In 1989 verhuisde Bep Hage met haar man van hartje Amsterdam naar Secarias, een klein dorpje in het binnenland van Portugal. In haar dagboeken doet zij gedetailleerd verslag van haar belevenissen. Geschreven met Amsterdamse humor en nuchterheid.
Vrijdag 4 augustus
Daisy is dood. Gisteren waren we haar kwijt. Ingrid vond haar dood in de wegberm. Het halve dorp liep uit omdat ze aan ons huilen begrepen dat er iets heel ergs was gebeurd. Het is onvoorstelbaar. Paula zei gisterenochtend nog dat Daisy echt thuis was, hij maakte een zeer gelukkige indruk. Hoe is dat nu gebeurd. Ik zal proberen dat ordelijk te vertellen.
Gisterochtend ongeveer om 10 uur zijn we naar Arganil gegaan, het was marktdag. De kinderen over de markt, ik langs Mike. Daar was alleen een onbekend meisje, Sonia. Zij spreekt engels. Ik vroeg haar wie ik kon vragen voor mij te tolken bij de aanvraag naar water, elektriciteit en telefoon. Sonia hielp me. Ze deed de deur op slot en ging met mij mee. Wat ik nodig heb voor die aanvragen is een bewijs dat het huis van ons is en Mike (de makelaar hier) heeft om de sleutel te krijgen f 60.000 even voorgeschoten, dus het huis staat op zijn naam, dus worden alle aanvragen, behalve telefoon, uitgesteld tot wij geld hebben en dat zal niet voor 1 september zijn.
Daarna, dus na een bezoek aan de gemeentelijke instanties, ontmoette ik de kinderen om 12 uur, volgens afspraak op een terras. Zij zouden een luchtbed kopen omdat het hondenmatje waar zij op sliepen te hard was. Ingrid en Tijn lagen op twee losse kleine matrasjes die ze graag aan elkaar gemaakt wilden hebben. In Arganil bleek geen luchtbed voorhanden. Ik besloot terug te gaan naar de markt om naar matrassen te kijken.
Die markt is trouwens erg leuk met eten en barbecue tentjes en huishoudelijke spullen. Ik ging terug naar de auto en brak in 5 minuten de stellage af die Han had gebouwd om te zorgen dat de hond en wij niet de bagage in ons nek zouden kunnen krijgen. Op dat moment kwamen Mike en Arminda aanrijden, gaven me de sleutel van het huis en zeiden dat het huis nu van Mike is en dat ze geen tijd hadden. Morgen misschien. Ik ging naar de markt en kocht 2 matrassen en bracht die naar huis. Daisy kwam me tegemoet, ik laadde de matrassen uit, knuffelde de hond, gaf hem vers water en ging terug maar Arganil om om 2 uur terug te zijn op het terras.
Daisy lag op het voorbalkon en keek me na en paste op het huis. Daarna moet hij weggegaan zijn, ik weet niet waarom. Toen we gegeten hadden en terugkwamen om halfvier zei ik: “let op, hij heeft de auto al gehoord en komt ons tegemoet”. Dat was dus niet zo. Dat vonden we toch wel erg gek. We spraken af: Paula en André blijven thuis, ik ga naar Arganil naar de politie en Ingrid en Tijn gaan zwemmen. Zij vonden hem dus dood langs de weg, niet erg beschadigd. De plaats van de sterilisatiewond was een stukje opengescheurd (de hechtingen zaten er nog in) en er was poep uit hem gekomen. Ik heb Daisy opgehaald in de auto en we hebben hem (haar) achter het huis onder stenen en aarde bedekt.
We zullen toch ons best moeten doen om vandaag, één dag na het drama, er iets vrolijks van te maken, want André is vandaag jarig en is nu 21. Tijn is steeds ziek, heeft erge hoofdpijn en slaapt veel.
Zaterdag 5 augustus
Ondanks dat we aan één stuk triest zijn, is de verjaardag van André leuk geworden. Hij kreeg van ons allemaal een cadeautje. We wilden ontbijten in het dorpscafé met koffie en gebak. Vince en Gwen kwamen en die gingen ook mee. ’s Middags in Arganil geitenbout gekocht en geroosterd in ons rookhol. Dat was erg gezellig. Tot ’s avonds laat zitten eten en drinken. Paula had een straathond uit Arganil meegenomen, ’s avonds koffie met cognac in het café.
Vanmorgen hebben we voor het eerst gewerkt. Twee stallen zijn schoongemaakt en een keuken is ingericht in de stal voor de broodoven. Het balkon werd te vies en onoverzichtelijk om er te wonen. Bovendien is de stal droog als het regent en het huis is te tochtig, geen raam kan dicht en stof valt uit het plafond. De tocht giert door het huis.
Op advies van Mike vroeg ik in de bar (of café, er is er één, soms te gebruiken als bar, soms als café) naar hulp voor het repareren van de ramen en deuren. Vanmiddag kwamen 3 tolken, de barman en de plaatselijke timmerman kijken. Allen zeer geïnteresseerd, buitensporig aardig en zonder één spoor achterdocht of zakelijke afspraken. Ja, er moest veel aan het huis gebeuren. Ja, hij ging dat doen. Hij zou de ramen en deuren eerst zo veel mogelijk herstellen en als het huis dan klaar is, maakt hij nieuwe voor de achterkant, de voorkant is niet nodig. Voor de houtwurm moest ik elders vragen, daar wisten zij niets beters voor te bedenken dan mensen uit Coimbra het huis te laten bespuiten, maar dan moeten wij wel 3 dagen eruit, en volgens hun zeggen erg duur. Ik zal Mike vragen.
Zondag 6 augustus
Vergeten te vertellen dat de buren om beurten met cadeautjes aankomen: 3 keer een emmer aardappelen, een bos uien en een zak eieren en het aanbod om water nog dichterbij te halen. Maar niets kan ons uit een treurig gevoel halen. Het is zo onvoorstelbaar; de vrolijke Daisy; dood; zijn stakerige, lange poten moeilijk onder de stenen te begraven; afschuwelijk.
Vandaag hebben we niets gedaan. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan nergens beginnen. Het één zit aan het ander vast. We zijn gaan zwemmen, lopen langs de rivier en eten in het restaurant, waar de Singaporezen niet lekker gegeten hadden. Wij dus ook niet en de bediening was treurig. Na een half uur gezeten te hebben zonder dat iemand acht op ons sloeg, gingen we weg, nadat ik woedend was geworden. Toen werden we met excuses nog snel bediend. Tijn kreeg zijn eten pas toen wij al klaar waren. Ingrid d’r eten was echt vies en het mijne redelijk slecht. Ik zou hier eigenlijk niet over naar huis moeten schrijven.
Thuisgekomen ging het hele stel weer pitten (gisteren ook al, toen heb ik een stuk gewandeld en hei geplukt en een heibezem gemaakt). Ingrid en ik wandelden 3 uur. Het is nu 8 uur, we aten een broodje, dronken een koffie en ik rij even langs Gwen en Vince. Morgen naar Coimbra om de terugreis voor Paula en André te bespreken, anders moeten ze staan in de trein. Overmorgen wil ik dan langsgaan in dat knotshuis in Barril de Alva om de man die daar de boel herstelt te vragen wat ik moet doen als eerste. De man die er woont, kwam de dag dat ik voor niets op Mike’s kantoor kwam, binnen lopen en nodigde me uit: dan kan hij vertalen, hij spreekt Portugees.
Maandag 7 augustus
We zijn naar Coimbra geweest en hebben de terugreis voor Paula en André geregeld. De 19e of zoiets moeten de kaartjes opgehaald worden.
Coimbra was heet, lawaaiig en vies. We aten er heerlijk. Ik heb een laddertje gekocht voor f 30,-, een barbeque voor f 30,- en een afdruiprek: dan hoeven de bordjes niet steeds in de viezigheid te staan. Oh ja, ik kocht ook glazen, de plastic bekertjes waren op.
Gisteravond ben ik nog naar Vince en Gwen geweest, nadat ik de kinderen in Arganil had afgezet. Morgen komt Vince langs om te zeggen wat ik met spul tegen houtworm in moet smeren en wat vernieuwd moet worden. Ik ga hout kopen en dan zal Tijn de voorveranda vernieuwen.
We zijn af en toe zeer down van Daisy en ik mis Han.
Dinsdag 8 augustus
Gisteravond was Paula ergens kwaad over, maar niets gezegd.
Vannacht ben ik op de veranda naast het rookhol gaan liggen en heb Oen weggestuurd. Ik sliep eerst binnen, dat is me te stoffig en warm en Oen stond hele nachten te stampen. Nu heb ik beter geslapen, maar vanmorgen was Paula nog nukkig. Wat blijkt: Paula en André liggen me beter en dus spreek ik ze makkelijker aan; Ingrid en Tijn (zeker) wat verder weg en ik doe m’n best aardig voor ze te zijn. Paula woedend, zij voelt zich tekort gedaan, of liever gezegd: te veel aandacht voor Ingrid en zeker voor Tijn. Deze uitleg ging over en weer gepaard met veel geschreeuw en ik was ontroostbaar. Vince en Gwen kwamen en troostten me wat met hun sores met hun kinderen.
Mike kwam en zou proberen water te verzorgen bij het leegstaande buurhuis.
Donderdag 10 augustus
Han is jarig. 9 uur op het postkantoor in de rij; het is marktdag. Ik vrees dat ik niet erg vrolijk ben. Vanavond om 6 uur in ons dorp nog even gebeld met wat vrolijker bericht. Tijn heeft een douche bedacht. Er staat nu een grote ton op het randje van het balkon en een slang met een kraan naar het hok onder de veranda. Dat hok had ik gisteren schoon gemaakt en met anti-houtwormspul behandeld. André en Paula hebben net gedouched en waren zeer tevreden. De was is vandaag naar een wasserij gebracht: 9 kg, een kleine f 40,-.
Gisteren hing er een onhoudbare stank in huis. Misselijk makend. Daarvoor al iets begonnen, maar ik kom haast niet aan de achterkant, dus was ik de laatste die door had dat het lijk van Daisy lag te rotten zonder voldoende afgedekt te zijn. André en ik hebben van bakken klei en water een soort cement gemaakt en het graf dicht gestukadoord en dat met dakpannen afgedekt, dat het niet wegregent. De stank is nu over.
Gisteren in Arganil kwamen we onze zwerfhond weer tegen. We hebben hem ter plaatse gelaten. Vanmiddag hebben Ingrid, Tijn en ik op de markt geroosterde kip gegeten. Paula en André zijn gaan lopen naar de zwemplek. Daar deden ze 50 minuten over. De kip was heerlijk, dat ga ik met Han zeker doen. Han vroeg of ik al een plekje had besproken op de markt om iets te verkopen. Ik ga niet daar tussen zitten. Het is hier erg achterlijk. Ze dorsen met een dorsvlegel, de kinderen moeten over de peulen lopen om ze te doppen. Er is eigenlijk niets, geen bokkenpoot, geen eenvoudig kraantje. Alles 30 jaar achter. Paula wordt iedere nacht gestoken door muggen. André had hor gekocht. Ik zag dat dat echt niets werd en heb van gordijn een klamboe gemaakt en de hor bij Ink en Tijn voor het raam gespijkerd. Ik ga onder het laken met mijn kop. We hebben wel een … (hier kwamen Vince en Gwen langs en we zaten tot donker op het balkon).
Zondag 13 augustus
Vrijdag en zaterdag hebben we voor het grootste gedeelte gezwommen. Een zekere Arnold, die ik in een flits ontmoet had in het kantoor van Mike (die er niet was), nodigde ons uit in Barril de Alva te komen. Dat hebben we gedaan. Eerst vrijdag, hij spreekt Portugees (is een Nederlander) en ik dacht: op een werkdag kan ik via hem ook nog dingen aan de bouwer vragen. Maar vrijdag was hij er niet, dus afgesproken voor zaterdag. De kinders Barril de Alva laten zien en de huizen, die we zouden hebben kunnen kopen. Paula en Ingrid zagen ze alle aan en vonden ons huis het meest voor ons geschikt. Tijn roept nu nog over het huis van Dona Vitoria.
We dronken koffie in de plaatselijke bar en ik geloof dat ze me daar nog herkenden. Wel vond iedereen de omgeving van Barril de Alva mooier, en dat is ook zo. We zwommen in de Alva dicht bij Coja bij een waterval. We hadden heerlijke dagen. Ik zorgde tussen de middag voor picnic spul uit Coja en ik nam voor 3 kinderen, die daar op de waterval en aan het waterrad wonen, ijs mee. Als dankbaarheid mochten wij de hele dag op het jonge hondje van één van hen passen. De volgende dag weer er heen. Een briefje voor de bakker achtergelaten (het werkte).
We hebben wat was in de rivier gedaan. Tot onze verrassing waste dat prima schoon, veel beter dan met het water uit het dorp. Nee, we gingen niet meteen naar het zwemplekje. Paula en André zette ik er af. Ingrid wilde ook liever zwemmen, maar Tijn is gevoelig voor meer geld en de upper-ten, dus Ingrid ging ook mee. De enige persoon die zich niet weet te gedragen, te spreken en te kleden, is wel de enige die ”er bij” wil horen. We werden aardig ontvangen. Arnold vind ik aardig, zijn vrouw is een soort vrouw als waar Ingrid au-pair was: een volmaakt opgevoede, enigszins afstandelijke echtgenote. Waarschijnlijk wel aardige mensen, maar erg upper-ten. Maar goed, ik heb gezien dat je van een echte bouwval een echt paleis kunt maken. En we doen in huis dan wel niets, ik krijg toch steeds meer idee. Daarna ging ik naar Coja inslaan voor de lunch. Onderweg zette ik Ingrid en Tijn af op de zwemplek, na woorden met Tijn gehad te hebben over zijn trots op z’n Amsterdamse accent.
Na een poosje zwemmen, lunchen, zwemmen, drinken, zonnen werd ik van bovenaf geroepen. Ik dacht: ”zeker de auto verkeerd neergezet”, dus neem de autosleutel mee. Boven staat de ”boze” man uit Barril en zegt dat de jongetjes wonend aan de waterval in de auto zaten. Alles op slot! Blijkt er uit te zijn: de watermeloen en Tijns fototoestel gesloopt + filmpje geopend. Weg foto’s van het jonge hondje onder de hoed, André duikend van de waterval, Tijn het hoofd koelen in het water – verdomme!
Op dit moment (zondagochtend 11 uur) zijn Tijn en Ingrid hun lakens wassen in de rivier en Paula en André mee voor een duik. Ik weet niet of Tijn het redt met Ingrid. Hopelijk deze week nog wel en de volgende.
Maandag 14 augustus
Morgen is hier een feestdag, overmorgen is Paula jarig.
Gisteren zijn we gaan eten bij Vince en Gwen; wij waren uitgenodigd. Ik had de indruk, dat zij het toch niet echt naar hun zin hadden, dat ze zich geïsoleerd voelden en dat het land te veel werk voor ze is en dat ze het niet kunnen laten groeien. Hun druiven waren al voor een gedeelte rijp: erg lekker. Zij hebben tafeldruiven en wijndruiven. Ik wist niet eens dat dat verschil bestond. De kinderen zijn met de auto naar het meer gegaan: zwemmen. Het meer schijnt erg lelijk te zijn door de lage waterstand. Alle struiken zijn dood. Toen ze later terugkwamen, kwamen Mike en Arminda ook nog langs met twee Nederlanders die in Utrecht een Indiaas restaurant hebben en dat hier ook willen.
’s Avonds was er dansen en muziek in Pombeiro. Daar wilden de kinderen ook wel even langs. Vince en Gwen hadden verteld dat er onlangs een dronken man luid zingend uit Pombeiro langs kwam lopen, bij hun huis stil was en er voorbij weer begon te zingen. Het leek mij een grap om dat ook te doen, wij met z’n allen. Maar de kinderen wilden niet, dus ik in m’n eentje ’s nachts over een stikdonkere weg door het bos, luid zingend: bij ons in de Jordaan. Bij hun huis hield ik stil en er voorbij startte ik weer. Teruglopend moest ik alsmaar lachen met mezelf.
Woensdag 16 augustus
Paula jarig. Tussen de middag zouden Vince en Gwen hier komen eten, maar het gas was op en ik moest Mike of Arminda spreken over het huis, het geld. Arminda was alleen, dus werd ze steeds gestoord, dus was ik daar tot 12 uur bezig, dus zijn we in het restaurant bij de rivier gaan eten. Ik trakteerde. Zij hadden zondagavond inderdaad een dronken vrouw gehoord en het een raar Portugees gevonden.
Gisteren zijn Paula en André op de zwemplek gebleven. Ink en Tijn hadden daar niet zo’n zin in, dus hebben wij met de auto naar een andere zwemplek gezocht (en niet gevonden), boodschappen gedaan en koffie gedronken. Om ± 3 uur aan de zwemplek met elkaar gegeten. Ik was woedend over het gezeik van de jongens over het eten. Daarna deed iedereen weer extra z’n best.
Vannacht regende het voor het eerst, dus dat was rennen met de matrassen en de was. We hebben al veel slangen gezien in en aan het water. De kinderen zagen er vandaag één op onze eigen binnenplaats. Ik heb bramenjam gemaakt. We hebben ook witte druiven, verschillende trossen zijn al rijp.
We hebben besloten op zaterdag te vertrekken in plaats van zondag, omdat Tijn en dus ook Ingrid hier wat uit de boot vallen en zo kunnen we het hopelijk leuk houden. We trekken dan omhoog langs de kust. Morgen is dan onze laatste vrije dag, overmorgen (vrijdag) moeten we naar Coimbra de tickets ophalen voor de terugtocht van Paula en André.
Donderdag 17
Na ruzie met Paula, wat toch wel veel heeft opgelost, naar ons zwemplekje. Brief van Han ontvangen. De postbode maakte mij duidelijk, dat gisteren de post er al was, maar dat hij niet weet waar hij het laten moet, als wij er niet zijn.
Morgen gaan we niet naar Coimbra. Ik haal zaterdag de tickets wel op en neem ze mee terug naar huis (Nederland) en daarna naar huis (Portugal).
Weer aardappels gekregen en wortels, eten we vanavond lekker. Mike en Arminda kwamen langs om nog iets te zeggen over geld en nummers. Ik zei dat ik het moeilijk over kan brengen omdat ik het niet begrijp. Morgen ga ik dus even langs en dan hebben zij het opgeschreven.
De jongens hebben zich fantastisch gedragen in deze ruzie; ik ben trots op hen beiden.
Vrijdag 18 augustus
12 uur ’s nachts. Zo laat is het nog nooit geworden hier, maar er woedde een bosbrand, die wij vanaf het balkon konden zien, dus wij er heen. Tot voorbij Góis, een mooi gezicht.
Paula kan Tijn niet uitstaan en is minstens 6 keer per dag kwaad. Dat kind is toch wel erg moeilijk. Die jongen mag niets of zij heeft er iets van. Ik ben blij dat we morgenochtend vertrekken. Ik zit nu nog wortels te koken. We hebben die gekregen van de buurvrouw met de snor. Rauw krijg ik er maagpijn van, Tijn eet ze zeker niet, ook Paula en André niet, dus kook ik ze maar en eet ze op. Bovendien heb ik honger, want de kinderen wilden voor ’t laatst lekker eten en dat is … in een hamburger tent! En ik zit nu chips te eten. Voor een keer wel lekker. Vanmiddag moesten er 4 zakken komen, waarvan er nu 2 aangebroken staan en 1 over is. De halve zakken worden gerust weggegooid. Kortom, ergernis alom.
Ingrid weet niet of ze wel verliefd genoeg is op Tijn. Ik zeg: meid, maak je niet druk. In de toekomst zie je wel of jullie elkaar echt vinden of niet. Ik val hem niet af, ik ben niet gek.
Zondag 20 augustus
Nadat we in Portugal aan de kust boven Coimbra, achter de zoetwaterstrook gezwommen hadden, zijn we alsnog richting Guarda gereden. We zijn om ’s morgens om 10 uur gestart en waren tot 4 uur nog niet verder gevorderd dan Aveiro. Vrezend nooit thuis te komen, zijn we toch nog de snelste weg gegaan. We hebben tot half 12 gereden, geslapen en aan de kust bij San Sebastian gezwommen en gegeten. In Portugal hebben we trouwens erg lekker gegeten. Eerst zaten we in een pizzaria, want die jongen van Ingrid lust niets. Daar werden mensen die na ons kwamen eerder bediend, nadat we al 10 minuten hadden zitten wachten. Dat pik ik niet meer, dus ging ik weg. 10 Minuten eerder had Ingrid gepiest in een soort wegrestaurant, daar wilde ik eerst niet eten, het zag er zo gladjes uit. Toen we kwaad weggelopen waren, zijn we toch teruggegaan naar dat gladde restaurant. Daar hebben we heerlijk gegeten en de man gaf ons zijn naam, adres en telefoonnummer en bood hulp aan.
Voordat we vertrokken gisteren is Paula dan wel diegene, die vroeg opstaat en koffie zet, maar d’r chagrijn is een tirannie. Tijn vindt niets leuk dat ik leuk vind, zeikt aan één stuk, de zee is te koud, waar hij persé heen wilde. Nu mokt hij. Ingrid vraagt of we alsjeblieft tijd nemen om in Parijs te blijven. Het zal mij benieuwen. Het zal wel te warm zijn, of regenen. Ik ben de kinderen spuugzat, alleen Ingrid is eigenlijk alleen maar lief, bemiddelt in ruzies, vindt alles leuk, geniet van de zee, zingt in de auto, geniet van het eten. Ideaal dus. Ze zal er wel mee naar de psych. moeten in de toekomst.
Dinsdag 22 augustus
Gisteren heerlijk gezwommen. Ingrid vroeg of we in plaats van terug te keutelen en nog een keer te zwemmen, alsjeblieft haastig naar Parijs gaan: dan doen we ook nog iets dat Tijn leuk vindt. Goed, onderweg geslapen, na zeer hete uren, op 65 km afstand van Parijs, kwart voor 9 auto geparkeerd bij Ponte d’Ivry. Ik heb ze eerst meegenomen naar La Défense, verplicht nummer. Ik heb 3 kaartjes gekocht voor de metro, daar kun je één dag overal mee gaan, geld bij zich voor een broodje en tot 10 uur vanavond hoef ik ze niet te zien.
Ik in mijn eentje in Parijs. Het is nu half 3, ik ben alleen maar heen en terug geweest naar La Défense, Chinese broodjes gegeten en 4 perziken. Ik ga zo Han bellen. Morgen om deze tijd ben ik thuis. Die jongen wil ook nog graag stoppen onderweg bij een supermercado, hij weet precies waar. Ik heb wel die grote kubus gezien, dat is een soort toneel, heel bijzonder en heel mooi. Ik ga nu even een grote Chinese winkel in en dan een rustig plekje zoeken, misschien het kerkhof, als ik dat kan vinden.
Geef een reactie