Lunchtijd

Overweldigd door de zoete geur. Van kruiden en bloemen om mij heen. Glashelder water waarboven kleine insecten hangen. In dichte groepen zwevend over het stille wateroppervlak. Net grijze diffuse wolkjes. Telkens veranderen ze van vorm. Een hommel vliegt zoemend rond. Opgeslokt door een vogel in duikvlucht. Ondertussen tjirpen de cicaden onverstoorbaar.

Kleinnood

“Een zakenlunch in Sintra”. Uitgeleend door oma Rita. Het dunne boekje moet wel weer terug. Na lezing, want het is eigendom van Bert. Tja, gehecht aan deze pennenvrucht van Gerrit Komrij.

Adembenemend is de atmosfeer. Bezwangerd door een lenteachtig aroma. Voorjaar, terwijl de zomer nog ver weg lijkt. Water kabbelt speels door de beekjes. Melodieus en op hoge toon. In dit magische landschap. Versierd met wilg, es, populier, laurier, oleander, tamarisk en braam.

De golfjes lispelen zacht in de fluwelen onderstroom. Van de rivier ‘Menalva’. Hier en daar opgehouden door charmant kletterende watervalletjes. In de buurt van de Percurso Pedestre das 7 Fontes. Een wandelroute uitgezet nabij de voet van ‘Serra do Caldeirão’.

Verzuchting

Een ontmoeting tijdens een ommetje. Alsof wij oude kennissen zijn. Al tijden onafgebouwd. Bijna alweer een ruïne. Overschaduwd door de bosrand. Waar de eerste aarzelende onderbegroeiing begint. Volgens mij zijn de activiteiten tien jaar geleden gestopt. Stilaan voorbijgegaan aan dit eertijdse nieuwbouwproject.

Komrij definieert de zakenlunch in Portugal. Als een iedere dag terugkerend diner van vijf gangen. Voorafgaand aan een ongeveer identiek diner, van zeven tot elf. De laatste gang bezit een aantrekkelijkheid, schrijft hij. Namelijk, dat daarbij geheel uit het geheugen is weggevaagd voor welke zaken je ook alweer bij elkaar kwam.

Ondertussen op de nationale televisie. Die altijd aanstaat in elke horecagelegenheid. Zodra ik even opkijk. Eindeloos gepraat over de Europese voetbalcompetitie. Misschien moet Portugal eraan meedoen, mogelijk niet. Of het leven intussen nog wel zin heeft. Als de waanzin zich niet matigt. Een zoete herinnering die brandt op mijn netvlies.

Opmerkelijk

Voor- en najaar is hij er te vinden. Bert, in Albufeira waar hij zijn intrek neemt. Steevast in hetzelfde hotel, bij voorkeur in de kamer met hetzelfde nummer. Vaste prik, jaar in jaar uit. Voor hem vrijgehouden door de hotelleiding. Die zijn komst hooglijk waardeert. Men kijkt begerig vooruit naar een reservering van iedere vaste klant.

Een element uit een Bourgondische levensstijl. Gekenmerkt door lekker eten en drinken. Tijdens veelvuldig restaurantbezoek. Een tweede natuur voor Portugezen. Zeven man sterk aan een lange tafel. Zij begroet ons hartelijk. De serveerster die hecht aan gastvrijheid. Alsook aan een persoonlijke benadering. Gedrag dat naadloos past bij de volksaard.

Smal en laag, een knus huisje zonder verdiepingen. Ooit de bedoeling blijkbaar. Het enige dat er staat zijn de vier muren en een dak. Hier en daar alweer afgebrokkeld. Overeind gehouden met planken. Teruggenomen door de natuur. In het bezit van talloze houtverslindende insecten. Behalve de elementen hebben ook zij inmiddels vrij spel.

Illusie

Bouwplannen lijken in het niets verzwolgen. Wensdromen verschrompeld en opgeslokt door de tand des tijds. Zakken cement liggen keurig opgestapeld. Een hologige meterkast staart mij aan. Werkloos en overgroeid met klimplanten die weelderig tieren. Verspreid, her en der ligt een restant van bouwpuin.

Boven in de blauwe lucht condensstrepen. Ze achtervolgen de staarten van vliegtuigen. Niveaus lager cirkelende roofvogels, geluidloos zweven ze omlaag. Door ijle wolken die telkens vervluchtigen. Als een fenomenaal schilderstuk. Opgezet met kunstige penseelstreken, in aquarelverf.

Loom en zwaar drukt het wolkendek. Op de groene dartelende heuveltoppen. Stoppelige glooiingen passeren. Ontdaan van eucalyptussen. Kaal geschoren staan ze erbij. Alsof de tondeuse erover is gehaald. Bocht in bocht uit, telkens op tijd bijsturend.

Happig

Mijn blik gericht op dommelende dorpjes tijdens de terugweg. Een troepje huisjes als verveeld rondhangende jongeren. Op de kruising van twee wegen. Vergeten in het gat van de tijd. Hun façades lijken aan de hemel te hangen. Optisch bedrog besef ik, een gevolg van het fenomeen luchtspiegeling.

Een stralende glimlach valt ons ten deel. Alsof een bundel zonlicht uit een donkere donderwolk verschijnt. Zoals altijd wanneer zij ons herkent. Als vaste klanten van O Paquete. Een van de talloze restaurants op Ilha de Faro. Hier komen wij graag. Met onze kleinzoons en hun ouders.

Een Babylonische spraakverwarring in het Engels en Portugees. Doorspekt met Nederlandse woorden. Bij voortduring overtuigt zij ons ervan. Dat ze taalgevoelig is, een mondje heeft opgepikt. Van ver over de grens. Onze komische, vrolijke taalhutspot trekt ongewild de aandacht. Hopelijk bereikt de bestelling ongeschonden de keuken. Even geduld, overheerst door een uitzinnig verlangen naar lunchtijd.