Lisette maakt (wand)installaties van verschillende materialen. Wol, papier, canvas, keramiek en ijzer vormen samen een geheel, terwijl ze hun eigenheid behouden. Kijken we naar haar wandkleden dan verschijnen uit de krochten van ons brein herinneringen en verhalen, die hoe divers ze ook lijken weinig van elkaar verschillen.
Ze zoekt naar een universele beeldtaal die een aha-moment bij ons oproept of je nu in Nepal, Reykjavik, Istanbul of Louisiana bent geboren.
De afgelopen jaren verhuisde ze van Den Haag (via Utrecht) naar Amsterdam en van Berlijn (via Mexico) terug naar Amsterdam. In die tijd dat ze voornamelijk uit koffers leefde merkte ze dat ze ongemerkt gehecht was geraakt aan het bekende, maar dat ze niet de kans kreeg om dat vertrouwde gevoel te missen omdat er zich van alles aandiende op nieuwe grond en door het contact met onbekende mensen.
Sociale identiteit
We nemen, in het algemeen gesproken, de identiteit aan van de groep(en) waarin we ons bewegen. Lisette is geboren in Den Haag, stad achter de duinen. Strand en zee zijn een deel van wie ze is. Het strandleven fascineert haar. Als je in badkleding loopt ben je een beetje incognito. Van iemand in een bikini of zwembroek kun je niet zo snel inschatten bij welke groep zij of hij is aangesloten: een Wilders-stemmer, een voorstander van het basisinkomen, moeilijk te zeggen. Op het strand zien we er min of meer gelijk uit en we gedragen ons ook op dezelfde manier: we ploffen neer in het zand en staren naar het eindeloze blauw dat in de horizon overgaat. Automatisch komen we tot rust en genieten we van de warme zon op onze huid.
De felgekleurde parasols, strandstoelen en badlakens ademen vrij- en vrolijkheid. Het is een plek met een uniforme beeldtaal die in het teken staat van genieten. Als je naar bepaald werk van Lisette kijkt beleef je automatisch de sensatie van een warme vertrouwde plek, brood met knars en je kriebelende bilnaad vol zandkorrels. Maar elke badende genieter wordt ook geconfronteerd met de dagelijkse portie stress, verdriet en soms diepe ellende. Lisette brengt de dualiteit van ontspannen en gespannen tot uitdrukking in haar werk.
London, New York, Lissabon
In 2019 neemt Lisette deel aan groepsexposities in London en New York en dat smaakt naar meer. ‘Ik wil graag alleen van mijn kunst kunnen leven en tegelijkertijd reizen en werken en tot nu toe lukt dat prima’, zegt ze. ‘Tijdens de pandemie kocht ik een oude Seat. Ik reed naar het Zuiden, overnachtte in verlaten hotels en liep door lege steden. Corona heeft ons korte tijd op een andere manier naar het leven laten kijken en dat heeft mijn werk ook beïnvloed.’
Inmiddels is ze weer op een andere manier bezig, want voortborduren op wat al bestaat is niet interessant.
‘Min of meer per toeval kwam ik in Barreiro (district Setúbal) terecht en via de PADA-studio’s lukte me het om daar twee maanden als een artist-in-residence aan de slag te gaan in een voormalige textielfabriek. Het was geweldig om in zo’n vervallen gebouw in een rafelrand bijna buiten de stad te werken. Het was net een decor uit een film, desolaat, maar door de prachtig hoge en lichte ruimtes in pastelkleuren hing er een blijmoedige en opgewekte sfeer. De PADA is een aanrader, vind ik, want je moet je plek zelf bekostigen, maar je wordt ook voor een deel gesponsord. Ik denk nog steeds met plezier terug aan het werken daar en het wonen in die charmante fabrieksarbeidershuisjes. In februari 2021 ging ik naar Lissabon, een stad waar ambitieuze, internationale kunstenaars actief zijn en waar galeriehouders en curatoren openstaan voor innoverende initiatieven en projecten. Ik werk er nu ruim een jaar in een art-in-residence.
Art(ist)-in-residence
Wat is dat eigenlijk? Simpel gezegd zijn dit ruimtes (met of zonder woonunit) waar kunstenaars, alleen of met elkaar, werken. Lisette zegt hierover: “De ene art-in-residence wordt volledig gefinancierd met fondsen en donaties, waardoor ze voor de kunstenaar vaak gratis zijn en erg populair. Helaas zijn er maar weinig van die kansen, zodat de wachtlijsten erg lang zijn en de aanmeldprocedure ingewikkeld en langdurig is. Het is dan belangrijk dat je een goed portfolio en cv kunt laten zien. Als je wordt geselecteerd krijg je naast een atelier en onderdak ook materiaal om te werken en als je echt geluk hebt krijg je ook nog een stipendium waarvan je tijdens de gehele periode dat je er bent gebruik van kunt maken. Er zijn ook kleinere zelfgerunde artist-in-residences waarbij particulieren met een affiniteit voor kunst (vaak kunstenaars) iets dergelijks bieden. Je kunt dan werken in een oude boerderij, een hutje op de hei of een leegstaande loods. Soms moet je zelf woonruimte regelen en soms kun je dat ter plekke tegen een klein bedrag huren. Er zijn kunstenaars die iets zoeken in de natuur en anderen geven de voorkeur aan een metropool ook omdat ze dan in contact komen met internationale kunstenaars.
Eerder was Lisette nog meer met gelaagdheid bezig in haar werk: meerdere lagen verf, verschillende materialen en stukken die elkaar overlappen, verschillende materialen. ‘Ik schilderde, drukte, knipte uit of scheurde weg wat ik interessant vond en pas daarna begon ik aan de compositie, waarbij het cruciaal was dat ik het niet ‘dichtsmeerde’, dat het niet te overwhelming werd, maar juist een uniform karakter kreeg. Die periode heeft ze grotendeels afgesloten.
Sinds ze naar Portugal is verhuisd is haar zoektocht naar universele beeldtaal inzichtelijker geworden. Net als Lisette zijn de wandkleden ‘gegroeid’ en persoonlijker geworden.
In 2019 behaalde Lisette een BA in Fine Arts aan de HKU te Utrecht. Haar werk is tentoongesteld in het HEM in Zaandam en de KunstRAI en This Art Fair in Amsterdam. Ook maakt haar werk deel uit van de KPMG-kunstcollectie en een aantal particuliere collecties in Nederland, Engeland, Italië en Slowakije.
Nieuwsgierig geworden? Hier zijn een aantal art-in-residence mogelijkheden: (1) La Junqueira; (2) Prisma Estúdio Lisboa; (3) European Marine Board ; (4) Hangar; (5) Córtex Frontal.
Geef een reactie