Overweldigend

Onder bescherming van de boom zie ik haar spelen. In trance loop ik ernaartoe. Een zoekend oog getroebleerd. Gehinderd door scherp, intens schijnend mediterraan zonlicht.

De horizon daarbuiten is oogverblindend. Adembenemend mooi. Blikkerend ligt het in de felle zonneschijn. Dat knusse dorpsplein. Alsof ik een pointillistisch schilderij instap.

Gloedvol

Begeleid door melodieus klinkende tonen. Voortgebracht door liefdevol beroerde snaren. Vol overgave rondgestrooid uit haar elektrisch versterkte viool.

Weerkaatst door het witte plaveisel. Gedachteloos offer ik een muntstuk. In het voorbijgaan laat ik het vallen. Rinkelend in de opengeklapte instrumentenkoffer.

Overvloeiend blauw op blauw. In de verte ontmoeten zij elkaar. De streeploos blauwe lucht en een rimpelende oceaan. Twee zich vermengende kleuren, innig verstrengeld.

Begeesterd

Idyllische pleintjes in overvloed, in Portugal. Alsof ze seriematig geschilderd zijn. Vluchtig aangetipt met een luchtpenseel. Door bevlogen kunstenaars geretoucheerd. Verstild en mysterieus badend in de middagzon.

Onverstoorbaar in hun volstrekt ongrijpbare volmaaktheid. De werkelijkheid dringt zich aan mij op. Maar zonder haar gebruikelijke gewicht. Eind november begroet door ‘Casa Amarela’. Karakteristiek is een passende benaming. Voor de woning waar zij introkken.

Helemaal blij met de aankoop. Haar muren opgesierd in stralend geel en wit. De luiken goed in de verf. Lieflijk, net als de tuinhekjes. Omstrengeld door witte rozen, laatbloeiers. Vergeefs pogen ze over het tuinmuurtje te springen.

Opvallend

Een verrassend mooi kleurenschema. Esthetisch verantwoord vanwege de kiosk, tegenover. Elkaar aanvullend tot een idyllisch plaatje. Als een gedroomde compositie. Afgedrukt in een woonmagazine. Verderop een weelderig groen hoekje.

Om ’s zomers de koelte op te zoeken. Uitrustend op een bankje. Onder de schaduwrijke kruinen van hoge bomen. Boven verwachting zo’n leefbaar Alentejaans dorpje. Vol van ambitieuze, ondernemende inwoners.

Een schot in de roos. Voor oma Rita en opa Dick. Spontaan, vriendelijk en gastvrij verwelkomd. Het is niet het enige restaurant. Dat zich elke dag opnieuw vult met hongerige lunchgasten. Die intens genieten tijdens ‘almoço’. Het met zorg klaargemaakt middagmaal.

Verrukt

De uitgestrektheid van de Alentejo is dunbevolkt. Met verspreide dorpsgemeenschappen. Over een relatief groot gebied. Waar openbare verlichting zich beperkt. Tot een absoluut minimum, ’s avonds.

Lichtvervuiling is een onbekend fenomeen. Heldere onbewolkte luchten vormen unieke omstandigheden. Om te genieten van een schitterende nachthemel.

De avondschemering verdwijnt geluidloos. Onze hongerige aarde slorpt al het natuurlijke licht op. Mijn omgeving verzinkt gestadig in een kleurloze eenzaamheid. Gedachten vliegen zelfstandig rond in het donker.

Verbijsterd

Op een magisch moment is de Portugese hemel met sterren bezaaid. Zo ver weg en tegelijk dichtbij. Hemellichamen hangend aan onzichtbare touwtjes. Omfloerst door een sneeuwwitte melksluier van sterrenstof.

Een her en der flonkerende dierenriem verschijnt. In een motregen van wonderbaarlijke lichtkristallen. Klevend aan je huid, plakkend aan je haren. Halfslaperig hallucineer ik in deze droomwereld. Vol verbazing over wat de nacht prijsgeeft.

De schaduw van de boomkroon kruipt over het dorpscentrum. Een gulzig wolkendek rekt zich uit. Het slokt de blauwe lucht op. Onderwijl fluistert de wind over het water. Overdekt met een metaalachtige glans.

Bezield

Meeuwen klagen luidkeels. Als een belofte klinkt de vioolmuziek na in mijn oren. Met wegstervende klanken terwijl ik de straat uitloop. Vervagend als de geluiden van een feestje. Nadat de deur is dichtgedaan.

Voldaan kuier ik huiswaarts. Onder een wolkendek. Uitgespreid over het Zuid-Europese uitspansel. Gestreeld door een milde luchtstroom. Overweldigend.