In de berm van de weg tussen Maladão en Arganil kwam António Castanheira om het leven. Er staat nu een monumentje vrijwel onopgemerkt. Zijn dochter heeft het er neergezet en al jarenlang liefdevol verzorgd. Altijd staan er frisse bloemen en een waxinelichtje. Het zijn kunstbloemen, maar ook die verleppen (verbleken).
António Castanheira was de vader van Alexandre, onze smid. Hij maakte bijna alle hekjes, poortjes en balustrades van ons huis. Je kon het krijgen zoals je het hebben wilde, met of zonder krullen, altijd op maat gemaakt.
Alexandres werkplaats was een aftandse schuur, tegenover het huis van zijn ouders. Zo nu en dan spoot hij grote hekwerken, bij gebrek aan plaats, midden op de weg. De groene plek van de restanten spuitverf is er nog altijd. Een grote blaffende hond moest de werkplaats beschermen als hij er niet was. Ook die is er nog.
Zoals de meeste jonge mensen begon ook Alexander met het bouwen van zijn eigen woning, tegenover het huis van pa en ma en naast de werkplaats. De grond was waarschijnlijk al eigendom van de familie.
Door de crisis kwam de bouw vrijwel stil te liggen en kreeg Alexandre steeds minder werk. Je zag hem gedemotiveerd raken. Als troost hebben wij hem nog een mooie opdracht gegeven. We vroegen hem een grote kippenren en een toegangspoort te maken. Maar je zag dat de fut er uit was, en zijn werk en houding was slordiger dan dat we van hem gewend waren. Hij was ook ineens een stuk duurder geworden. De nood was blijkbaar hoog.
Alexandre is een niet lang daarna, zoals zoveel jonge mensen hier uit de omgeving, met vrouw en twee dochtertjes geëmigreerd naar Frankrijk. Zijn vrouw wilde het vooral, omdat ze vond dat hij te veel dronk en te weinig werk had. Zij ging dus vooruit met de kinderen. In de buurt van Bordeaux plukken zij fruit en doen ander ongeschoold werk in de landbouw. Dat verdient blijkbaar beter dan het smeedwerk.
Ik spreek zijn moeder nog wel eens, als ik langs zijn grote nog niet helemaal afgemaakte huis wandel met daarnaast de smidse en ertegenover het ouderlijk huis. De moeder is altijd treurig, ze mist haar zoon en de kleinkinderen.
Nog steeds zie ik regelmatig andere bloemen bij het monumentje. Wie zou daar nu voor zorgen?
Alexandre is zelden nog in Portugal. Uiteindelijk komt hij terug.
Geef een reactie