Hoogste tijd concludeerde de Presidente da Junta. Voor een Requalificação, reken maar. Schots en scheef gezakt. Door de jaren heen. Half verrot hier en daar. Zo gammel als wat. Te gevaarlijk zo langzamerhand.
Aangenaam
Om veilig boven te komen. Voor een heimelijke blik over het stadje. Als een slak hangt het uitkijkpunt. Over de hoogte waarop het is gebouwd. Een beetje verscholen boven de baai. Via de kortste weg. Omhoog bij het pleintje aan het strand. Steil stijgend over as Escadinhas do Mar.
Foto Robert Steur
Gespreid ligt het aan je voeten. Een verstild dorpscentrum. Gerangschikt als een compositie op een ansichtkaart. Met de oceaan rechts. Recht vooruit wordt de blik neerwaarts gericht. Langs de hoge palmen. Die je toewuiven vanaf de minipromenade. Als een slang kronkelt hij omhoog. De hoofdstraat aan je linkerhand.
Een rustgevende aanblik. Ontsnapt aan het massatoerisme. Dus weinig te beleven in dit vissersdorp. Voor feestbeesten en partytijgers. Een paar bars en restaurants. Waar sardienen op tafel komen.
Vers gevangen. Van de vissersboot naar de eettent. Rechtstreeks op de grill. Een beetje olijfolie, knoflook en peterselie. Wat zout erop en smullen maar. Tenminste, als je tuk bent op deze visjes. Ze geven je immuunsysteem een oppepper. Bovendien zijn ze goed voor de huid en versterkend voor de botten.
Mazzel
Het traditionele leven gaat er z’n gangetje. Gezapig vooral in Olhos de Água (spreek uit: Oljoes-djaa-qu-wa). Net als in die authentieke buurtschappen landinwaarts. Waar het lijkt alsof de tijd stil stond. Zelfs hier aan de kust. Met een beetje geluk vind je er nog meer. Enkele vergeten toevalstreffers, niet overgenomen. Door de vloedgolf aan globetrotters.
Gehuchten die ’s middags zowat uitgestorven zijn. Als de inwoners aan de lunch (almoço) zitten. Of een uiltje knappen. Een zucht van verlichting. Niet overal reislustige hordes. Met blote buiken. De fraaiste zweetvlekken onder hun oksels.
Alleen met de stilte. Wandelend door de vallei. In aangenaam gezelschap. Van de ruisende wind. Die zachtjes langs de dennentakken strijkt. Bijna overprikkeld door een bedwelmende geur. Meegevoerd door de lucht. In een zweem die de plantage beroert.
Soezerig
Afgeladen met sinaasappelbomen. Waarvan de bloesems in volle bloei staan. Halverwege meen ik het al te ruiken. Dat aroma van vers gebrande koffiebonen. Vermengd met de geur van lenteboden. Het terras van Caffé Creme is verlaten. Gemeden als de pest. Door de vaste bezoekers die thuis zitten. Hunkerend naar een opkikkertje.
Angstig voor besmettingsgevaar. In afwachting van overheidsmaatregelen. Even geen snelle bica, galão of com leite. Langslopend terwijl de zon naar ’t hoogste punt klimt. Ingekleurd in een wolkenloos firmament. Blauwer dan blauw. Lomer dan loom kan haast niet. Op de terugweg aangestaard door lege terrastafels. Onweerstaanbaar om te ontkomen aan hun lokroep.
Mijn ogen gaan pas weer open. Als de zon bijna is gezakt. Alsof de omgeving zich bevrijdt. Uit de schittering van het scherpe zonlicht. Met moeite ontworstel ik mij. Aan mijn langzaam vervliegende gedachtespinsels. De dromerigheid afschuddend. Terug naar de alledaagse werkelijkheid.
Zorgelijk
Massaal thuisblijven om verspreiding in te dammen. Minder prettig voor je mentale gezondheid. In Portugal, een land waar het sociale leven zich buitenshuis voltrekt. Mistroostig staart zij naar de televisie. Waarop een eindeloze stroom passeert. Van alsmaar verontrustender nieuws. Até amanhã zegt zij, nadat zij een glimlach op haar gezicht heeft geplakt.
Onzekere tijden liggen in verschiet. Voor de uitbaatster van de pastelaria. De volgende dag zijn de ramen afgeplakt. De terrasstoelen binnen gezet. Achtergebleven is het lege pleintje dat een troosteloze aanblik biedt. Verdwenen is de stabiliteit. Waar velen zich aan vastklampen. Een onbekende toekomst tegemoet. Tja, onzekerheid en angst. Ook die horen bij het leven.
Hoopvol
De trappen van vergelijking. Handig om bij de hand te hebben. Zodat je verschillen tegenover elkaar kunt zetten. De stellende trap, nogal gewoontjes. De vergrotende doet ’t al beter. Onvergelijkbaar met de overtreffende, obrigadíssimo. Spiksplinternieuw zijn ze. Uitmuntend zelfs.
Onovertroffen zeker wel. Die gerenoveerde Escadinhas do Mar. Voor iedereen die de klim waagt, ongevaarlijk. Om weer veilig boven te komen. Misschien razendsnel verlost van deze nachtmerrie. Dat hopen we allemaal. Van ganser harte. Kerngezond en soepel, vooruitblikkend. Naar voortaan weer met een gerust hart. Van de vroege ochtend tot de late avond. Trap op, trap af.
Hoe overbekend dit trappetje, de renovatie begon bij ons laatste bezoek aan Olhos.
zo te zien erg mooi geworden.
Dag Jan,
Dank voor je reactie op mijn stukje. Overbekend, zeg dat wel. Knap en reuze ambachtelijk opnieuw opgebouwd. Erop en eraf loopt ‘ie weer als een tierelier! 👍
Fantastisch, laat de toeristen maar komen. Nog steeds erg rustig overal.
Dag Liz, dank je wel voor je reactie. Een ramp voor de Portugese ondernemers die afhankelijk zijn van het toerisme.
Wat is dit móói geschreven.
De idyllische omgeving. De angst die binnensluipt in het alledaagse leven… Bij mij verlangen oproepend naar de zorgeloosheid van weleer. En dan zo’n prachtig en hoopgevend slot. De klim omhoog, over dé trap. Schitterend van begin tot eind.
Dank je wel, Marion, voor je lovende woorden. Die hang naar de zorgeloosheid van weleer voel ik ook sterk. Maar wij houden de moed erin, want er liggen vast betere tijden in verschiet.
Prachtig omschreven !
Dag Iepe, fijn om te weten dat je mijn stukje waardeert.