van benen en handen te maken. Kunt u mij helpen aan het adres van dat winkeltje?
Dat “winkeltje” is maar 1 dag per jaar open, op de feestdag die hierboven is beschreven. Ik weet niet waarvandaan zij hun ledematen betrekken.