“Ik zit nu op zo’n drie-en-een-half duizend kilometer” zegt René nonchalant, en ik val er bijna plat van achterover. Voor een béétje fietser schijnt dat nog niks te wezen; verleden jaar zat-ie op zes-en-een-half duizend.

René is de eerste gast via Vrienden op de Fiets

Vrienden op de Fiets is een vereniging van – je raadt het al – fietsers en sympathisanten, die graag fietsers ontvangen, zelf gefietst hebben of nog steeds zelf flink fietsen. Want je moet wel een gepassioneerd fietser zijn wil je mogen meepraten, hoor.

Een stadsfietser, zoals ik ooit was, daar wordt waarschijnlijk in alle stilte behoorlijk op neergekeken. Daar gaat het niet over, het gaat over kilometers vreten. En soms kost dat wat: “Het is niet altijd feest, hoor” vertelt René verder, “ik ben afgezet in Noord-Frankrijk, en in de eerste week zat ik helemaal niet lekker in het zadel. Ik zat soms te janken op de fiets, ik wil naar huis! Maar dat hadden mijn dochters nooit toegestaan.”

Ik moet daarom lachen. Mooi, dat het de omgekeerde wereld wordt. De kinderen gaan de ouders dingen zeggen als: “Hup, kom op, pa! Niet opgeven, doorzetten, niet zo zeuren, watje! Neenee, niks ervan, we gaan helemaal niet naar huis. Doorfietsen, jij!”

Het werkt zelfs als de dochters niet eens in levende lijve aanwezig zijn

Is Portugal een prettig fietsland?

Ja, dat gaat eigenlijk hartstikke goed. Je hebt natuurlijk de Eurovelo, een fietspad dat langs de hele kustlijn loopt, maar René heeft de route thuis zelf gemaakt. Onafhankelijk van wat voor organisatie dan ook. Dus nu hoeft hij gewoon de aanwijzingen van zijn telefoon op te volgen. Hij is nu op de terugweg.

“Bij Lissabon was het even slikken” vertelt hij lachend, “maar verder kun je lekker kilometers maken. Alleen die bagage hè … elk grammetje telt mee. Nu zit het meeste op je lijf (“Dat zal wel gaan in jouw geval” val ik in) maar normaal gesproken kampeer ik, dus dan heb je toch je tent, je matje, je kookdingetjes …”

“Ik wil niet elke dag in een hotel” zegt hij, “wat doe je dan? In je bed naar het plafond liggen staren? Op een camping is het altijd veel gezelliger, veel meer te doen. Je hebt zó een praatje, je hebt je dingetjes te doen, er valt iets te zien.” Vier weken is hij weg. Langer wou-ie niet vanwege vrouw en dochters.

Voor de twee Duitse meisjes liggen de zaken ongeveer hetzelfde, op vrouw en dochters na. En op de kilometers na ook, trouwens, want ze doen het voornamelijk voor hun lol. Ze hebben alles bij zich om te kamperen. Alles in plastic – tenslotte komen ze uit het noorden van Europa, dus ze weten van regen in de zomer – en ook zo weinig mogelijk.

Zij fietsen met een helm

Een significant verschil met de Nederlandse fietser. De Nederlandse fietser in het algemeen – gepassioneerd of niet – weet dat het beter is om een helm te dragen, maar verdomt het. Letterlijk verdomt, want een helm kan een boel schelen als je op je snoet gaat. Maar toch: nee hoor, nooit gedaan, dus nu ook niet.

Op de weggetjes zoals die in onze buurt, is het verkeer er niet direct op fietsers ingesteld, hoeveel groene strepen de gemeente ook op het asfalt schildert, maar de meeste auto’s en tractoren gaan met een grote bocht om je heen. En zoveel verkeer is er nou ook weer niet.

Het commentaar van alle fietsers die we hebben mogen ontvangen, kun je ongeveer zo samenvatten: “Portugal is prachtig, de mensen zijn écht hartelijk, je moet een beetje uitkijken maar ach, dat moet je overal, en je ziet dat ze overal hun best doen om het fietsvriendelijk(er) te maken.”

Nou, da’s geen slechte score, toch?