Lees hier deel I van deze voettocht.
Vol vertrouwen trek ik verder en loop ongemerkt de Alentejo binnen. Ik stap in een reusachtige oceaan van vlaktes met lage afgeronde heuvels als golven. Het enige wat ik onderweg tegen kom zijn uitgestrekte graanvelden en massa’s kurkeiken. De zon weegt als tonnen lood en zo nu en dan passeer ik een flinterdun bevolkte nederzetting.
Tegen zonsondergang ga ik op zoek naar het café op het centrale plein van een door God verlaten dorpje. Ik drink er sterke koffie en vraag de waard of hij nog klusjes voor me heeft en of hij een plek weet ik waar ik mijn tent op kan zetten en zo beland ik in Sabugueiro, vlakbij Arraiolos, op een steenworp afstand van Évora.
Het moet eind juli zijn geweest. Ik was versuft van de hitte en met een half oog keek ik op het tv scherm naar de Tour de France. Waar mijn gedachten zaten weet ik niet meer, maar plots zag ik Jean-Pierre Monseré demarreren. Ik sprong van mijn kruk af totdat ik besefte dat deze renner al tien jaar geleden plotseling was overleden.
Ik vlucht naar buiten. Ik ben halverwege mijn trektocht en zit er kennelijk helemaal doorheen. Ik ben nog geen vijf stappen buiten of een oudere vrouw stapt me tegemoet. Haar naam is Elvira. Ze glimlacht en kijkt me vriendelijk in mijn ogen. Ze legt een hand op mijn schouder en vraagt me of ik met haar mee ga naar haar huis een paar straten verderop. Ik mag bij haar en haar man, Alejandro, blijven eten en slapen. Na twee dagen bij hen voel ik me herboren. Vanuit de voordeur zie ik Elvira terugkeren van het centrale pleintje. Op haar hoofd heeft ze een strooien hoed. Tot mijn verbazing zie ik mijn kleren in de zinken teil die zij draagt. Ze heeft mijn spullen met de hand gewassen bij de openbare wasplek.
Als ik afscheid van haar neem moet ik huilen: tranen van erkenning en van opluchting.
De lage Alentejo
De escudo’s die mijn vader mij meegaf voor de reis zijn allang al opgesoupeerd. Onderweg doe ik klusjes voor een aantal boeren, zodat ik telkens wat geld verdien om een paar dagen vooruit te kunnen. Ik arriveer in Santa Clara de Louredo, een dorpje dat tegen Beja – de lage Alentejo – aanleunt. Het is bloedheet. Ik ben die dag 18 jaar geworden. Het is 6 augustus 1982. Er zijn geen kaarten, cadeaus noch taart. Laat in de namiddag ontmoet ik Ana. We spreken een taal met elkaar die alleen wij begrijpen. In haar donkere huisje steekt zij een kaarsje aan ter ere van mij en al haar geliefden. Als ik de volgende dag vertrek kussen Ana en ik elkaar met een innigheid die ik nog nooit zo had gevoeld.
Volwassenheid
Met herwonnen moed, frisse kleren, en de liefde van mensen als Ana en Elvira in mijn hart, vervolg ik mijn pad richting Costa Vicentina. Ik ben klaar voor het derde deel van mijn trektocht.
Wordt vervolgd.
Rita Van Ursel zegt
wow 🙂
Jean-Marie zegt
Doet mij herinneren aan mijn allereerste reis naar Portugal. Ik was 18. Met de trein, rugzak, tentje en proviand voor 2 dagen. Eerst naar Brussel, dan met de nachttrein ( 6 uur!!) naar Parijs, waar ik een Joegoslaaf die blut was hielp om een hemd en jeans te verkopen op de markt. Hij sprak geen woord Frans. Verder naar Bordeaux, Biarritz, de grens over. Vertraging, want, ETA zou een bom op de rails hebben gelegd.
Een heel stuk door Spanje, naar Portugal. Guarda, Mangualde, vanaf daar stopte de “internationale” trein in onooglijke dorpjes. In eentje daarvan stapte een bejaard dametje met een geitje onder haar arm de trein op. We schrijven 1977…
Uiteindelijk, na bijna 2 dagen, aankomst in Lissabon. Daar eerst op zoek naar een telefoon om m’n ouders gerust te stellen.
Vervolgens naar Torres Vedras en dan nog een stuk naar Santa Cruz. Gedeeltelijk achterop op een ezelskar met meloenen, tot ik aankwam op de camping, waar ik mijn correspondentievriendin Tina trof, het doel van mijn reis…
Een maand verbleef ik daar. Inmiddels is zij al 2x oma, zijn we nog steeds in kontakt, en is de liefde voor Portugal alleen maar toegenomen.
Peter zegt
Ook van dit stukje heb ik genoten.
Zou nog wel meer van je avontuur willen lezen! Ik begrijp dat Portugalportal ook gastschrijvers uitnodigt.😀😀
Jean-Marie zegt
Boa tarde Peter. Dank je wel, en wie weet… 🤔
Dirk Kooiman zegt
Mooi verhaal, ik ben benieuwd naar het vervolg.
Wij hebben toevallig sinds kort een huis in Sabugueiro. Ik zal de buren eens vragen naar Elvira en Alejandro 😁