Avondrood

Afwezig, onder betovering van ’t rode uitspansel. Ingekleurd door de zonsondergang. Gebiologeerd staar ik naar die zomeravondlijke hemelgloed. Langzaam uitdovend in het westen. Onverhoeds in gedachten verzonken.

Huize avondrood. Idyllische naam voor verzorgingscentra. Geïnstitutionaliseerde ouderenzorg. In het Nederlandse zorgstelsel stilaan wegbezuinigd.

De herfst in aantocht. Wolken pakken zich samen. De temperatuur daalt. Het sein voor fitte senioren. Om hun plan te trekken. Op naar aangenamer oorden tijdens de wintermaanden.

Trekvogels

In Spanje van een koude kermis thuisgekomen. ’t Stond in een krantenartikel. Geen zandkastelen, maar sneeuwpoppen op de stranden van Zuidoost Spanje. Een onaangenaam rafelig randje. Aan het aanlokkelijke begrip overwinteren.

Zo’n deprimerende schets van bibberende Nederlandse enclaves. Aan de koude Spaanse costa’s, of een (te) frisse Algarve-kust. Waar het nachtleven is gedoofd. Senioren, rillerig een potje klaverjassend bij de Hollandse snackbar of kroeg.

De houtkachel verruild voor Nederlandse centrale verwarming. Zodra het ’s winters (te) kil en nat wordt in de Alentjeo. Immers, Oma Rita houdt van comfortabel. Met een oneindig verlangen. Gestild door haar schare kleinkinderen. Dankzij hun hartverwarmende geknuffel. Opmerkelijk, zo’n tegendraadse ‘overwinteraar’.

Zorg-emigranten

Niet-onbemiddelde 55-plussers. Een toenemend verschijnsel in het zuiden van Europa. De oude dag aangenaam doorbrengen. Het Iberisch schiereiland schijnt weer in trek bij deze categorie. Emigrerende wintervluchtelingen. Hun aantal is weer op ’t niveau, las ik. Van de jaren ’50 in de vorige eeuw.

Onze landgenoten, ingezetenen in Portugal. Hoe moet ’t verder als ze ouder worden. Gastcolumnist Francine Satijn schreef in 2015 een opmerkelijk artikel erover. Oud worden in Portugal.

Bijzonder informatief dit bericht op Portugal Portal. Ideeën genoeg over de opzet van zorgwoningen. Of iemand in dienst nemen. Die voor je zorgt. Als je ’t zelf niet meer kunt. Razend nieuwsgierig, Francine. Hoe de vlag erbij hangt anno 2017.

Dubben

Opa Dick, jong van hart en levenslustig. Maar toch, inmiddels de zeven kruisjes gepasseerd. Gaat het allemaal lukken. Daar op Monte da Afeiteira. Immers, de leeftijd vordert gestadig. Stel, je wordt opeens verraden. Door de biologie, de genetica, of de ouderdom.

Oma Rita en hij hebben er vast over nagedacht. Misschien wel meer dan wij doen. Immers, in Nederland ken je de situatie. Dus neig je ertoe zo’n vraagstuk voor je uit schuiven. Teruggaan is een onbespreekbaar onderwerp wat opa Dick betreft, weet ik.

Overigens, de ouderenzorg in Nederland is ingrijpend veranderd. Je moet stokoud zijn. Volledig hulpbehoevend of compleet kierewiet. Anders kom je voor thuishulp niet in aanmerking. Een vermolmde fictie onderhand die Nederlandse verzorgingsstaat.

Je bent echt beter af in Mediterraan Europa op je ouwe dag, klimatologisch gesproken. Hollandse winters zijn meestentijds onaangenaam. Rampzalig als je geplaagd wordt door krakkemikkige botten, astma en artrose.

Onbekommerd

Steunen op je Portugese netwerk. Lastig, zonder familie of behulpzame buren. Opa Dick lijkt mij een type dat hier best over nadenkt. Maar vooral niet teveel. Want, daar is hij bij lange na nog niet aan toe. ’t Is maar een inschatting.

Tja, daar zit hem nu juist de kneep. Niemand is eraan toe. Tot het onheil op je stoep staat. Altijd onverwacht en bovendien zéér ongelegen.

Portugese ouderen wonen doorgaans tot aan de dood bij hun kinderen. Aanwezige woonvoorzieningen zijn alleen bestemd voor de allerarmsten of de rijkeren, naar ik begrijp.

Ach wat….. saúde, pluk de dag en geniet van ’t leven. Zonder al teveel zorgen voor de dag van morgen. Nog maar even niet over piekeren. Waarover? Je weet wel, avondrood.