Vissermans klif

Op mijn zwerftocht, vanaf Sagres noordwaarts, ontdek ik ‘m: Vissermans klif. Een unieke plek vlakbij Almograve. Met een paar andere buscampertjes sta ik bovenop deze klif geparkeerd met uitzicht over de oceaan. Beneden ons is een strandje en verder een prachtige, ruige rotskust, typerend voor dit gedeelte van Portugal.

En om het nog meer bijzonder te maken: uit de rotsen stroomt zoet water, gezuiverd door vele lagen steen en duinzand. Er is een betonnen trapje om er goed bij te kunnen en elke avond komen de locals om er hun plastic waterflessen mee te vullen. Het water smaakt voortreffelijk!

Op de klif staat één gebouwtje, type houten schuur, dat ooit een restaurantje is geweest. Nu woont er een gepensioneerde visser die de boel een beetje in de gaten houdt. Ik noem hem Visserman. Elke avond komt Visserman even buiten zitten op een houten keukenstoel nadat hij eerst de vogels heeft gevoerd. Geen meeuwen maar een stel strandlopertjes. Pet op, zijn handen rusten op zijn knieën. Zo zit hij in de avondzon te kijken wie er vandaag op zijn klif terecht is gekomen. Want in feite zijn wij, camperzwervers, zijn gasten.

Visserman heeft de meest roestige brommer die ik ooit rijdend heb gezien. Fantastisch ding. Achterop is een leeg Sagres bierkrat vastgebonden. Ook heeft hij een koker aan de bagagedrager vastgemaakt om zijn hengel in te steken. Af en toe zie ik ‘m vertrekken met brommer en hengel. De hengel steekt als een enorme radio-antenne uit de koker. Als hij geen vis vangt kan Visserman er in ieder geval de hele wereld mee ontvangen.

Achteraf had ik langer moeten blijven op Vissermans klif. Het is een plek waar alles is zoals het is. Waar alles klopt. Het geluid van de branding. Het zonlicht dat schittert en flikkert op het water. De geur van de zee. Visserman die de vogels voert en op zijn knetterende brommer rijdt. ’s Avonds in de verte de lichtjes van de vrachtschepen, die op de rede van Sines voor anker liggen.
Het is een plek om met je buren een praatje te maken, een glas wijn te drinken terwijl de zon in de zee zakt en om een gepast brandingsmuziekje op te zetten. Luisteren naar de dromerige nummers van Larry John McNally of naar de licht verkouden stem van Gretchen Peters over dramatisch verlopen liefdesgeschiedenissen waarbij drank meestal de oorzaak is. Tijd hebben om je af te kunnen vragen hoe het zou zijn om Gretchen te heten.

Maar de onrust drijft mij na een paar dagen verder noordwaarts.
Of zou ik last hebben van saudade?