Vaderdag

De Portugezen vieren vaderdag op 19 maart. Inderdaad, een maand of drie eerder dan vaderdag gevierd wordt in Nederland. En op de Portugese vaderdag gingen wij een flinke wandeling maken. Dat viel toevallig samen, want voor deze wandeling keken we vooral naar goede weersomstandigheden en niet naar de datum. We zochten namelijk een mooie lentedag. Niet te koud, niet te heet en graag met zon en blauwe lucht. Dat bleek zondag 19 maart te zijn.

Nas Escarpas da Mizarela

De wandeling was de PR7: Nas Escarpas da Mizarela, in de buurt van het plaatsje Merujal. Een pittige rondwandeling, die begint op ruim 900 meter hoogte. Na een rustig begin met uitzicht op bergtoppen en rotsformaties krijg je uitzicht op een gigantische waterval, die uitmondt in een rivier. Hier begint het spektakel. Je wandelt als het ware om de waterval heen, waarbij je ook moet opletten waar je je voeten zet, want je daalt zo’n 280 meter over twee kilometer afstand lopen.

Bij het oversteken van de rivier begint het klimmen. Dezelfde aantal meters omhoog via rotsen en richels en langs twee kleinere watervallen. En eenmaal boven gekomen, word je getrakteerd op verre uitzichten over de bergen en door het rivierdal heen. Fantastisch! Enfin, door het ruige karakter van deze wandeling in combinatie met de uitzichten, hadden we er al een tijdje naar uitgekeken.

Vaderdag

Doordat het vaderdag was, was er relatief veel verkeer op de weg. Vooral in de buurt van de picknickplaats, die bij de start van de wandeling is, waren er veel auto’s en mensen. Zo ook een ouder Portugees echtpaar, dat in alle rust in hun auto zat. Op zich niks vreemds, want we zien wel vaker Portugezen in hun geparkeerde auto zitten. Dan kijken ze wat uit over de zee, een rivier of bergketen. Net wat voor handen is.

Sommigen dutten af en toe weg, anderen haken of breien wat, lezen een boekje, spelen met hun smartphone of roken een sigaret en luisteren naar de radio, die zachtjes aanstaat. De rust, die van deze mensen afstraalt, is jaloersmakend. En ook dit oudere Portugees echtpaar zat in alle rust op hun comfortabele autostoelen voor zich uit te kijken in hun auto. Met dit verschil: hun auto stond nog op de openbare weg. Het was weliswaar een rustige weg, maar toch.

Rust

En ze stonden ook niet heel handig geparkeerd, net na een flauwe bocht. Flauw genoeg voor aankomend verkeer om de auto op tijd te zien stilstaan. Net als wij, haalden ze de auto in om snel weer in te voegen, want de auto stond niet alleen stil net na een flauwe bocht, maar ook zo’n dertig meter voor een T-splitsing. Wonderlijk ook, dat geen enkele bestuurder toeterde bij het passeren van de stilstaande auto. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, dat deze mensen hier stilstonden.

Direct na het passeren van de auto, parkeerden wij de onze op een geïmproviseerde parkeerplek ter hoogte van de T-splitsing, pakten onze rugtassen van de achterbank, smeerden ons in met zonnebrand en deden de auto op slot. Het Portugese echtpaar zat nog steeds in de stilstaande auto, die – zo leek het – iets verder naar achter was gerold richting flauwe bocht. De gezichten van de man en vrouw waren nog steeds vol rust. Geen teken van paniek of ongemak te bekennen. Om het zekere voor het onzekere te nemen, gingen we toch even langs.

Hulp nodig?

We liepen naar de auto toe. Het bestuurdersraampje stond uitnodigend open en de man keek heel vriendelijk, net als zijn vrouw. We begroetten het echtpaar – en zij ons – en we vroegen of ze misschien hulp nodig hadden. We wilden de auto met alle plezier een meter of wat duwen. Een goede warming-up ook voor onze wandeling. Of misschien dat ze onze mobiele telefoon wilden gebruiken voor een belletje naar een garage of familielid? Maar niks van dat alles. Het was, zo vertelde de man, niets nieuws. Hoogstwaarschijnlijk was de versnellingsbak wat oververhit, waardoor de auto momenteel niet in de versnelling kon worden gezet. Dus die moest afkoelen. Niks nieuws onder de zon. Het gebeurde vaker, beaamde zijn vrouw. Kwestie van wachten. We werden hartelijk bedankt voor ons hulpaanbod, maar het was overbodig. De tijd zou uitkomst bieden.

De wandeling

Viereneenhalf uur later liepen we bezweet en vol enthousiasme van de spectaculaire wandeling terug naar onze auto. Als je de kans ziet om deze wandeling te maken, vooral doen. Bereid je voor op een wat zwaardere, maar mooie tocht. Neem voldoende water en eten mee, smeer je goed in met zonnebrand, loop je eigen tempo en geniet van de uitzichten.

En als je dan op weg naar het startpunt een stilstaande auto ziet met een rustig wachtend ouder Portugees echtpaar erin, doe ze de hartelijke groeten van ons!