Tintelingen

Wie weet ook een ervaring die je zelf had, bij het stuiten op zo’n buurtschapje. Dat zich niet laat vinden zodra je er amechtig naar op zoek bent. Onderweg in de zonovergoten ochtendkoelte wandelt het mijn blikveld binnen.

Zitje

Als een spetter op de landkaart, enkele uitgestrooide huizen met aangrenzend hier en daar wat stallen. Hokje bij hokje ingenieus aan elkaar geknutseld,  bijna een vernuftig breiwerkje, soms enigszins verloederd. Jammer dat de handwerkster per ongeluk een paar steken liet vallen, hier en daar. Blij met lezers van mijn stukjes.

Nog fijner als mijn teksten als plezierig ervaren worden. Logisch, niet elke bezoeker is stik tevreden met iedere bijdrage; een enkeling maakt van het hart geen moordkuil. Prima, smoor je overtuiging niet. Het houdt een auteur scherp en hopelijk volgende keer beter. Als een Fata Morgana verschijnt de naam op mijn netvlies, Café Hamburg gedoopt.

Tenzij het uithangbord onwaarheid spreekt. Ogenblikkelijk gevolgd door een Pavlov-reactie van mijn smaakpapillen, die zeuren om een meia de leite. Mijzelf verzoenen met het onvermijdelijke schijnt het allerbeste. Tja, ‘t komt voor dat woorden niet de leeshonger blijken te stillen van mijn volgers. Sterker nog, totaal niet voldoen aan hun verwachtingen. 

Flop

Gut, verzet ertegen levert hooguit meewarige commentaren op. Het Portugese woord terraço doet denken aan het Nederlandse terras. Met dit verschil dat je een terraço hogerop moet zoeken, want zo heet een plat dak in Portugal. Geen gezellig terrasje aan zee of in de binnenstad om iets te drinken. Ben je daar naar op zoek, dan kun je beter esplanada zeggen. Veulste veul eer voor het miniterras op de deurstep van Café Hamburg. 

Geopend zodra het ochtendlicht zich de weg omhoog baant over de horizon. Het sein dat zich een nieuwe dag aankondigt, gevangen in een traag slinkende duisternis. Terwijl de dageraad straten en gevels langzaam maar gestadig uit het deemster van de nacht sleept. Soms sla ik de plank blijkbaar hopeloos mis. Misschien had ik de verhaallijn beter moeten schudden als een stapel speelkaarten. Of ter verbetering andere ingrediënten eraan kunnen toevoegen. 

Ach, gedane zaken nemen geen keer. Blij met elk succesmomentje dat een column oplevert. Dankbaar dat Winy Schalke mij dit podium gunde. Fiasco’s komen in de beste schrijverskringen voor las ik. Ook dat schrijnende punt van te weinig oog voor leesbaarheid van je artikel, of een onopgemerkte spelfout. Marion meent aanvankelijk een dichte deur te hebben waargenomen bij dit cafeetje. Vandaar maar even de openingstijden gecheckt op het bordje dat ernaast hangt. 

Schalks

Zodra Marion er een foto van wil nemen, vult zich de deuropening met een wantrouwig flitsende oogopslag achter donkere brillenglazen. De vraag naar het nut hiervan komt op ijzige toon onze kant op, in een mengeling van Duits/Portugees. Uit de mond van een dame op leeftijd gehuld in een jasschort, onmiddellijk gesust door de bestelling van dois cafés com leite. Liever niet gefaald in ‘s lezers ogen, helaas succes is niet af te dwingen. 

Afwachtend ben ik doorgaans of de meevaller voorbijkomt. Tja, mazzel die nu eens niet mijn kant opviel. Zoals na een onhandige worp met een dobbelsteen… sukkelig, maar kritiek houdt de mens nederig. Want iedereen construeert vroeg of laat een zelfbeeld naar zijn of haar persoonlijke levensopvatting. Tenminste iets dergelijks beweerde Max Frisch, meen ik. Een Zwitserse toneel- en romanschrijver bekend om zijn spitsvondige ironie. 

Onder gehum van ‘latte, ach milch’ is de koffie in een wip liefdevol bereid en de waardin ontdooid. Tja, die Marion ziet overal en altijd wel ergens een geschikt onderwerp in. Om een artistiek verantwoord plaatje van te schieten. Uma mesa mompelt onze gastvrouw weglopend om onderweg een tafeltje naar buiten te slepen. Daarop poot zij even later twee kopjes (te) sterk gezette melkkoffie neer.

Sentiment

De jaren hebben blijkbaar afbreuk gedaan aan haar vaardigheden om een ordentelijk smakend kopje bruin vocht te brouwen. Dat wil zeggen zonder koffieprut, zowel op de bodem van het kopje als op de schotel. Dus zo bezien staan wij weer quitte. Zinslengte, woordkeuzen, zinsopbouw, gedachten en emoties, ach ja een beetje haperend zijn ze soms wel mijn woordenbreisels. 

Aan de andere kant, niemand is verplicht ze te lezen, laat staan de redactie om ze te publiceren. Niet altijd lofwaardige taalvirtuositeit die onmiddellijk de sfeer treft die lezers aanspreekt? Het zij zo, prettige leesbaarheid geldt natuurlijk als belangrijk, belangrijker is een tekst zonder taalfouten. Maar vergeet niet ‘t allerbelangrijkste, elke column is gedreven door een warm kloppend hart voor Portugal. Lichaam en geest zijn één, zo werd mij maar weer eens duidelijk. 

Na een bijzondere gevoelservaring. Een die zich ongevraagd aan mijn lijf opdrong in de vorm van speldenprikken, kriebelingen of jeuk. Bevrijdend bijna onder het schrijven van deze laatste regels over dit toverachtige land. Vanuit een zonovergoten strakblauwe Algarvekust, overladen door sensationele tintelingen.