Verwonderen

We sjouwen wat af met onze zware koffers vol persoonlijke geschiedenis en overlevering. Die barang beïnvloedt ons gedrag en onze acties en er komt een moment dat hij ons blokkeert. We proberen van alles en komen geen centimeter verder. We gaan zover mogelijk weg daar op zoek naar gevoel van soelaas hier.

Van gastcolumnist Stef Goysens

Liepen we er altijd al zo verloren bij, vraag ik me af, of is dat zoeken iets van nu. We bezwijken aan de eindeloze hoeveelheid mogelijkheden die verdoezelen waar het om gaat.

Huisje, boompje, beestje, nee, dat niet! Wat wel? Met een omgebouwde bus naar het andere eind van de wereld? Steeds verder weg van huis zoekend naar een thuis. De evolutie achterstevoren: we zetten onze pracht en praal bij het oud vuil en gaan op zoek naar de rijkdom binnenin.

Ik woon in Lissabon, waar van alles te zien en te doen is, desondanks ben ik vaak alleen tussen mijn vier muren. Ik kijk naar de dansende schaduw van het gordijn dat wappert in de wind.

Ik wandel graag en dan het liefst op de bonnefooi zonder de navigatie van mijn mobiel en als ik verdwaal dan komt er van alles op mijn pad.

Verwonderen

Het lijkt me leuk om mijn Lissabon aan jullie te laten zien. Het wordt geen race door het geschiedenisboek of een tocht langs de uitgekauwde top 10 must sees van TripAdvisor. Niets van dat alles. We kijken. We verwonderen. We nemen de tram en stappen uit als ons gevoel dat ingeeft. We wandelen en glimlachen naar onbekenden, standbeelden, vogels en spelende kinderen. Waar zijn we eigenlijk? Geen idee. We zien alles en reiken naar de hand van het leven. Intuïtief lopen we in de maat. Samen.

Samen

Kom, we gaan hier iets eten. “Is het hier goed dan?” Geen idee, het is een nieuw eetcafé, dat gerund wordt door een gezin uit Oekraïne. Zij kookt en hij bedient. Hun kinderen helpen een beetje mee, praten wat met gasten of zitten aan een van de tafeltjes over huiswerk gebogen. Het eten is heerlijk en de plek voelt vertrouwd, net als thuis.

Thuis

Wat is thuis komen eigenlijk? Moet je een plek al gezien hebben om je er in thuis te voelen?

Sommigen hebben tig boeken gelezen en vele documentaires over een plek gezien, ze vergelijken de theorie met de praktijk, verder komen ze niet. Anderen gaan er blanco in en voelen zich automatisch één met hun omgeving. Als zij bij de Portas do Sol staan kunnen zij zich makkelijk voorstellen hoe het leven toen was en wat de Lissabonners deden en dachten.

Is de onderlinge verbondenheid groter naarmate keuze en mate van vrijheid beperkter is?