Nieuw werk uit de Portugese muziekscene met bij elke videoclip de originele tekst en een (al dan niet eigen) vertaling.
In deze aflevering :
- Sofia Leão – Não me conheço (single)
- Jasmim – Dias em Branco (Album)
- Cara de Espelho – Venham Ver (single)
- Rodrigo Leão – O Rapaz da Montanha (album)
Sofia Leão – Não me conheço (single) – Veelbelovend debuut van piepjonge ‘dochter van’
Op haar vader Rodrigo Leão, medestichter en toetsenist van Madredeus, een icoon van de Portugese muziekscene, kom ik straks terug. Hij introduceerde recent de zoon van muzikale grootheid Jorge Palma, maar ook zijn eigen kinderen kregen een gedegen muzikale opleiding en zijn klaar voor de podia. In 2023 stelde hij zijn oudste dochter Rosa voor aan het publiek op de plaat Piano para Piano, waarop ze samen op de toetsen een tedere muzikale dialoog aangaan, die alleen vader en dochter kunnen delen.
Sofia, de jongste dochter, is pas 18 maar zong vijf jaar geleden al mee op vader’s plaat O Método. Ze was toen al bezig met eigen muzikale projecten in een kleine studio op haar kamer, waarbij ze geïntrigeerd was door de magie van stemmen. Nu is ze klaar om deze maand haar debuutalbum Mar te presenteren. Duidelijk op eigen benen als singer-songwriter, multi-instrumentaliste en co-producer.
Op de twee singles die al uitkwamen horen we kristalheldere melodieën op piano, aangevuld met strijkers of etherische elektronische elementen en bovenop vocale harmonieën met haar intieme fluisterende stem. Een ding is zeker, de muzikale genen van haar vader heeft ze mee en dat belooft voor wat komt. Op de vooruitgeschoven single Não Me Conheço vertrekt ze van universele vragen en gaat zo op zoek naar zichzelf. In haar eigen woorden: “Dit nummer verwoordt een aantal vragen die me nieuwsgierig maken. Ze vallen uit de lucht en overlappen elkaar, en nog voordat er een antwoord is, komt een nieuwe vraag op. Hoe meer ik de afstand van deze antwoorden besef, hoe rustiger ik me voel.”.
Zopas, net voor deze publicatie, is Sofia’s debuut album ook effectief op de markt gekomen. Kort samengevat : al de mooie en veelbelovende beschouwingen worden gewoon bevestigd.
Jasmim – Dias em Branco (Album) – Een vrijdenker met toekomstdromen
Jasmim is de artiestennaam van Martim Braz Teixeira, die in 2014 zijn carrière begint als toetsenist bij een surf-rockband Mighty Sands. Een paar jaar later gaat hij solo en brengt in 2019 zijn eerste langspeler uit. Culto da Brisa wordt door de gespecialiseerde pers enthousiast onthaald en wordt als een van de beste platen van het jaar beschouwd. Hij bevestigt zijn status in 2021 met Acordado ou a Sonhar, die hem op het podium van de grote Portugese muziekfestivals brengt. Nu is er dus het album Dias em Branco, waarop hij elementen uit zijn eerste periode mixt met americana, Engelse folk, en pop. De negen liedjes schreef hij allemaal zelf, met een behoorlijk politieke inslag. De actualiteit is voor zij die het moeilijk hebben een uitdaging om de toekomst -waarover de politiek beslist- te (her)oriënteren. De manier hoe we daar mee omgaan zegt veel over wie we zijn. Met zijn zachte stem en harmonische composities ademt Jasmim vrijheid, revolutie en liefde. Een vrijdenker die ons doet nadenken over wie we zijn en wat we aanvangen met de ons toegemeten tijd. Een interessant detail is de hoes, een werk van José Brandão (een referentie op gebied van design in Portugal), die enkele weken terug overleed. Hij ontwierp ook voor werk van Zeca Afonso, Sérgio Godinho en de klassieker Por Este Rio Acima van Fausto.
Cara de Espelho – Elefante no Hemiciclo (single) – Supergroep brengt (politieke) satire
De groep wordt opgericht in 2023 en de samenstelling baart meteen opzien. Een echte supergroep met naast Pedro da Silva Martins (de onvolprezen gitarist van Deolinda, waarvoor hij ook alle teksten en muziek schrijft) ook de unieke stem van Maria Antónia Mendes (ex-A Naifa en ex-Señoritas) en nog enkele muzikanten die bij Ornatos Violeta, Gaiteiros de Lisboa, Humanos en Deolinda actief zijn of waren. Martins is niet de eerste de beste en is onder andere auteur van Parva que sou, waarmee Deolinda in 2011 een generatie gefrustreerde jongeren een hymne schonk in hun verzet tegen de politiek tijdens de toenmalige financiële crisis. Cara de Espelho (Spiegelzicht) wordt aangekondigd als een “combinatie van sociaal engagement, waarin de provocatie en scherpe kritiek van protestsongs voelbaar is, bij middel van een mix van traditionele en hedendaagse Portugese muziek, geïnspireerd door geweldige singer-songwriters”. Op het eerste gelijknamige album is duidelijk dat de band in tijden van conflict en polarisatie de maatschappij een spiegel wil voorhouden. Een fragment uit het nummer Tratado de Paz (Vredesverdrag) zet de toon: …Eens de oorlog voorbij zal men akkoord zijn / Zij die de oorlog voerden / Zullen alleen over vrede spreken / En ze tekenen een verdrag / Dat beide akkoord zijn / Dat uiteindelijk zal verkondigd worden / Dat iedereen gewonnen heeft / Maar wij weten wie verloren heeft… (hoe actueel is dit trouwens). Het levert al snel nominaties op voor beste liveband op de Iberian Festival Awards en de prijs voor beste groep op de Futura Awards.De band heeft net een nieuwe single uit en ook hier wordt satire en maatschappijkritiek gecombineerd met bijtende humor. Elefante no Hemiciclo (Olifant in het halfrond) schetst door middel van karikaturale beelden een scherp portret van hedendaagse politieke en sociale fenomenen. De dubbele bodem is soms moeilijk te vertalen, maar een zinsnede als ‘Chega arrogante‘ is voor de goede verstaanders wel duidelijk.
Rodrigo Leão – O Rapaz da Montanha (album) – Weer een parel van de meester
Aansluitend op het debuut van zijn dochter Sofia, nog dit over vader Rodrigo Leão. Over hem en de promotiesingle, Andava Eu, had ik het in deze vorige aflevering. Leão heeft net een nieuwe langspeler uit, en daar wordt toch altijd naar uitgekeken bij dit icoon, één van de belangrijkste hedendaagse Portugese componisten-muzikanten. Tweeëndertig jaar na zijn debuut als solomuzikant, verschijnt O Rapaz da Montanha en het mag gezegd: de nieuwe cd is verrassend. Zelf zegt hij dat het de meest Portugese plaat is die hij tot nu toe gemaakt heeft. Er wordt voor een stuk door zijn carrière gestruind en er komt nogal wat vocaal werk bij kijken ook. Hiervoor doet hij beroep op onder andere Ana Vieira, Francisco Palma en zijn kinderen Sofia, Rosa and António. Maar na een lange en opmerkelijke carrière zijn Rodrigo’s rusteloosheid en nieuwsgierigheid nog steeds springlevend, daarvan is deze plaat het bewijs. Gewoon luisteren, genieten en dankbaar zijn.
/
Wat een mooie teksten, heb weer genoten. Bedankt voor de vertalingen.
Phyleke Huijsmans
👍