Besluiteloos

Op vlucht HV6203 onderweg van Schiphol naar Lissabon. Bezig met de ruwe versie van mijn nieuwste stukje. Slordig is ’t resultaat met spel- en stijlfouten.

Op tijd inleveren bij de redactie ho maar. Hoewel mijn plan… ach wat, dat grenzeloze optimisme. Eergisteren mislukte mijn omelet, zwartgeblakerd! Hupsakee, de eiresten uit de pan geschraapt en in de afvalbak gekieperd.

Pech, niet omdat ik geeneens een eitje kan bakken. Maar vanwege een foto die mijn interesse wekte. Terwijl de koekenpan al op stond, surfte ik op internet. Verstrikt in de verklarende tekst bij dat plaatje. Onderweg… vliegensvlug aan de slag met corrigeren van mijn column in wording. Spelfouten verbeteren en rare zinswendingen schrappen.

Halfbakken

De zeikerige corrector tegen ongetemde scheppingsdrang. Geniepig beslopen door een sluimerende tijdsdruk en voorspelbare schrijfkramp. Bij twijfels over elke alinea volgen onafwendbaar nieuwe fouten. Drukker bezig met de vraag of ik de moed zou hebben. Om onomwonden er wat van te zeggen? 

Bij het aanrijden van Odemira stuit je op een rustgevende mirador. Een traktatie voor het oog vanaf de heuvel op een adembenemend uitzicht. Over het dal waarin de stad zich nestelt aan de Mirarivier, die er als een slang doorheen kronkelt. Een vruchteloos opgeroepen herinnering waarmee mijn humeur niet verbetert.

Zen is een oefening in aandacht. Een poging tot verruiming van het menselijk bewustzijn om blokkades in je denkwereld te overwinnen. De remedie – wie weet – tegen mijn irritante eigenschap. Geaarzel, lastig als je niet kunt kiezen tussen A of B om uit een patstelling te komen. 

Opteer voor een van beiden en wacht af tot het juiste besluit blijkt. Twijfel volgt uit ‘strijd’ tussen ratio en gevoel. Een hebbelijkheid die ik probeer weg te beargumenteren. Voor eigen gemoedsrust of bang om de verkeerde keuze te maken. Bijna honderd kilometer verderop ligt Ferreira do Alentejo. Een knus streekdorp in het district Beja.

Oriëntatie

Klein, met een opvallend religieuze inslag en maar liefst drie bedehuizen. Eentje ervan is een vreemde eend in de bijt. Een promotionele foto van Capela do Calvário staat prominent geportretteerd. Net een uit de kluiten gewassen logo. Te zien op een groot bord bij binnenkomst van deze godvruchtige parochie. 

Merkwaardig genoeg geen bezienswaardigheid die zich zomaar laat vinden. Dit bouwwerkje met een cilindrische structuur blijkt het handelsmerk van de dorpsgemeenschap. Die uitstekende ‘spijkerkoppen’ symboliseren het lijden van Christus, las ik. 

Een staaltje originele bouwkunst van een unieke signatuur. Dus, waren wij toch in de buurt dan wilde ik het wel graag met eigen ogen zien. Jammer, weinig informatie over dit kapelletje te vinden. Nogal teleurstellend wat weer mijn twijfel wekte over de meerwaarde van het bezoek. 

Dorpjes in de Alentejo zijn vaak verrassend als je ze verkent. Die gedachte trok mij over de streep. De juiste richting bepalen is niet altijd simpel. Dat ligt aan je raster- en plaatscellen in de hippocampus. Twee rakkers in onze hersenen die kunnen onthouden waar we zijn. Niet bij iedereen werken ze even goed, maar gelukkig zijn Portugezen vriendelijk en behulpzaam. 

Schimpscheut

Terwijl ik het café uitloop, kijk ik (standaard) even welke kant ik op moet. Afhankelijk nu eenmaal van welk richtingsgevoel je hebt. Onnodig op dit mini-dorpsplein aangemoedigd door de ongehaaste, ontspannen sfeer op een caféterras. Blij met de kleine geneugten in dit leven. Lunchtijd met de warme zon op je huid, wachten op de maaltijd.

Uitgeserveerd in het tempo van een schildpad die een slak op zijn rug draagt. Door een caféhouder die geen boodschap heeft aan het rookverbod. Te zien aan de grijze mist die er binnen hangt. Thuis eergisteren kokkerellend en tegelijkertijd virtueel in Portugal. Zomaar vergat ik het stollende eimengsel in de pan. Waardoor – al lezend – het  broodbeleg verdampte en verbrandde. 

De stank van gebakken ui, eistruif met tomaat drong in mijn neus. Ineens was ik terug in onze Hollandse keuken. Ogenblikkelijk de koekenpan van de kookplaat halen mocht niet baten. De passagier naast mij in de Boeing 737 leest hinderlijk mee over mijn schouder. Onbehoorlijk die forse inbreuk op je privacy, bovendien met een giftige uitwerking op mijn creativiteit.

Een voorspelbaar en zouteloos verhaaltje dat leest als een middelbareschool-opstel. Zodra u stopt mijn concentratie te verstoren stijgt de kwaliteit met sprongen… 😉

Geschrokken en verbaasd over mijzelf zie ik deze tekst over het scherm rollen. Getypt door mijn vingers, klaar ermee alsof ze het heft in eigen hand nemen. Even later moet ik opstaan om mijn medepassagier te laten passeren, beschaamd met een knalrood gebogen hoofd. 

Een noodlot dat je zomaar kan treffen als je té lang nadenkt en geen enkele beslissing neemt. Weifelen maar toch niet altijd even besluiteloos.