Zelfbeheersing

Twee euro entreegeld. Per persoon zegt de vrouw tegen mij. Verschanst achter haar tafeltje. Verontschuldigend leg ik een twee-euromuntstuk erbij. 

Opsmuk

Net tevoren is een buslading toeristen vertrokken. Opgeroepen door de chauffeur. Die zorgelijk rondblikt. Vanachter zijn mondkapje. Al klikkend en kakelend bevolkten zij het voorplein. De teruggekeerde rust doet recht aan de gewijde omgeving. U mag geen foto’s maken. 

Eenmaal binnen in het godshuis. Duidelijk een absoluut verbod. Overtuigend genoeg door haar strenge blik. Wel een beetje vreemd. Immers internet staat er vol mee. Foto’s zat van al ‘t moois. Natuurlijk, er zijn ansichtkaarten te koop. Met de fraaiste afbeeldingen van het interieur. Fascinerender om te zien. 

Al die pracht en praal. Liefst met eigen ogen. Igreja São Lourenço de Matos. Met z’n sobere buitenkant. Maar van binnen uitbundig gedecoreerd. De wanden bekleed met blauw-witte azulejos. En een altaar vol goudwerk. De tegels op de wanden beelden het leven uit van Laurentius.

Een stevige woordenwisseling. In de  hotellobby bij binnenkomst. Voor een sanitaire stop. Sluiting vandaag? De hotelgast ontploft. Tja, die arme receptionist. Hem treft geen blaam.

Idyllisch

Even de benen strekken. Om gezonde zeelucht op te snuiven. Luisterend naar ‘t gezang van de vogels. Vanaf eind april stijgt de temperatuur weer. Jammer, net even te vroeg voor het zomergevoel. Om je te wanen op een heuse tropische bestemming. Opgeroepen bij het zien. Van de flamingo’s op de goudgele stranden. 

Het turquoise zeewater en de wuivende palmen. Een droombeeld dat dit unieke natuurgebied oproept.

Als je rondwandelt bij zomerse temperaturen. In dit labyrint van eilanden, schiereilanden, zandbanken, witte stranden en duinen. Om bijzondere flora en fauna te ontdekken. 

Alsof de stop uit het bad is getrokken. De Algarve loopt leeg. ‘t Dagelijks leven voltrekt zich in een illusie. Het verleden bestaat in onze herinnering. De toekomst is pure speculatie. Alleen de werkelijkheid is hier en nu.

Vandaag verschuilt de zon zich. Achter wolkensluiers piept ie soms tevoorschijn. Net gearriveerd in Quinta do Lago. Gelokt door de geur van de oceaan. Voorbij daar waar zij elkaar ontmoeten. Ria Formosa en de greens. Van die gerenommeerde golfclub Sāo Lourenço. Een beetje cafeïne zou er wel ingaan. 

Eigenaardig 

Het gesprek van de dag ook in Portugal. Een ongekende nieuwe realiteit. Alsof wij tweederangs acteurs zijn in de verkeerde film. Als romanfiguren in een horrorverhaal. Over een dodelijk virus. Dat de wereld opschrokt. Tamelijk onwerkelijk.

Verder doorlopen maar over de houten brug. Die het drasland overspant. Waar mannen door het zuigende slik waden. Om hun emmers te vullen met kokkels. En wat het estuarium verder oplevert aan zeevruchten. Mazzel, de strandtent is geopend. Begroet met verontschuldigingen. We hebben geen koffieautomaat. 

Alleen maar filterkoffie. Tja, dan maar een waterig bakkie troost. In Portugal nota bene. Het land van de koffiecultuur bij uitstek.

Al koekeloerend door hun telelenzen. Staan ze aan de oever. Van de grote waterpartij. Waar zeldzame vogelsoorten broeden. Opvallende waarschuwingsbordjes. Neergezet bij de vogelhutten. Ze roepen ons op. 

Om stilte te betrachten. Opdat de vogelpopulatie zich ongestoord weet. Een gotspe, immers nu eens en dan weer. Vertoont zich een glimp door de wolken. Van grijze aluminium vogels. Onverdroten en met enorme herrie overvliegend. Opgestegen van Faro AirPort op een steenworp afstand hier vandaan. 

Deugdzaamheid

Beperkt lijkt de verspreiding van het virus in Portugal. Gering in de Algarve, tot dusver. Vergeleken bij de Nederlandse besmettingshaard. Het is speelkwartier voor de schoolkinderen. Op het schoolplein tegenover Sāo Lourenço. Sinds maandag 16 maart moeten zij thuisblijven. 

Na veel getwijfel gaan de Nederlandse scholen uiteindelijk ook dicht. Op dezelfde dag als de Portugese. Het kabinet is ‘om’. Gevoelig gebleken voor het afnemend vertrouwen in hun crisisaanpak. Het coronavirus  waart wereldwijd rond. Dus ook Portugal ontsnapt er niet aan. 

Rondom ons heen blijkt besef van de risico’s. Door een adequate aanpak met tijdige voorzorgsmaatregelen. Verontrustend is ‘t nieuws uit Nederland. Afgewisseld met anekdotes en grappige filmpjes. Berichten over hamsterende medemensen. Zonder burgerzin. Die helemaal de weg kwijt zijn.

Ontvolkte straten onder een blauwe hemel. Verlaten terrasjes, gesloten pastelarias. Winkels potdicht. Wachtrijen voor de supermarkt. Voorjaar in de Algarve. Veranderd in een wondere wereld van het surrealisme. 

Afgebeeld op de pilaren van de Laurentiuskerk. Met dat schitterende interieur. De zeven deugden: wijsheid, rechtvaardigheid, moed, geloof, hoop en liefde. Bovenal een die bij uitstek geldt. In deze woelige tijd: zelfbeheersing.