• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst
Portugal Portal

Portugal Portal

Online magazine over wonen, werken en genieten in Portugal

  • Wonen & Werken
  • Natuur & Ontspanning
  • Eten & Drinken
  • Cultuur & Maatschappij

Kerstfilm

24 december 2010 door Regine zum Vörde 1 reactie

Het was in de dagen dat ik in Portugal woonde, alleen in een vreemd land, toen ik besloot een sociaal experiment met mezelf uit te voeren. De kerst zou ik kunnen doorbrengen in mijn moederland bij familie, er waren uitnodigingen van nieuwe vrienden, ik zou mensen kunnen uitnodigen, maar ik besloot dat alles niet te doen en te zien of en hoe eenzaam ik tijdens de kerst zou worden – of juist niet – en wat er dan zou gebeuren.

Thuis in Amsterdam lukte het me al jaren om me aan de gezelligheidsmaffia te onttrekken en mijn eigen plan te volgen. Hier zou ik al die ervaring mooi in praktijk kunnen brengen.

Ook in mijn nieuwe stad greep de kerstsfeer hongerig om zich heen. De straten, pleinen winkels en media stroomden over van kerstkitsch en engelenzang. Hier kon ik het beter verdragen – want vreemdeling. In mijn woning had ik geen enkele verwijzing naar het feest, totdat een vriendin een kerstboompje-met-stekker voor mijn deur zette. Oké dan maar.

kerststal
Foto Pixabay

Ik zou naar de nachtmis gaan in de eeuwenoude kerk bij mij om de hoek. Die kans zou ik immers waarschijnlijk nooit meer krijgen. De dag ervoor voelde ik me al lekker somber worden; iedereen liep laatste boodschappen te doen, koos de laatste cadeaus en wenste elkaar een Bom Natal. Het experiment was begonnen.

Ik nam een paar glazen wijn om de tijd voor de nachtmis door te komen. Het was koud, guur en donker – ook binnenshuis moest ik mijn winterjas aan. Tegen middernacht ging ik dan. Er waren nog maar weinig andere mensen in de kerk en ik nam plaats op een van de lege kerkbanken. Het koor oefende vast de liedjes en ik probeerde zachtjes mee te zingen in de vreemde taal. De eenzaamheid kroop al omhoog. Om me heen arriveerden de andere kerkgangers, allemaal in groepjes. In familieverband namen ze hele rijen in beslag, behalve die van mij. Voor, achter en naast me bleef een kring van leegte vrij. Een eiland van eenzaamheid. Iedereen kon zien dat ik alleen was.

Mijn tranen kwamen. Huilend zong ik de kerstliedjes mee, huilend stond ik op en knielde ik neer in het ritme van de dienst. Ik liet ze stromen, voelde me eenzaam, alleen en ellendig. Het experiment was in volle gang.

Op een zeker moment in de dienst nodigde de priester alle aanwezigen uit om elkaar een gezegend kerstfeest te wensen, met een hand of met een zoen. Ik zag iedereen naar links en rechts buigen en elkaar gelukzalig omarmen. Op mijn eiland gebeurde niets. Niets. Ik stond daar maar, durfde niet om me heen te kijken en bezag het vanuit mijn ooghoeken, door mijn tranen heen. En toen gebeurde het.

Een vrouw maakte zich los van haar familie. Ze begon naar me toe te schuifelen, een beetje zijwaarts lopend langs de smalle kerkbank. Ik keek opzij en zag haar langzaam dichterbij komen, in haar gehaakte omslagdoek. Een mens kwam naar mij toe! Terwijl ze naderbij kwam, wees ze met een vinger op de zijkant van haar bovenlip. Daar was iets. Hoorde het bij een ritueel? Moest ik ook iets doen? Toen ze bij me stond om me te omhelzen, zag ik het: koortsuitslag. Niet zoenen dus. We gaven elkaar een luchtkus op mijn eiland. Ik geneerde me allerminst voor mijn betraande gezicht; zij rook naar oude kleren.

Het was een magisch moment. Ik zag de regisseur, cameramensen, de setdresser, artdirectors, belichters en de rest van de crew die deze filmscène aan het draaien waren – in één take, niks meer aan doen. Ik hoorde de filmmuziek die met de beelden meeliep. Of waren het engelen?

Na afloop liep ik terug naar huis. Nog steeds koud, alleen, ellendig maar tegelijkertijd vervuld en gelouterd. Experiment geslaagd, laat de kerst maar komen.

(eerder verschenen in Maandblad Geestelijke volksgezondheid, 65, 2010)

« Gloeiend hoofd en kille billen
Kerstlichtjes in Aveiro »

Categorie: Cultuur & Maatschappij, Wonen & Werken Trefwoorden: geloof, kertmis

Over Regine zum Vörde

Regine zum Vörde studeerde ‘zomaar voor de lol’ in 2008-2009 een jaar aan de universiteit van Coimbra. Ze leerde er Portugees spreken, schrijven, lezen en zingen, en behaalde zelfs een diploma ‘língua gestual’ (gebarentaal). Ze werd inwoner van de stad, buurvrouw van haar buren en klant bij de winkels in haar straat. Ze had een buskaart en een abonnement op de gym. Op straat ontmoette ze bekenden. Ze kende de bedelaars en de bewoners van het plein bij het stadhuis. Ze begreep (en begrijpt) niets van de portugese volksaard maar voelde zich er volstrekt op haar gemak. Na het studiejaar moest ze terug naar Nederland om haar redactiewerk weer full time op te pakken. Bij vertrek vanaf station Coimbra B merkte ze dat ze daar iets achterliet – een deel van haar hart. Nog steeds mist ze geen klokken en heeft ze altijd tijd. Ze maakt zich nergens druk om. Nog steeds wil ze 'almoço' (lunch) om een uur of een, en heeft ze  avonds geen trek. Nog steeds kan ze zich er bij neerleggen dat iets anders loopt dan ze dacht. Nog steeds leest ze portugese boeken en luistert ze naar portugese muziek. Ze hoopt ooit afwisselend in beide landen te kunnen wonen en werken: nooit afscheid hoeven nemen en altijd naar huis gaan.

Lees Interacties

Reacties

  1. Robert Steur zegt

    29 februari 2020 om 20:27

    Ontroerend…. rust zacht Regine….

    Beantwoorden

Geef een reactie Antwoord annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk om te lezen

Os Lusíadas
De stad van de drie P’s
Foto van daarboven bij de kerk op de heuveltop.
Verlaten

Primaire Sidebar

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

en ontvang elke week gratis de nieuwste artikelen over Portugal in je mailbox.

Aanmelden

Zoek je iets?

Schrijvers gezocht

Zin om iets te publiceren op deze website? Neem contact op.

Trefwoorden

accommodatie Alentejo Algarve Aveiro Beiras boeken boekrecensie bosbrand Coimbra column Corona cultuur dagboek dieren economie emigratie emigreren fado feest gastronomie geloof geschiedenis kunst land Lissabon literatuur milieu muziek natuurpark Noord-Portugal Porto recept reizen sport steden taal taalweetjes toerisme traditie Trás-os-Montes verbouwen volksgebruiken wandelen werken wijn

Recente reacties

  • Kees van der Klauw op Boswachter Kees – de hop: “Dank je Hanneke ik maak er veel werk van om de best mogelijke foto te maken, daar kan soms veel…”
  • Kees van der Klauw op Boswachter Kees – de hop: “Ik kan me geen aangenamere wekker voorstellen Ton als je regelmatig hoppen in je omgeving ziet is dat een teken…”
  • Ellen Damen op Het gedenkteken: “Echt Betty, volg jij me op de voet? Wat een leuk idee… liefs”
  • Josephine op Het gedenkteken: “Wat een aandoenlijk verhaal, Ellen. Ik stel me voor de plek waar het is gebeurd, want ben veel in Zambujeira…”
  • Ellen Damen op Het gedenkteken: “Echt waar, volg jij mij op Portugal Portal? Wat leuk! liefs”

Footer

  • Home
  • Over Portugal Portal
  • Alle artikelen
  • Archief
  • Schrijvers
  • Privacy
  • Cookie policy
  • Contact

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

en ontvang elke week gratis de nieuwste artikelen over Portugal in je mailbox.

Aanmelden

Portugal Portal

is een initiatief van
Winy Schalke
Arganil – Portugal
+351 91 41 28 590
mailportugalportal@gmail.com

  • E-mailadres
  • Facebook
  • Instagram

© 2021 · Website gemaakt door Alva Design