Een avondwandeling

Na een zeer warme dag gingen we in de avond een eindje wandelen. We kwamen N. tegen een nicht van onze buurvrouw, die we al eens eerder ontmoet hadden. Lief gezicht, ze ziet er netjes uit, maar jasschort aan, zoals alle vrouwen hier. Het leek haar wel gezellig met ons verder te lopen, ze was toch op weg naar haar zus die in het gehucht C. woont.

Ze woont tijdelijk bij haar zus, omdat ze nogal ziek is. Dit is ook wel te merken, ze loopt erg langzaam en ziet er ook niet zo gezond uit. In het gehucht staan oude huizen en nog meer ruïnes. Wat een spookstraat. Onze komst blijft niet onopgemerkt, want er gaan meerdere deuren open en we worden vriendelijk door iedereen begroet.

We moesten met N. mee naar huis om haar zus te ontmoeten. We kwamen bij een huis met binnenplaats met potten met mooie planten. In een mum van tijd waren we omringd door vijf vrouwen en zes honden! Na weer vriendelijke begroetingen stonden we daar met de mond vol tanden, en nu…? Maar we moesten met N. en haar zus mee in huis, dat betekende een trap op, wat nogal moeilijk was voor de zussen. Wat wonen de mensen die niet meer zo goed ter been zijn toch lastig hier op het platteland.

Eenmaal gezeten in het nette, warme kamertje werd ons gevraagd of we een glas wijn wilden. Nou eigenlijk niet, omdat we de zelf gemaakte wijn hier kennen. Maar we wilden niet onbeleefd zijn dus namen we een glas. Voordat de wijn was ingeschonken waren we weer tien minuten verder!

Huis bekijken

Na de wijn werd het toch tijd om weer weg te gaan, het begon al te schemeren. We bedankten voor de gastvrijheid en wilden gaan, maar dat ging zo maar niet. Ik werd bij de arm gepakt en moest het huis bekijken, Henk was de trap al af en stond al buiten. Hij wel! Het huisje was klein, maar netjes en stond vol met plastic bloemen en fotolijstjes met foto’s van de hele familie waarvan ze me de complete stamboom vertelden. Pfffff. Maar ze zijn trots op de spullen die ze hebben. Na zoenen op mijn wangen stond ik dan ook eindelijk buiten.

Op weg naar huis werden we staande gehouden door een vrouw die bezig was haar plantjes te verzorgen. We waren al eens staan gebleven bij dit huis omdat hier heel veel planten in potten staan, en de eigenaar duidelijk van planten houdt. We werden toen aangesproken door de man van de vrouw waar de planten van zijn. Hij liet ons toen hun binnenplaats zien met nog meer prachtige planten. En ook hier moesten we zijn huis van binnen bekijken. De man had onze belangstelling voor planten vast aan zijn vrouw verteld, omdat ze ons nu planten mee wilde geven.

Het communiceren ging met veel gebaren gepaard, ze leek wel een actrice, want het leek wel een act uit een toneelstuk hoe ze uitbeeldde dat de planten in de zon slap gingen hangen, maar in de ochtend weer fier overeind zouden staan.

Het wordt al donker

Het was inmiddels zo donker geworden dat de planten met een zaklantaarn bij elkaar gezocht werden. We kregen heel wat mee en ze wilde er geen geld voor, ze genoot ervan om te geven zei ze, een hele aardige vrouw, eindelijk iemand van onze leeftijd. Zwaar beladen vervolgden we onze weg.

Bij het huis van een buurman die met zijn jonge gezin vlak bij ons woont, maar die we nu pas hebben leren kennen, hoorden we ook nog gerommel. Hij was nog bezig met besproeien van zijn uitgebreide en keurige groentetuin. “Ah, Enrique (Henk) wil je een biertje?” Dat liet Henk zich geen twee keer vragen, de buurvrouw kwam met twee biertjes aan. De conversatie blijft bij korte zinnetjes, een echt gesprek voeren dat lukt ons (nog) niet.

Om half elf kwamen we eindelijk ons hek door. Wat een leuke avond!