Só mais uma!

Sinds we besloten hebben te gaan verhuizen, lopen we weer met andere ogen door Aveiro. Met het eerste paar ogen keken we naar de mogelijkheden en aantrekkingskracht van de stad. Ons tweede paar ogen was op zoek naar een geschikt pand om onze plannen in te realiseren. En met het derde paar ogen kijken we naar de veranderingen in Aveiro, sinds we hier begin december 2013 kwamen wonen na bijna veertien maanden als vrijwilligers gewerkt te hebben bij verschillende bedrijven en mensen in Portugal.

De architectuur

Zo zijn er de vele, mooi gerenoveerde panden. Sommige in de bijzondere en kleurrijke stijl van de Arte Nova. De azulejos zijn hersteld en opgepoetst, het houtwerk is mooi geverfd, het pleisterwerk strak gestuukt. Binnenkort zal ook het oude treinstation van Aveiro uit 1864 weer schitteren als een parel. En er is nieuwbouw bijgekomen. Onder meer dure en grote appartementen bij Fonte Nova. Deze appartementen hebben centrale verwarming – waar ik lichtelijk jaloers op ben – en een fraai uitzicht op het gemeentehuis, dat gevestigd is in een voormalige keramiekfabriek. Deze appartementen staan op zo’n twintig meter van één van de Aveiriaanse grachten, waar inmiddels vijfentwintig of misschien wel dertig rondvaartboten dagelijks hun ronde doen. Toen we hier kwamen wonen, waren dat nog circa acht boten. En in de winterperiode lagen deze boten netjes afgedekt aan de ketting.

De moliceiros

Deze moliceiros werden in vroegere tijden gebruikt voor het vervoer van onder meer zeewier en zout. Nu vervoeren de schippers trots de vele toeristen, van ’s ochtends vroeg tot laat in de avond. En de opvarenden worden tegenwoordig ook in (bijna) vloeiend Frans, Spaans of Engels toegesproken door de gidsen op de boot. Tónio – een voormalige visser uit Costa Nova, tanig en bijdehand – kent zelfs een paar woorden Nederlands. Als we elkaar zien, roept ie altijd met luide en enthousiaste stem: Hé, hoe gaat het? We steken ook altijd een duim op naar Bruno, een vriendelijke en rustige schipper met een gitzwarte baard. Hij beantwoordt mijn duim met zijn eigen opgestoken duim. Alsof er niks veranderd is.

Aveirianen

In die vijf en half jaar zijn we ook vaste gast bij sommige restaurants geworden. De plaatselijke Chinees rekent de koffie na afloop al niet meer af, wat wij weer, met wat kleingeld als fooi, toch waarderen. En met sommige ondernemers in de stad pakken we het gesprek op als oude bekenden. We zwaaien naar de slager, doen de groenten in onze zelf meegebrachte papieren zakjes bij de lokale groenteboer, wensen de kassamedewerkers van de supermarkt een prettige voortzetting van de dag en begroeten uiteraard de buren uit de straat. Olá, como vais, tudo bem? We hebben ook een heel arsenaal aan bijnamen voor enkele karakteristieke buurtbewoners, waarvan ik hier – uit pure privacyoverwegingen, dat zult u begrijpen – beter maar niet kan reppen.

Misverstanden

Het waren fantastische en leerzame jaren. Het onvergetelijk avontuur van een nieuw, onbekend land, waarvan we de taal nauwelijks tot niet spraken bij aankomst. En waarvan we de cultuur en de gebruiken langzaam maar zeker hebben ontdekt. Met de gebruikelijke misverstanden – sommige pijnlijk, maar ook grappig – hebben we in Aveiro gewoond, gewerkt en geleefd. Zo kwamen we er bijvoorbeeld achter, dat oferta niet het Portugese woord is voor ‘offerte’. Ook zal ik niet precies weten wát ik per ongeluk bestelde bij een ijssalon, maar dat dit waarschijnlijk zo vulgair was, dat de vrouw die me hielp dubbelsloeg van het lachen, haar collega’s op de hoogte stelde van mijn verspreking en met tranen in haar ogen het juiste woord me drie keer of misschien wel vier keer langzaam voorzegde…

Het is weer tijd voor nieuwe avonturen!