Onzichtbaar

De chique Portugese dame doet haar schoenen uit. Zij staat op en  gebaart naar haar Gucci-tas. Voorzichtig neergevlijd op de zitplaats. Haar schoenen zijn eronder neergezet.

Woordloos vraagt zij om even op te letten. Terug van pootjebaden nestelt zij zich. Op de houten bank. Stilzwijgend, bijna verlegen verdiept zij zich in haar boek.

Stilletjes

Lezen is het allerfijnste. Wanneer je niks anders aan ‘t hoofd hebt. Als niets de aandacht afleidt. Tijdens een vakantie, bijvoorbeeld. Bijzonder, met zo’n verlaten strand als achtergrond. Ondergedompeld in een verhaal.

Afreizen naar een ander universum. De schepping die de schrijver je voorschotelt. Een schichtige groet ten afscheid zodra wij opstaan. Om onze weg te vervolgen. Terug over het pad. De oceaan achterlatend. Langs de zandduin die het strand onttrekt aan het zicht.

Verder linksom, dan naar rechts de helling omhoog. De timide lezeres vervaagt in de leegte. Zodra het oog het laat afweten. Wie heeft niet ooit een boek gelezen. Dagenlang aan de stoel gekluisterd.

Prikogen vastgeplakt op elke pagina, gehypnotiseerd. Van links naar rechts, van boven naar beneden met een rood hoofd. Van de wereld op een manier die nauwelijks voorstelbaar is. Bewonderenswaardig, als je zo schrijven kunt.

Ontmoeting

Een woord blijft hangen in mijn onderbewuste. Onzichtbaar verstopt, onhoorbaar z’n geheim cultiverend. Net een zaadje dat zich schuilhoudt onder vruchtbare grond.

Tot het onverwacht ontkiemt. Een kluit aarde opzij duwt en opduikt in het daglicht. Binnen mijn blikveld, maar desondanks staat zij verdekt opgesteld. Nogal logisch, want aan het oog onttrokken.

Verborgen in de schemerachtige deuropening. Ach … omstandigheden, zij zweren subtieler samen dan mensen. Nu ik haar in de gaten heb, loop ik op haar af. Mijn best doend in het Portugees de weg te vragen.

Gelukkig begrijpt de oude vrouw mijn gebrekkig taalgebruik. Zij antwoordt in woorden en zinnen. Met de snelheid van het licht. Afkomstig uit haar mummelmond vol zwarte stompjes.

Verbijsterend

Hoera enkele bekende woorden ertussen, dat volstaat. Na een dankwoord vervolg ik mijn weg. Een armetierige woning. Waarin die smoezelige oude vrouw huist. Armoede heerst nog altijd in het Portugal anno 2019.

Ondanks de welvaart in de Europese Unie. Vooral Griekenland kent veel nooddruft. Op enige afstand gevolgd door Portugal, las ik. Je staat er niet bij stil. Pas bij een blik achter de scheef hangende voordeur.

Er hangt een opdringerige geur van riool. Achterin klinkt een keffende hond. Maar één donker woon- en slaapvertrek. De kleine vierkante ramen laten nauwelijks daglicht door. Een stoffige houtkachel is uitgedoofd.

Dakpannen vol spinrag in het zicht. Geen enkele vorm van isolatie. Vochtige, zwart uitgeslagen muren. Aangeslagen door de deprimerende aanblik. Merk ik dat woorden tekortschieten. Maar zich toch naar voren wurmen.

Breinbreker

Soms voel ik mij opgesloten in een illusie. Kortgeleden nog probeerde ik mijzelf op te peppen. Met de belofte dat ‘t overwaait. Gut al een titel voor mijn nieuwe stukje. Maar geen flauwe notie waarover het zal gaan.

Doorzeuren maar in mijn achterhoofd. Zolang ik de schrijfdrang niet loslaat. De remedie is om de aandacht te verleggen. Gericht op iets heel anders. Plots komt de ingeving meestal vanzelf, raadselachtig.

Al dagdromend vloeit de fantasie rijkelijk en eigenstandig. De werking van het menselijk brein is een wonder. Impulsrijke synapsen in de bovenkamer leverden overwerk voor die grijze massa.

Onmiddellijk na mijn confrontatie met een schamel bestaan. Onthutst, want rauwelijks met de neus op de feiten gedrukt. Keiharde realiteit onder erbarmelijke woonomstandigheden. Van deze Portugese bejaarde mevrouw. Ontluisterend, maar voor de lezer onzichtbaar.