Nieuw werk uit de Portugese muziekscene met bij elke videoclip de originele tekst en een (al dan niet eigen) vertaling. Deze keer: pikant nummer sluit episode af, Belgisch-Portugese sensatie verovert Europa, twee klasbakken die elkaar vinden en eigenzinnig muziek- en animatieproject.
In deze aflevering :
- Bárbara Tinoco – Devia ter-te traído (single)
- Ão – Talvez (single)
- Luís Trigacheiro en Diogo Piçarra – Porta 43 (single)
- Cravo – Castigo (single)
Bárbara Tinoco – Devia ter-te traído (single) – Pikant nummer sluit episode af
Bárbara Tinoco profileert zich al een tijdje als een van de meest unieke stemmen in de Portugese muziek. Ze won dan ook al een Globo de Ouro (Portugese Golden Globe) voor beste zangeres. In slechts zes jaar carrière heeft de zangeres al meer dan 19 platina awards gewonnen, samengewerkt met artiesten als Carolina Deslandes, Bispo en Buba Espinho, en nummers geproduceerd die al deel zijn geworden van het collectieve geheugen van de jongere generatie. Vijf jaar terug voorspelde ik haar op mijn blog al een grote toekomst in de Portugese muziekscene, en dat is ook bevestigd. Ze kreeg als kind haar eerste instrument, een ukelele, van haar grootvader en dit zette haar op weg naar het maken van persoonlijke, eigen composities. Haar muziek wordt omschreven als pop en indie pop, op basis van krachtige, zelfgeschreven teksten.
Haar nieuwe single Teria ter-te traído (Ik had je moeten bedriegen) vormt zo’n beetje de afsluiting van de sonoriteit van haar laatste album, Bichinho uit 2023. Er is dezelfde emotionele, rauwe en ironische ondertoon die kenmerkend is voor de plaat. Over het nummer zegt Bárbara het volgende. “Dit is een oud nummer; ik heb het vorig jaar naar mijn manager gestuurd. We dachten dat we het niet konden uitbrengen omdat de wat grove taal niet geschikt zou zijn voor alle leeftijden. Maar dit jaar vond ik het op mijn dictafoon en besloot ik het tijdens shows te spelen om te kijken hoe het zou lopen.De fans waren zo enthousiast dat we besloten het in twee versies uit te brengen: de originele versie en een versie voor alle leeftijden”.
Ão – Talvez (single) – Belgisch-Portugese sensatie verovert Europa
Een van de meeste opwindende en veelbelovende Belgische groepen van de laatste jaren. Ik zag ze in 2021 voor het eerst aan het werk in het VRT programma De Zevende Dag, waar ze meteen grote indruk maakten. De band draait vooral rond frontvrouw Brenda Corijn, geboren in Zimbabwe als dochter van een Belgische vader en Mozambikaanse moeder. Ze heeft bovendien een Portugese grootvader en werd dan ook grotendeels in het Portugees opgevoed. Haar warme en melancholische stem, een apart instrumentarium, het prachtige gitaar- en snaarwerk van Siebe Chau (waarmee ze initieel als duo begon), subtiele elektronica en veel Afro-Portugese en Zuid-Amerikaanse invloeden resulteren in een opwindende mix van saudade en indie. In 2023 volgt de echte doorbraak. Het ondertussen tot kwartet omgevormd project speelt in Lissabon als voorprogramma van dEUS en Brenda is bang dat haar niet-perfect Portugees en gebruik van verschillende tongvallen (Braziliaans, Mozambikaans…) niet in dank zal afgenomen worden. Het tegendeel is echter waar, Ão wordt meteen omarmd door het publiek in het Coliseu en velen gaan ervan uit dat ze uit Porto komt (waar haar Portugese familie woont). In oktober van dat jaar volgt de release van het eerste album Ao Mar, met daarop overwegend werk in het Portugees, naast een paar Engelstalige nummers. Al het positieve wordt bevestigd en het levert passages op langs onder andere Gent Jazz, het Cactus Festival, ESNS Groningen en WOMEX. Recent stond de band ook op Pukkelpop, met de nieuwe single Talvez en de aankondiging dat een nieuw album op 26 maart volgend jaar in concertzaal AB in Brussel wordt voorgesteld. Op de vraag van Brenda of deze info een reünie van dit moment kan opleveren volgt uit het publiek een uitbundig Siiiim! dat de festivaltent doet daveren.
In oktober van dat jaar volgt de release van het eerste album Ao Mar, met daarop overwegend werk in het Portugees, naast een paar Engelstalige nummers. Al het positieve wordt bevestigd en het levert passages op langs onder andere Gent Jazz, het Cactus Festival, ESNS Groningen en WOMEX. Recent stond de band ook op Pukkelpop, met de nieuwe single Talvez en de aankondiging dat een nieuw album op 26 maart volgend jaar in concertzaal AB in Brussel wordt voorgesteld. Op de vraag van Brenda of deze info een reünie van dit moment kan opleveren volgt uit het publiek een uitbundig Siiiim! dat de festivaltent doet daveren.
De nieuwe single is een dynamisch en dansbaar ding geworden, geënt op een charango-wijsje (een 10-snarig vinnig Zuid-Amerikaans snaarinstrument), dat ergens aan Stromae doet denken. Die unieke stem van Brenda verdrijft die gedachte al snel en tilt ook dit nummer naar een eenzame hoogte. Toch heeft de tekst een bepaald donkere kant. Kort samengevat in de persmap: “De zon op je huid, je hoofd in donkere wolken en je hart op een plek waar je liever niet meer terugkomt”. Een verhaal over wegvluchten van alles en dan geconfronteerd worden met je eigen verleden, waaraan je eigenlijk nooit kan ontsnappen. Als dit de aanloop is naar het nieuwe album, dan ben ik nu al benieuwd naar al het moois dat we binnenkort mogen verwachten.
Ão toert volop door Europa en staat op de affiche van het Mil Festival in Lissabon (10 oktober).
Luís Trigacheiro en Diogo Piçarra – Porta 43 (single) – Twee klasbakken vinden elkaar
Over Luís Trigacheiro had ik het al in een vorige aflevering. Voor deze single ging hij in duet met zijn vriend Diogo Piçarra, die hij in 2020 leerde kennen als teamcoach toen hij zelf The Voice Portugal won. Piçarra (°1990, Faro) werd bekend toen hij in 2012 Ídolos (de Portugese versie van Pop Idol) won. Hij bracht zijn eerste album Espelho uit in 2015, wat meteen een nummer één werd, goed voor platina. In 2018 was hij kandidaat winnaar van de Portugese selectie voor het Songfestival, met het door hem geschreven Canção do Fim, maar hij trok zich terug na een (onterechte?) beschuldiging van plagiaat. Ondertussen is hij een vaste waarde geworden in de Portugese muziekscene. Op een middag nam Trigacheiro twee van zijn Alentejaanse vrienden, Eduardo Espinho en João Direitinho, mee naar de studio van Diogo Piçarra. Ze raakten geïntrigeerd door het eerder ongebruikelijke ‘calça-te amor’ (trek je schoenen aan lieverd) en samen componeerden ze de song Porta 43, een mix van pop en traditionele muziek. In de videoclip zien we een stel dat in aparte auto’s over een schilderachtige weg langs de zee rijdt. Uiteindelijk ontmoeten ze elkaar weer bij deur 43, wat de toekomst nieuwe perspectieven geeft.
Cravo – Castigo (single) – Eigenzinnig muziek- en animatieproject
Cravo is een onafhankelijk solo muziek- en beeldproject van Simão Reis, die vertrekt van het principe dat het werk centraal moet staan, niet de artiest. Zijn werk is een ode aan de totale vrijheid en incoherentie, waarbij een vergissing welkom wordt geheten. Elke cravo (anjer) is een nieuwe bloem en autonoom artistiek geheel; wordt door hemzelf geschreven, gecomponeerd, geïllustreerd, geanimeerd en opgenomen. Muziek, animatie en illustratie komen samen en het ene is in de regel een bijproduct van het andere. Het is de bedoeling om elke maand een anjer te publiceren en er is geen vast genre; alleen muziek en kunst, geen gezicht achter de song.
Het klinkt allemaal misschien wat onsamenhangend, maar het resultaat mag er best wezen. Sinds de release van zijn Bem-vindos introductie is ondertussen deze derde single uitgekomen. Castigo is een lied over de rusteloosheid en alertheid die liefde oproept: de verhitte discussies ten gevolge van uit de drang om te beschermen, de beschutting die we bieden aan degene die ook onze beschutting is. Het aanvaarden om in een aangename gevangenis te leven wanneer we met iemand ons leven gaan delen. Voor deze anjer, zonder gitaren, vond Simão inspiratie bij het recente werk van Mac DeMarco, met een sound te situeren ergens tussen bedroom-pop en softrock, intimistisch, zacht en lieflijk.
Mac DeMarco is een Canadese singer-songwriter, multi-instrumentalist en producer die sinds 2012 actief is in de indie muziekscene. Zijn muziekstijl beschrijft hij zelf als Jizz jazz. In zijn warme en intieme songs draait het niet om perfectie, maar om gevoel, wat mede door zijn ontwapenende eerlijkheid een dromerige sound oplevert. Zijn album Guitar kwam vorige maand uit en vormt de aanzet naar een tournee die hem op 21/22 oktober naar Amsterdam en Rotterdam brengt en op 5 november naar Brussel.
De cover toont een paar handen die elkaar vasthouden, als een intiem en universeel gebaar. De animatie die het nummer begeleidt, is een rotoscoop van hetzelfde gebaar: een herhalende loop van handen die elkaar grijpen en loslaten gedurende het volledige nummer, waardoor een cyclische, intieme en hypnotiserende beweging ontstaat.
Geef een reactie