Gisterochtend om elf uur zat ik in de kroeg. Niet voor een biertje – althans, nog niet – maar voor koffie. Dat uur waarop de zon zich mengt met de geur van tegels, stof en sterke espresso.
Naast me zat de buurman. Hij onderhoudt mijn tuin als hij tijd heeft – en tijd heeft hij soms ineens.
Maar deze keer kwam hij niet voor mijn tuin. Hij kwam namens zijn vrouw.
Zij is 53, werkt elke dag en kookt voor wat we in Nederland een heel weeshuis zouden noemen – een plek waar je voor zóveel mensen kookt dat je jezelf vergeet. Het is een bejaardentehuis én een crèche. Geen moment voor jezelf. Ook geen tijd voor de wc, vermoed ik.
Ze vertelde me haar leeftijd laatst op de barbecue, dus ik snap dat ze in de overgang zit. Ze slaapt slecht – logisch, met een snurkende man naast zich en een lijf dat uit balans is.
Haar ontbijt? Koffie. Want ze is moe. Portugezen slepen zich vaak door de dag.
De diëtiste zegt dat ze zuivel moet eten, maar dat lust ze niet. Ze heeft geen rust, en geen reserves.
Dus zat ik daar, in die kroeg, en dacht aan haar. Aan hem. Aan wat liefde eigenlijk doet. En wat je doet, als je van iemand houdt.
En weet je?
Ik hou van de mannen hier.
Van de mannen die mijn spatbord rechtbuigen als ik weer ergens tegenaan ben gereden.
Die mijn drankjes regelen, het karton uit m’n auto halen, de parasol rechtzetten, en de boodschappen sjouwen als ik een barbecue organiseer voor wie maar wil mee-eten uit het dorp.
Zelfs als ze om middernacht op de oprit staan terwijl ik al slaap.
Ik hou van mannen die niet praten over empathie, maar het doen.
Die voor hun vrouw naar de kroeg komen om raad te vragen.
Maar diezelfde man trekt mij ook zonder aarzeling uit de modder. Tijdens zijn lunchpauze.
Alsof het niks is.
En altijd, altijd vertelt hij erbij:
“Zij is naturopath, A minha amiga Holandesa,”
fluistert hij in het Portugees tegen wie dan ook maar wil luisteren.
Mijn handyman. Ook wel: de nachtburgemeester van de rua.
Hij regelt dingen. Maakt vrienden. Belt je los uit de modder. Letterlijk.
Dit verhaal gaat niet over voeding. Niet over mijn werk.
Het gaat over samen leven.
En soms begint dat om elf uur ’s ochtends met een koffie in de kroeg.
Leuk Liesbeth en zo herkenbaar!
Dat vonden wij van begin af aan het fijne van Portugezen, niet zeuren maar doen…. onvoorwaardelijk helpen! Weinig woorden, maar grootse daden! Kameraadschap, samen wat gaan eten of drinken….
Geen ellenlange discussies maar gewoon weten dat je er voor elkaar bent, in geval van nood! Daar hebben deze mannen geen NAVO top voor nodig!!
We worden liefdevol geholpen door onze dorpsgenoten in Portugal, we helpen hen en anderen terug. We zijn geholpen door een makelaar en belazerd door een andere makelaar. We hebben goede ervaringen met een aannemer en werden bedonderd door een andere aannemer.
Portugal is eigenlijk nét als de rest van de wereld, al is het voor ons een stuk prettiger.
Zeer herkenbaar Henk! Betrouwbaarheid blijkt achteraf. Soms verrassend goed – soms niet.