Het is alweer ruim 3 maanden geleden, de brand die half oktober 2017 bijna ons huis verwoestte. Vandaag geef ik een update over de situatie nu en hoe wij de periode na de brand hebben beleefd.
Alles zwart
De geplande reis naar Nederland, de week na de brand, moesten we afzeggen. We durfden het niet aan om weg te gaan nu alles om ons heen nog nasmeulde en het weer nog steeds warm en droog bleef.
De weken na de brand werd de impact eigenlijk pas goed duidelijk. Alles in de wijde omtrek is zwart en kaal. We maakten een aantal autotochtjes om de – altijd zo mooi groene – omgeving te bekijken. Welke kant je ook op rijdt: zwart, zwart, zwart.
Mijn dagelijkse wandelingetjes met of zonder hond (wie laat wie uit…) rondom ons dorp geven hetzelfde treurige beeld. Mijn dochter uit Lissabon, die een keer meewandelde, merkte op: “Ik ruik helemaal geen natuur meer.” Dat klopt, je ruikt nu voornamelijk een schroeilucht en alle geurige dennennaalden en eucalyptusbladeren zijn verbrand.
We hebben een bescheiden stuk grond rondom het huis. Een deel daarvan is afgebrand. Onder andere de helling die vanaf ons huis naar beneden loopt, bijna tot aan de rivier. Ons mooie uitzicht, waar we elke dag van genoten. Op deze helling was een oude olijfboomgaard met een stuk of 25 prachtige oude olijfbomen. Ze zijn allemaal verbrand en zodanig dat ze het waarschijnlijk niet meer gaan redden. De oude, dikke stammen zijn van binnenuit helemaal opgebrand. Wat er nog over is zijn holle stronken. De takken zijn verbrand en eraf gevallen.
E-mail van Ton Haak
Tino, die ons af en toe helpt met de tuin kwam een paar weken na de brand om de olijfbomen te “snoeien”, zodat ze nog een kleine kans zouden hebben om weer uit te lopen. Een artikel in de plaatstlijke krant gaf het advies om nog niet te gaan snoeien, maar eerst “de lente eroverheen te laten komen”. We lieten Tino met zijn tuinervaring doen wat volgens hem juist was. Het was wel een schrik toen we zagen dat hij alle bomen zo ongeveer met de grond gelijk had gemaakt. “Goed brandhout voor de houtkachel”, merkte hij praktisch op. De olijfboomgaard is veranderd in een slagveld. We zullen zien wat de lente nu nog doet…
Onder de verbrande helling loopt een zandpad en daaronder, tot aan de rivier, is ook alles afgebrand. Daar stonden geen brandgevoelige bomen, zoals eucalyptus en den, maar uitsluitend inheemse bomen en struiken. Nog nooit was daar brand geweest. Tussen ons terrein en dat zandpad was in de twintig jaar dat we hier wonen een mooie hoge, woeste, gevarieerde en ondoordringbare haag gegroeid, waarin vogels nestjes konden bouwen en die ook een fijn besloten gevoel gaf. Niet dat er veel verkeer over dat pad komt, zo’n paar keer per week een voetganger of tractor is wel het maximum. Maar toch fijn.
Aan de overkant van de rivier, op de hellingen die ons mooie uitzicht vormen is ook bijna alles zwart. Elke morgen is het weer een triest gezicht wanneer ik de gordijnen van de woonkamer open doe.
Vergoedingen
We hadden schade aan tuin, omheining (een deel van de tuin was omheind met gaas, voornamelijk om ongewenste dieren zoals wilde zwijnen en zwerfhonden tegen te houden) en een stukje van het afdak op het terras was verbrand. Iemand van de inboedelverzekering kwam langs en het werd snel en goed geregeld. Omheining zat helaas niet in ons pakket maar voor het afdak kregen we een schappelijke vergoeding.
Niemand heeft ons erop gewezen maar ik zag ergens een keer op een prikbord een A4-tje van de gemeente dat je een vergoeding kon krijgen voor verbrande planten en dieren. De meeste mensen hier zijn agrariër of boeren er wat bij voor eigen consumptie dus dat is ook wel redelijk. Ik heb dramatische verhalen gehoord van verbrande kuddes schapen, mestvarkens en waakhonden. Een ramp natuurlijk als je daarvan deels afhankelijk bent voor je dagelijkse kost.
De gemeentesecretaris zei dat ik me tot de Comissão de Melhoramentos (dorpscommissie) kon wenden voor een vergoeding. Dat heb ik een tijdje uitgesteld want andere dingen waren even belangrijker. Toen ik eindelijk belde met Rui, de voorzitter van de dorpscommissie bleek die dag (30 november) de uiterste datum te zijn waarop je een claim kon indienen. Gelukkig kon het via internet: een heldere website met een duidelijk online formulier waar je het aantal van elke boom- en diersoort, meters hek, plastic emmers, etc. kon invullen waarna “automagisch” een totaalbedrag verscheen. Dat wat nog best aanzienlijk, met al die meters verbrand hek en de 25 olijfbomen. Rui heeft het diezelfde avond nog voor me nagekeken en gaf me het advies om net onder een bepaald bedrag te blijven, dan kwam ik in de versnelde procedure. Aanvraag aangepast en nog net voor de deadline online ingediend.
Het formulier moest wel geprint en ondertekend en afgestempeld worden door de burgemeester. Dat vind ik dan wel weer grappig en in mijn ogen “typisch Portugees”. Dat kon gelukkig nog wel de volgende dag. Omdat het toch wel haast had, werd de burgemeester door de secretaris even uit het plaatselijke hospitaal opgehaald, waar hij blijkbaar een bijbaantje heeft. En jawel: binnen een maand stond het bedrag al op mijn rekening. Chapeau! Genoeg om nieuwe olijfbomen te kunnen kopen en planten. En voor een royale donatie aan onze Comissão de Melhoramentos, voor iedereen die ons zo geweldig heeft geholpen.
Zelfs voor het bluswater uit het zwembad. dat we “beschikbaar hadden gesteld aan de gemeenschap” kregen we via de waterrekening een compensatie van de gemeente.
E-mail van Theater mini-art
Telefoon en internet
Op de dag van de brand viel het mobiele telefoonnetwerk uit en hielden ook de vaste telefoonlijn en het internet ermee op. Geen communicatie meer mogelijk met de buitenwereld. Onze kinderen (in de VS en Amsterdam) waren de eerste dagen zeer ongerust. Gelukkig kregen ze na enige tijd via hun Facebookvrienden hier uit de omgeving wat geruststelling.
Mobiele telefoon kwam na een paar dagen langzaam maar zeker weer op gang. Daarna hebben we nog weken zonder vaste telefoon en internet gezeten. We moesten ons behelpen met prepaid mobiele datakaartjes met een datalimiet. Behoorlijk vervelend voor mijn bedrijf Alva Design. Maar ook geen Uitzending Gemist, Spotify en Netflix. Saai hoor.
Als je ziet hoeveel kilometers kabel en honderden (houten) telefoonpalen er in de regio verbrand zijn, is het wel begrijpelijk dat het herstel hiervan lang duurt. Met man en macht werd er gewerkt om al die verbrande palen en draden te vervangen.
Pas op 19 december, twee maanden en drie dagen na de brand, kregen we eindelijk weer telefoon en internet. Onze telefoonpaal staat er nog steeds zielig verbrand en geknikt bij. De technici van MEO (PT) hebben de glasvezelkabel tijdelijk zonder paal dwars door het weiland naar ons huis getrokken. Die paal komt er later (hopelijk) wel.
Groen
Na de regen van de afgelopen weken verschijnen de eerste groene puntjes gelukkig alweer. Het gras komt voorzichtig terug. We hebben heel veel stekken geplant van planten en bomen die we nog hadden, zoals vlinderstruiken, rozen, cactussen, rozemarijn en klimop. Hier en daar begint er al wat uit te lopen. Ook zijn we begonnen met het planten van een nieuwe heg en nieuwe olijfbomen. Enkele op het eerste gezicht dode bomen krijgen hier en daar al minuscule groene puntjes.
Beter voorbereid?
Zijn we na deze ervaring beter voorbereid voor als er weer een brand mocht komen? Ik denk het wel. We gaan vóór de zomer, als er opnieuw brandgevaar is, een benzinewaterpompje kopen om in het zwembad te hangen, met een lange dikke slang. Zo zijn we niet afhankelijk van de pomp van de buurman en de stroomvoorziening.
En verder ben ik begonnen met het inscannen van al onze fotoboeken. Want het zou toch erg zonde zijn als die verbrand waren. Ik heb daarvoor een handige app gevonden. Daarmee is het een leuk werkje, waarbij veel mooie herinneringen terugkomen.
Dat ziet er wel heel treurig uit. Maar wel een geluk dat jullie huis niet afgebrand is.
Hopelijk wordt het snel weer groen. Hoop ook dat jullie olijfbomen weer tot leven komen.
Het verbaast mij dat die van binnenuit zijn verbrand, maar nu ben ik dan ook een stadsmens 🙂
En wat geweldig dat er al zo snel actie wordt ondernomen mbt vergoedingen en dat jullie zelfs het geld al hebben ontvangen! Geweldig!
Ik ben benieuwd hoeveel tijd erover heen gaat voor het weer mooi groen is.
Liefs vanuit Amsterdam en succes met de dingen die jullie nog moeten doen.
Thea.
Wat vreselijk zeg, ja ik heb met tranen in mijn ogen zitten lezen. Gelukkig is er hier in Spanje niet zoveel verbrand, maar toch er is niets tegen natuur geweld te doen. Hier waren de branden in september 2016 door een 16 jarige knul aangestoken. Beangstigend zo iets.
Wel fijn dat er zo snel geld is gekomen om de herstelwerkzaamheden te kunnen bekostigen.
Ik hoop dat de natuur zich snel zal herstellen en alle eucalyptus bomen snel gerooid worden.
Veel sterkte met alles.
Bijna “Nederland” afgebrand in twee dagen…
Zondagochtend -voor de statistieken 15 oktober 2107- ’s morgens vroeg voor de eerste keer dit jaar een brandje op de top van Serra. Niet noemenswaardig om in paniek te raken, al kun je da achterkant van de berg natuurlijk niet overzien. Maar het werd alras een wat langer stuk dat ging branden en na zo’n vijf en veertig minuten hoorde ik het alarm van Bombeiros in Seia afgaan. Nou, dat is ook niet echt als een razende Roelant naar de brand. Want op de top, net boven het dorpje branden het steeds harder en blauwe zwaailichten en/of sirenes heb ik nog niet gezien of gehoord. Nu ligt op zo’n kilometer afstand het “brand”vliegveldje van Seia met daar minimaal een tweetal knalgele blusvliegtuigen, maar van enige activiteit geen spraken. Doodse stilte en weinig motor geronk. Na meer dan een uur, ja hoor, daar gingen de twee, waarheen is een raadsel, maar volgens mij hebben ze geen blik, laat staan een lading water, op de inmiddels tien keer zo groot geworden brand geworpen. Na ongeveer twee uur was het een oncontroleerbare strook vuur die zich over de toppen van de Estrela voortvrat, niet om aan te zien.
Maar de werkelijke omvang van de brand, branden, kon ik op dat moment niet overzien, maar door de droogte van maanden geen regen, de inmiddels opgestoken sterke warme wind -oorzaak ligt waarschijnlijk bij de orkanen in de Caraïben en Amerika- werden brandende deeltjes overal naar toe geblazen en ontstonden er -buiten mijn zichtsveld- een ontelbaar aantal branden die als een tornado door de bossen en over de velden met olijfbomen en wijnranken begon te jagen.
Maar zonder daar allemaal weet van te hebben, de taak riep, naar het voetballen in Oliveira do Hospital. Onderweg wel her en der een rookpluim, maar dat is in Portugal in de zomertijd een bijna normaal beeld op de horizon, het brand altijd wel ergens. Vanuit het stadion had ik wel een vrij uitzicht op de Serra en daar werd de omvang wel steeds onaantrekkelijker en onheilspellender. Zware, zwarte, de zon verduisterende wolken trokken boven de toppen langs, maar in de directe omgeving van Oliveira was er nog geen “paniek’ te bespeuren. Laatste fluitsignaal, handjes geschud en in de auto op weg naar huis, dacht ik.
Maar ik was nog geen twee kilometer op weg of daar kwam het eerste blauwe zwaailicht in beeld, politie, geen doorgang, terug en via via. Ok, want er enig bezwaar tegen maken werkt niet en het was ook duidelijk zichtbaar dat er een stuk verder geen doorkomen meer aan was, vuur, vuur en nog eens vuur. Links van de weg, in de bomen, rechts van de weg in de tuinen van huizen en waar was de Bombeiros..? Deze mensen en het materieel hadden geen schijn van kans tegen de spontaan overal oplaaiende vuurzeeën. Op sommige plaatsen stonden mensen met een ontredderde blik en met de tranen in de ogen, en niet alleen van de rook, als aangeschoten vogeltjes naar het landschap dat razend snel werd “opgegeten”en veranderde in een woestijn van zwarte as.
Dus op dwang van via via en ook daar kwam ik niet verder, via via dan maar weer, jammer dan, want ook daar onverbiddelijk en onuitvoerbaar door de over de weg heen razend vuur, met via, via als motto want je wilt toch graag naar huis, naar Zoh en BoeBoe die in huis zaten opgesloten. Inmiddels was het wel duidelijk dat er meer aan de hand was dan een brandje op de top van de Serra.
Via een nog open stuk weg, onder de brandhaarden door -een half uur later was het daar ook onmogelijk- naar een volgend dorp, waar ik zowaar een tweetal brandweerautootjes ontmoette, maar met een watertank waarmee je de bloemetjes in het tuintje van de gemeente nog geen water genoeg kon geven, dus laat staan het op kon nemen tegen de “Atlantic Wall of Fire” op de toppen boven ons. Het geluk was dus met me en zo kon ik, met het gevaar van ineens oplaaiende vuur over stukken weg door de bossen ergens boven Santa Comba op de N-17, de hoofdweg, komen en onder het uitzicht op rookkolommen, zwart geblakerde bomen, uitgebrande huizen en bedrijven het dorp en huis bereiken.
Bij aankomst in Santa Comba kreeg ik niet de indruk dat ook hier de vuurzee al had toegeslagen of bezig was de zaak te verwoesten. Rondom het huis geen enkel teken van brand of brandgevaar, langzaam neerdalende stukje gloeiend hout waar je alert op moet zijn dat deze niet ergens in de nabijheid vuur zouden kunnen laten ontstaan. Want deze “regen van vuur deeltjes” verspreidde de brand als een razende door de omgeving. De wind joeg door de bossen en alles op de grond verwoestend, de bomen verbranden tot op zo’n twee meter boven de grond en de bladeren verschroeide door de hitte.
In het achterland was het dus wel “party”, maar daar had ik geen zicht op, geen weet van en kreeg daar ook geen berichten over. Heb gewoon mijn normale zaken afgehandeld, de foto’s naar de kranten, op Facebook, glaasje wijn en na een indrukwekkende dag naar bed gegaan en geslapen als een kanon.
De volgende ochtend een zwarte hemel alsof het die dag geen dag zou worden, maar nog steeds geen weet van wat zich allemaal daadwerkelijk had afgespeeld en zich nog afspeelde en dus niets vermoedend met Zoh op pad voor haar ochtendwandeling. Tot de kerk en niet verder en via via was er ook niet bij, tot hier en niet verder. Overal had het gebrand en branden het nog en van wandelen was dus geen spraken.
Als een speer naar huis, andere kleren aan, knal kleurig shirt om maar op te vallen tussen het zwart geblakerd natuurschoon, stevige schoenen, handschoenen, fles water en als een ware “Bombeiros” met dorpsgenoten in het achterland van het dorp de daar heersende branden bestrijden, zonder water, maar -gelukkig- met een tractor met eg om voren te trekken en zo hadden we los zand om op het vuur te gooien en dan kwamen de volgende met takken om de restanten uit te slaan. Maar er is geen houden aan, je staat daar het vuur te doven en vijftien meter achter je vliegt spontaan een boom in brand, zo’n achterlijke, levensgevaarlijke, exploderende Eucalyptus. Die verspreidt dan weer via rondsproeiende olie uit de boom een ware vonkenregen en dan kun je dus weer opnieuw beginnen.
Het ontbreekt je terwijl je bezig bent aan niets, de aanvoer van flesjes water en nog beter de vijf liter flessen met wijn om de inwendige brandjes te blussen worden constant aangesleept en rondgedeeld. Half twee, brandmeester of niet, etenstijd… Ergens aan de rand van het bos, in een voor mij werkschuur waar ik bijna dagelijks langskom tijdens de wandeling, blijkt dus een “compleet ingericht restaurant” te zijn gevestigd. Tafel gedekt, soep met rijst op het vuur, barbecue en oven mochten dus -want vuur zien is doven was de strijdkreet van de dag- niet worden geblust, want daar lagen de karbonades te sputteren. Wijn natuurlijk in overvloed om het geheel zonder horten en stoten door te laten stromen om het buikje te vullen. Eén keer opscheppen is er niet bij, twee, drie keer een bord met over de rand puilende stukken vlees zijn je deel en op moet het. Wat rest zijn de botten en die zijn als feestmaal voor de honden. Nog een appeltje toe en dan ineens een giga rookpluim uit het deel waar we voor het eten net brandmeester hadden gekregen. Opnieuw was er weer ergens een vonkje uit een nabrandende stronk in de grond op de vlucht geslagen en had wederom een stuk bos in brand weten te zetten. Daar gingen weer, volle buik en vol energie, maar toch wel in de mood voor een slaapje na al die genuttigde wijn… Maar de taak roept en met vereende krachten is de zaak wederom geklaard.
De dagen na de ramp kom je door de dorpen en de omgeving en dan zie je de omvang van wat zich in twee dagen tijd zich heeft afgespeeld en welke ramp zich heeft voltrokken.
Bossen compleet veranderd in maanlandschappen, vlaktes waar de Mimosa bomen en struiken stonden veranderd in vlaktes met alleen maar zwart geblakerde stokken, dorpen waar -veelal in leegstaande- huizen de vlammen het vernietigende werk hebben gedaan, bedrijven, waar de wind vrijspel had en vaak rondom liggende materialen die een makkelijke prooi waren voor het vuur, veranderd in naakte staalconstructies met de meest abstracte vormen aan elkaar hangende muren en mensen die dus echt alles kwijt zijn. Nog net een paspoort in de auto hebben weten te krijgen en weg hebben moeten gaan om niet te worden ingesloten door het vuur. Veelal de bezittingen van buitenlanders die zich in de met zorg jarenlang gerenoveerde Quinta’s hadden gevestigd, gelegen op schitterende locaties in de bossen. Portugese families met Quinta’s die dieren, het voer voor de overgebleven dieren, hun olijfbomen en druivenranken hebben verloren, dus hun inkomen voor vele, vele jaren kwijt zijn en opnieuw moeten zien te beginnen.
Na weken komen er berichten over en foto’s binnen van paarden en honden die als “wezen” ronddolen door de dreven, ontsnapt aan de vuurzee en geen weg meer terug naar hun baas weten te vinden.
In ondermeer Oliveira do Hospital zijn er op een industrieterrein een aantal bedrijven in vlammen opgegaan en was het “geluk” even aan de goede zijde, want aan het einde van dit industrieterrein staat een opslagplaats voor gasflessen -als ik het zo gauw in kon schatten in omvang- zo’n tien meter hoog, een meter of vijftien lang en zeker een vijf meter diep. Deze stellage is gespaard gebleven, maar als, pppffffffff, dan had er boven Oliveira een regen van gasflessen overgetrokken, paraplu op en hopen…
Het ziet er op dit moment niet uit, alles is zwart en de mensen -sommige lopen nog shakend van de zenuwen- proberen weer over te gaan tot de orde van de dag. Meetings te bezoeken waar verzoeken kunnen worden ingediend om in aanmerking te komen voor schadevergoedingen, eten voor de dieren, zaden om weer het land te kunnen gaan bewerken, nieuwe materialen als ploegen, eggen, maaimachines, tractoren, hakselaars, e.d., zodat er weer gewerkt kan worden. Verzekeringsmaatschappijen maken overuren om alle claims naast de polissen te leggen en wat natuurlijk de grootste ramp is voor heel veel Portugezen, het feit dat er geen verzekeringen waren afgesloten voor dit soort dingen…
De EDP, de elektriciteitsmaatschappij, draait overuren, want de houten stroompalen hangen los boven de grond, nog net aan het niet doorgebrande stukje elektriciteitskabel. En dat moet allemaal vervangen worden. Tijdelijke oplossingen hangen nu in de kruinen van de bomen of liggen gewoon langs de weg in de greppel om mensen maar aan power te kunnen helpen. Internet verbindingen waren en zijn soms in diverse dorpen nihil of zelfs nog steeds niet helemaal hersteld.
Voor mij is er in de natuur iets minder te schieten, want na de giga branden is de zeer wijde omgeving verandert in een maanlandschap met als hoofdkleur het diep treurig aandoende zwart. Details die wel vastgelegd zijn en worden, zijn nu niet echt de details waar je vrolijk van wordt. Op mijn Facebook pagina (Fotos das Beiras) heb ik wel albums gemaakt met deze foto’s, ook van de dagen van de brand, onder de titel: “foto’s die je niet wilt zien…”
Het lijkt er op dat in twee dagen tijd er een oppervlakte van circa Nederland ten prooi is gevallen aan deze vuurzee en ook sijpelen er berichten door dat de blusvliegtuigen en helicopters reeds waren opgeborgen “voor de winter” in de hangars en niet meer mochten worden gebruikt. Voorzichtigheid troef bij dat soort geruchten, al komen ze vaak wel van personen waar een vorm van kennis en waarheid aan kleeft, maar geruchten en gossip blijven een gevaarlijke bron van informatie.
Nu is het tijd om de zaken weer zien op te pakken en opnieuw op te bouwen, al zal dat voor vele mensen een uiterst moeilijke tijd van hun leven zijn en worden. Vanuit alle delen van de bevolking zijn er hulpacties in gang gezet voor kleding, huishoudelijke spullen, maar vooral geld om gereedschappen en bouwmaterialen te kopen zodat er weer (op)gebouwd kan gaan worden.
Laten we hopen dat het spreekwoord; “de tijd heelt alle wonden” daadwerkelijk -en dan wel in de kortst mogelijk tijd- werkelijkheid blijkt te zijn.
Van zwart nu langzaam naar groen, de regen en de tijd doen haar werk. He blijkt dus dat de vuurstorm zo snel door de bossen is gegaan dat er in de ondergrond op hele grote stukken bijna niets is verbrand. Bomen tot 2/ 2,5 meter boven de grond zwart geblakerd, de bladeren en naalden tot bepaalde hoogtes verschroeid en daarboven als een soort puntmutsen de groene gebleven kruinen. Als je wandelt en je kijkt goed, zie je tussen de zwarte of inmiddels bruine -door de gevallen dennennaalden- ondergrond de paarse krokusjes opkomen en de paddenstoelen zich ontworstelen aan het dak boven hun hoedjes. Naargeestig is het geluid, dat bijna dagelijks uit de bossen klinkt, van gretig naar bomen zoekende de motorzagen en de kolommen met rook van de takken die resten. Zo zie je met lede ogen de bossen veranderen in de “zwarte Sahara” en zo staan we de zaak zelf in brand te steken. Waarom worden deze restanten niet via een hakselaar als voedingsbron terug gespoten in de bossen?
Te kostbaar, de brand erin en de horizon en de lucht vervuilen is op termijn een meer kostbaar gegeven wat mogelijk dan onomkeerbaar is geworden.
Daarnaast, ik heb een vrij uitzicht op de Serra, zie ik deze kolommen van rook, als lanceerplaatsen van raketten loodrecht de lucht in gaan, dagelijks, of als er een beetje wind staat blijft het zo halverwege de bergen, als een horizontaal, alle uitzicht wegnemend, gordijn hangen, niet om aan te zien.
Hoe “verkoop” ik dit beeld aan een potentiële bezoeker van Portugal of in mijn geval van de Serra, de fietser, de wandelaar, de skiër, de natuurgenieter of de snuffelaar van de culinaire locaties met fraai uitzicht -op wat?-. Het geeft een zo’n naargeestige blik op zoveel moois en voegt, buiten de blik- en/of zonsverduistering, niets toe aan het mooie Portugal. Op dit moment is er genoeg te redden en te verklaren aan bezoekers, zwart is zwart en de natuur moeten we de tijd geven zich te herstellen in oude glorie; dus geduld is een schone zaak en hopelijk met her en der hulp van bewoners.
Ja, langzaam aan zie je het landschap veranderen. Zijn er nieuwe uitzichten, zie ik huisjes en wegen waar ik het bestaan niet van wist. Kan ik de vrachtwagens met omgezaagde boomstammen niet meer tellen, en zijn er nog steeds schrijnende gevallen van mensen die alles kwijt geraakt zijn en nog geen perspectief hebben. Iedereen krabbelt op, de natuur ook en zie je bijzondere dingen en andere kleuren. De contrasten zijn veel groter. Mijn moeder die hier was met kerst en oud en nieuw, kon het allemaal niet bevatten. En dat is het eigenlijk ook niet. Een ieder heeft zo zijn/haar verhaal en is er een leven voor en na de brand. Sterkte allemaal! En we maken er weer wat moois van, met nieuwe planten, bomen, bloemen!
Hoi Winy,
Wat een verhaal! Ik was die week in Portugal om mijn huis verkoopklaar te maken. De 16e oktober was het gewoon nacht. We konden amper adem halen. En dat 300 km bij jullie verwijderd. Wij moesten mijn huis leeg halen, de verhuiswagen stond voor. Een zware klus. Maar niets vergeleken met wat jullie mee hebben moeten maken.
Die zwart geblakerde landschappen horen zo ongeveer bij Portugal. Ook in ons gebied!
Wanneer gaat de Portugese staat eens rigoureus te werk om deze catastrofen te voorkomen? Weg met die eucalyptusbomen, brandgangen maken, voorlichting geven. Mijn man heeft vele plannen ingediend bij de autoriteiten. Maar nada, nada, nada.
En na iedere brand denk ik. Ze zullen er nu toch wel wat van geleerd hebben?
Ik wens jou veel sterkte, hoop dat het snel weer groen is en dat de mooie olijfbomen toch nog wat leven bevatten.
Lukkien
Vreselijk maar het wordt “natuurlijk” weer snel groen.
Tip koop een goede dieselwaterpomp, iets duurder maar doet het altijd en dan kan je van bezinepompen niet altijd zeggen!
Fijn om te lezen over het groen. Wij hebben een huis in Spanje, dat de afgelopen dagen getroffen is door een grote natuurbrand. Alle olijfbomen en dennen zijn verbrand. Het is een enorm maanlandschap. Verschrikkelijk! Ik ben wel benieuwd hoe het met jullie olijfbomen is. Was kort afzagen een goed idee? Als er tips zijn, graag! Groet Ellen
Wat erg voor je dat ook jij bent getroffen door een bosbrand. Hier is het nu ruim 1,5 jaar na de brand en alles wordt nog steeds groener. Voor wat betreft de olijfbomen: wij hebben het advies opgevolgd van iemand uit ons dorp, die er verstand van heeft. Hij heeft ons daarbij ook geweldig geholpen. Ik raad jou hetzelfde aan. Vraag eens rond bij de locals. Wie weet ontstaat daar nog een mooie vriendschap uit. (Dat was bij ons het geval.)
Hallo Winy,
Ik lees net je hele verhaal. Heel herkenbaar gezien wij in een soort gelijke situatie zitten.
Zou je mij aub de link willen mailen waar je een vergoeding kan aanvragen voor de verbrande bomen?
Alvast dank!
Groet,
Agnes
Hallo Agnes, dat zou ik echt niet meer weten. Bovendien was dat 5 jaar geleden en is er nu vast weer een ander formulier waarmee je dit kunt regelen. Het beste kun je bij jouw gemeente informatie vragen hierover. Succes!
Hier heeft het 2dagen terug gebrand. 31km , 2200ha alles zwart. Voor, achter en naast ons. Gelukkig is onze tuin gespaard gebleven. Iemand tips wat we kunnen doen voor de fauna en flora. Vooral voor de dieren die geen toegang meer hebben tot hun woonplaats, water en eten.
Hallo Noortje, ik voel met je mee. Je vraagt om tips voor de fauna en flora en de dieren die geen toegang meer hebben tot hun woonplaats, water en eten. Ik denk dat je daarvoor prima kunt vertrouwen op het landelijke en lokale bestuur. Sinds de grote branden in 2017 zijn er veel nieuwe maatregelen getroffen om bosbranden te voorkomen en de schade te beperken, voor mens, plant en dier. Ik denk dat je als persoon zelf vrij weinig kunt doen. Je zou bij de vrijwillige brandweer kunnen gaan of je aansluiten bij een natuurbeschermingsorganisatie. Informeer bij de plaatselijke Junta de Freguesia. Waar dacht jij zelf aan?