Als je in een ander land gaat wonen moet je de taal leren. Niet voor niets staat ‘spreekt de taal niet’ op nummer 1 in de lijst van kansen op mislukking bij het tv-programma ‘Ik vertrek’. Op onze leeftijd gaat dat alleen niet meer zo soepeltjes als toen we zestien waren.
Braziliaans
Toen we besloten hadden te gaan emigreren schafte Willem voor mij een app aan om de Portugese taal te leren. Voor mij ja, want ik sta bekend als goed in talen. Bovendien vind ik het leuk en ieder moet vooral doen waar hij of zij goed in is. Ik oefende er op los en beheerste al snel aardig wat woorden. Ook de uitspraak ging lekker maar toen we eenmaal in Portugal woonden ontdekte ik dat een aantal woorden heel anders klonk hier. De app die ik gebruikte leerde mij toch echt Europees Portugees dus ik snapte er niets van. Dat bleek helaas niet waar. De uitspraak was Braziliaans en ook de woordenschat kwam maar deels overeen met Portugees.
Inburgering
We schreven ons op advies van een Portugese kennis in voor een inburgeringscursus bij het arbeidsbureau in Seia. Na maanden wachten zonder iets van ze te horen kwam er opeens een e-mail. Of we nog geïnteresseerd waren in de cursus? Jazeker!
We werden op een avond in juli verwacht maar we moesten eerst nog even langskomen om ons te legitimeren en wat formulieren in te vullen. Maar dat hadden we bij de inschrijving toch al gedaan? Ja, maar dit waren weer andere formulieren. Okay dan, op naar het arbeidsbureau met onze paspoorten op zak. We kregen exact dezelfde formulieren voorgelegd als bij de inschrijving en onze paspoorten werden gekopieerd. Nooit doen zegt de Nederlandse overheid, moet zegt de Portugese. We vertrokken met de verzekering dat nu alles in orde was en dat we vanaf juli elke week twee avonden van 19.00 tot 22.00 uur les zouden krijgen, een jaar lang. Wat? Wat begon als conversatieles groeide uit tot een heuse opleiding.
Misverstand
We besloten de eerste avond in juli even af te wachten. Op die bewuste avond zijn we van 19.00 tot 20.30 bezig geweest met, je raadt het al, formulieren invullen. Dit keer met een hele klas vol inburgeraars. We kregen ook een juridische overeenkomst voorgeschoteld die we moesten tekenen. Die overeenkomst was in het Portugees terwijl de hele klas daar was om Portugees te leren en we dus geen idee hadden waar we voor tekenden. Toen ik voor de derde keer ergens mijn paspoortnummer moest invullen werd het mij te gortig. Ik typte een keurig berichtje in Google Translate dat het hier toch om een misverstand leek te gaan en dat wij op zoek waren naar een simpele conversatiecursus. De lerares begreep ons punt en we vertrokken om elders in Seia met een glas wijn te klinken op dat we dit niet gingen doen. Het voelde als spijbelen.
Privéleraar
Maar ja, we wilden wel Portugees leren. We stonden al een tijdje op een wachtlijst bij een populaire leraar en laat die nu net op dat moment plaats hebben! In september konden we bij hem beginnen. We moeten er elke week drie kwartier heen en drie kwartier terug voor rijden maar dan heb je ook wat. Deze leraar leert ons niet alleen Portugees op een heel natuurlijke en prettige manier maar hij is ook onze steun en toeverlaat als het gaat om info over werklui inhuren, biologische groenten kopen of feestjes, markten en gezellige evenementen bezoeken, die hij deels ook nog zelf organiseert.
We leren in sneltreinvaart de Beira kennen via hem en dat alles in heel duidelijk Portugees, dat hij na elke zin in het Engels vertaalt. Zó knap! We hebben ons erbij neergelegd dat we het Portugees nooit vloeiend zullen spreken, maar ons verstaanbaar maken gaat zeker tot de mogelijkheden behoren. Aan onze leraar zal het niet liggen. Elke week weer legt hij onvermoeibaar de geheimen van de Portugese taal aan ons uit. Op Valentijnsdag hadden wij ook les en we vonden een superlief cadeautje op onze tafel. Deze leraar begrijpt wat zijn leerlingen nodig hebben.
Geef een reactie