Confiança – vol vertrouwen

Hebt u dat ook? Dat bijna blindelings vertrouwen in de Portugezen? Dat je je achter- én voordeur gerust open kan laten staan? Dat je je sleutel aan João of Luís kan toevertrouwen?

Ik heb jaren dat gevoel gehad. Nog eigenlijk. De meeste Spanjaarden wantrouwde ik (vindt u ze ook niet norser?). De Chinezen die naar Portugal kwamen vond ik platte opportunisten die de mooie wijngaarden kwamen opkopen. Hun winkels kon ik nét nog tolereren en de Indiase seizoenarbeiders die ver van huis het werk kwamen doen waarvoor geen Portugezen meer waren, werden toch een beetje met een scheef oog bekeken.

Ik heb dus jaren dat naïeve gevoel gehad dat ik tegen beter weten in koesterde, tot …

We moesten het vliegtuig halen. Ik baalde, onze tijd in Elvas zat er weeral op. Maar ja, zoals ik in een eerdere bijdrage schreef: er staan wetten in de weg en praktische bezwaren… De handbagage was een welkome troef nu we eigenaar waren van een huis. Geen gezeul meer met zware koffers. Alhoewel… ons favoriete restaurant in België konden we zo blij maken met een rugzak vol  citroenen uit onze tuin. Vijftien kilo deze keer. Handbagage weet u wel!

Goed, dus toch redelijk gepakt en gezakt vatten we de terugweg aan. Vader aan het stuur en moeder op de tablet, krantje lezen. Kwestie dat we toch weer een beetje bij zijn als we in België aankomen. Herkenbaar? Even stoppen in Montemor-o-Novo voor een laatste abatanado. Zo van die stuiptrekkingen om het verblijf zo lang mogelijk te rekken.

Net voor de Ponte Vasco da Gama wordt er getankt. Al jaren hetzelfde tankstation en al jaren rijden we verkeerd over hun parking om weer de snelweg op te rijden. Vader gaat dus tanken en moeder heeft de krant bijna uit. Vader gaat binnen betalen.

Plotseling hoor ik geclaxoneer.

Ik kijk op en zie een dikke BMW met een leuke man achter het stuur. Hij zwaait naar me. Iemand van Elvas? Een bekende? Ik kijk eens goed, maar zie geen vertrouwde trekken. Dan maar weer de krant induiken.

Weer geclaxoneer en gewuif.

Tweede gedachte: Hu? Een versierder? Op mijn leeftijd? Ik voel me zowaar gevleid. Ben nooit voorstander geweest van het lynchen van mannen die wat complimenten of aandacht gaven. Was als jong meisje opgelaten toen ik werd nagefloten. Toen. Maar nu? Dit kon toch niet? Een wuivende man naar mij? Nu nog? Ik glimlach en duik weer de krant in.

Weer geclaxoneer en gewuif.

Nu zie ik dat hij eigenlijk niet naar mij wuift, maar ergens vaag in het luchtledige wijst. Ik stap uit? Iets met onze huurauto? De sticker van de maatschappij is ostentatief herkenbaar op de achterruit aanwezig. Tablet en mobiele telefoon met creditcards blijven in de auto. Autosleutel in het contact.

‘Olá, o que é que se passa, senhor?’ Dag, wat is er aan de hand, meneer?

Op dat moment komt mijn man de tankshop uit. ‘Die meneer wil iets zeggen,’ roep ik hem toe.

‘Bom dia senhor, o que é que se passa?’ mijn man komt dichterbij gewandeld.

De man kijkt op van zijn stuur, geeft gas en scheurt met een rotvaart weg.

Wat was dit allemaal?

We rijden stilzwijgend de ponte Vasco da Gama op. Alletwee in gedachten verzonken. Ik zeg: ‘Probeerde die gek mij nu te versieren’? Geen antwoord naast mij. Even verderop op de brug, zien we hem stilstaan. Gevaarlijk op de pechstrook en heftig aan het bellen. Het begint mij te dagen. Ook bij mijn man gaat er een licht op. Die man, of liever een handlanger, wou er vandoor met onze huurauto! Hoe kon ik zo naïef zijn? Hoe was dit in godsnaam mogelijk?

Mijn vertrouwen in de Portugees had ons bijna de das omgedaan. Enkele minuten nadien klinkt er echter naast mij een bulderende lach.

‘En jij dacht nog dat die kerel je wou versieren? Jou? Op jouw leeftijd?’

‘Woehaaaaaa!’

Het heeft toch een dik uur geduurd voor vader weer wat klank kreeg …