Feit of fabel?

Toen we hier kwamen wonen wisten we al dat water op je terrein heel belangrijk is. Ons terrein is voorzien van een watermijn (een term die hier gehanteerd wordt) en de vorige eigenaren verzekerden ons dat die voldoende water bevatte voor het hele jaar.

We sproeiden de tuin met dit water want we zijn voor huishoudelijk water en drinkwater aangesloten op de waterleiding van het dorp.

Mooi

Buiten onmisbaar is deze mijn ook een plaatje om te zien. Gemaakt van dik graniet met een oude granieten zuil erbij waarmee in onze omgeving de aanwezigheid van water wordt aangeduid. Kikkers hebben er een gezellig woonplekje gevonden en de druivenranken groeien er lustig omheen.

In augustus begonnen we te twijfelen aan de hoeveelheid water in de mijn want de bodem kwam akelig in zicht. Toen de pomp het water niet meer omhoog kreeg, beseften we dat ‘ons’ water nu voorlopig echt op was tot de volgende regen en dat kon nog wel een paar weken duren. We spraken erover met vrienden hier en een aantal had een zogenoemde furo laten slaan, oftewel een waterput.

Boorbedrijf

We benaderden verschillende bedrijven die furos boren. Via via kwamen we bij een bedrijf niet zo ver bij ons vandaan waar we een goed gevoel bij hadden. Ergens in de winter kwam de boorder een kijkje nemen op het terrein. Zoals vaker hier werd het bedrijf gerund door de zoon maar vader kwam ook mee. Deze vaders hebben vaak de beslissende stem in of een klus wel of niet aangenomen wordt, zo ook nu. 

Niets kon ons voorbereiden op hoe deze mannen te werk gingen.

Vader haalde een platte metalen strip van zo’n halve meter tevoorschijn en hield met beide handen de uiteinden vast ter hoogte van zijn buik. Zo liep hij over het terrein rond de plek waar we de put graag wilden. Op een bepaald punt klapte de strakgespannen metalen strip opeens naar beneden. Hij herhaalde deze procedure meermaals en benaderde de plek van alle kanten. Steeds weer gebeurde hetzelfde: de strip klapte om. Nu moet je weten dat wij erg nuchtere mensen zijn die doorgaans niet zoveel op hebben met onverklaarbare zaken. Ik kon mijn wantrouwen dan ook niet verbergen en vroeg met Nederlandse directheid of ik het ook eens mocht proberen. Ik verwachtte een ontwijkend antwoord maar niks hoor, natuurlijk mocht ik dat.

Ongelofelijk

Ik pakte de strook metaal, spande die en begon te lopen, precies zoals de man gedaan had. Op dezelfde plek als waar het metaal bij hem bewoog, schoot bij mij de strip naar beneden. Ik kon een schreeuw niet onderdrukken, zo krachtig was het en zo verrassend. Ik herhaalde het keer op keer met dezelfde uitkomst. Hier moest de put komen zei de vader, hier zat het water diep in de grond. We hadden een heuse wichelroedeloper ingehuurd. Sterker nog, ik was er zelf een zonder het te weten. De zoon bood me gekscherend een baan aan. Niet iedereen kan dit namelijk, volgens hem. Dat bleek toen mijn echtgenoot het ook eens wilde proberen. Er gebeurde helemaal niets!

Wichelroedelopen: Een wetenschappelijke verklaring voor deze eeuwenoude manier van water zoeken is er (nog) niet. In het programma Vroege Vvogels is dit onderwerp uitgebreid aan bod geweest en geduid door een wetenschapper als toeval. Reden is dat de werking nooit in een dubbelblind onderzoek is aangetoond. Zo werkt wetenschap: het is niet waar of minstens onzeker als er geen onomstotelijk bewijs kan worden geleverd. Wat overigens niet betekent dat het niet klopt. Het is alleen nog niet aangetoond. 

Water

In mei kwam er een immens grote machine het terrein op die een dag lang met een enorme boor de grond indrong. Aan het eind van de middag lag er een enorme berg granietstof naast een mooi gat waar water uitspoot. Raak! Nu nog even de rommel opruimen en een pomp naar beneden laten zakken dan waren we verzekerd van een niet-aflatende aanvoer van water. Omdat we vlak hierna een tripje naar Nederland maakten bleef de berg graniet liggen. We vroegen onze tuinman, die bij onze afwezigheid voor de tuin zorgt, om een klein paadje te maken naar de garage zodat we de auto bij terugkomst binnen konden parkeren.

Verrassing

Toen we thuiskwamen troffen we het terrein spic en span aan. Alle gruis was weg, het terrein was schoon. Verrassing van de tuinman. Hij had het gruis gebruikt om het pad naast ons te verharden. Fijn voor de olijvenplukkers die dit paadje benutten, zei hij.

Zoals al eerder gezegd, onbetaalbaar, deze man!

Tuin

De tuin ligt er supergoed bij. We sproeien ‘s avonds met water uit de furo en de tuinman heeft een druppelirrigatiesysteem aangelegd om met weinig water veel resultaat te bereiken. Want eigen furo of niet, het water komt uit de beperkte voorraad die de aarde te bieden heeft. Daar moeten we zorgvuldig mee omgaan.