Mijn voettocht naar de volwassenheid

_{Lees hier deel I van deze voettocht.}

Vol vertrouwen trek ik verder en loop ongemerkt de Alentejo binnen. Ik stap in een reusachtige oceaan van vlaktes met lage afgeronde heuvels als golven. Het enige wat ik onderweg tegen kom zijn uitgestrekte graanvelden en massa’s kurkeiken. De zon weegt als tonnen lood en zo nu en dan passeer ik een flinterdun bevolkte nederzetting.

Tegen zonsondergang ga ik op zoek naar het café op het centrale plein van een door God verlaten dorpje. Ik drink er sterke koffie en vraag de waard of hij nog klusjes voor me heeft en of hij een plek weet ik waar ik mijn tent op kan zetten en zo beland ik in Sabugueiro, vlakbij Arraiolos, op een steenworp afstand van Évora.

Het moet eind juli zijn geweest. Ik was versuft van de hitte en met een half oog keek ik op het tv scherm naar de Tour de France. Waar mijn gedachten zaten weet ik niet meer, maar plots zag ik Jean-Pierre Monseré demarreren. Ik sprong van mijn kruk af totdat ik besefte dat deze renner al tien jaar geleden plotseling was overleden.

Ik vlucht naar buiten. Ik ben halverwege mijn trektocht en zit er kennelijk helemaal doorheen. Ik ben nog geen vijf stappen buiten of een oudere vrouw stapt me tegemoet. Haar naam is Elvira. Ze glimlacht en kijkt me vriendelijk in mijn ogen. Ze legt een hand op mijn schouder en vraagt me of ik met haar mee ga naar haar huis een paar straten verderop. Ik mag bij haar en haar man, Alejandro, blijven eten en slapen. Na twee dagen bij hen voel ik me herboren. Vanuit de voordeur zie ik Elvira terugkeren van het centrale pleintje. Op haar hoofd heeft ze een strooien hoed. Tot mijn verbazing zie ik mijn kleren in de zinken teil die zij draagt. Ze heeft mijn spullen met de hand gewassen bij de openbare wasplek.

Als ik afscheid van haar neem moet ik huilen: tranen van erkenning en van opluchting.

De lage Alentejo

De escudo’s die mijn vader mij meegaf voor de reis zijn allang al opgesoupeerd. Onderweg doe ik klusjes voor een aantal boeren, zodat ik telkens wat geld verdien om een paar dagen vooruit te kunnen. Ik arriveer in Santa Clara de Louredo, een dorpje dat tegen Beja – de lage Alentejo – aanleunt. Het is bloedheet. Ik ben die dag 18 jaar geworden. Het is 6 augustus 1982. Er zijn geen kaarten, cadeaus noch taart. Laat in de namiddag ontmoet ik Ana. We spreken een taal met elkaar die alleen wij begrijpen. In haar donkere huisje steekt zij een kaarsje aan ter ere van mij en al haar geliefden. Als ik de volgende dag vertrek kussen Ana en ik elkaar met een innigheid die ik nog nooit zo had gevoeld.

Volwassenheid

Met herwonnen moed, frisse kleren, en de liefde van mensen als Ana en Elvira in mijn hart, vervolg ik mijn pad richting Costa Vicentina. Ik ben klaar voor het derde deel van mijn trektocht.

Wordt vervolgd.