Schakelen

Begeleid door de klanken van ‘The Sound of Silence’, een zestiger jaren hit, gezongen door Simon en Garfunkel, wandelen wij in Sines, langs het cafeetje waar de schoonmaakster energiek zwaait met een bezem.

Haar werklust blijkbaar aangewakkerd door een onmisbare muzikale arbeidsvitamine die over straat schalt. Van rechts nadert een man op een bromfiets, waarvan de herrie bepaald niet de vocale stilte benadert die het zangduo aanprijst.

Terugblik

Ochtendlijk levendig Sines voert ons van straatje naar straatje met op het eind ervan alweer een uitnodigend terras. Gevuld met bedrijvige burgers die boodschappen doen, onderweg een buurtgenoot aanklampen voor een praatje of even een terrasstoel bijtrekken voor een snelle bica.

Portugese gebruiken werken blijkbaar aanstekelijk. Want kort na onze aankomst zijn wij neergestreken. Bij Bom Remédio, zoals dit tentje zichzelf noemt. Let op het logo: met een hartje erachter, wat een hartelijke ontvangst garandeert, waarlijk uma calorosa receção.

Als gezegd een gastvrije ontvangst met gratis WiFi bij ‘um café’. Je kent ’t onderhand wel. Koffie in zo’n ieniemienie espressokopje geschonken. Vers en heilzaam voor cafeïneverslaafden als ik. Klopt als een bus: ‘Goed medicijn’, een naam die dit zaakje eer aan doet. Als bonus een onbelemmerd zicht op het dagelijkse doen en laten van  Sines’ inwoners.

Blauwe Maandag

Opeens denk ik aan het artikel van een mede-auteur op Portugal Portal. Waardoor het verlangen heviger wordt. Half januari, als grauw ochtendgrijs door de ramen naar binnen glipt. Onmiddellijk schreeuwt de lokroep van het Mediterrane leven om het hardst. Door het geluid van een denderende Atlantische Oceaan in mijn oren, als een sluiproute voor zonloze dagen.

Monotoon, donker en kil. Bleke gezichten, straten druipend van mistflarden, stormachtige regensluiers en chagrijn. Ingeruild voor het denkbeeldig geluid van ruisende naaldbomen en indringend aroma van eucalyptussen in mijn neus. Sluit de ogen en lik over je lippen. Ruik de zilte geur van de oceaan met een zoutige smaak op je tong. Opgetogen over zijn lezenswaardig artikel.

Mijzelf zag ik kort na publicatie dit havenplaatsje verkennen. Dwalend door smalle, oude straatjes van dit door Rienk beeldend aangeprezen pareltje. Reken maar, dacht ik, waarna van het één het ander kwam. Ruim vier jaar later stond ik op de muur van Forte do Revelim, een van de mooiste uitkijkposten op het Iberisch schiereiland.

In de aanblik van een asgrauwe Hollandse hemel hunkerend naar die hartverwarmende mediterrane winterzon. Met de nasmaak in mijn mond van de eerste hap uit een pastel de nata op het terras bij een pastelaria. Onverbrekelijk in de ban van die magische aantrekkingskracht.

Herinneringen

Ach, dit ‘beloofde land’, waaraan ik verslingerd ben. Onverwacht verzeild geraakt in Sines, overtuigd door z’n tomeloze missie.

Ik wil namelijk een lans breken, een vuist maken, de vlag uitsteken voor Sines. Wat is dit een leuk stadje! Maar geen toerist die het weet … (Citaat: Rienk Vlieger).

Geen idee wat de gemiddelde toerist weet over deze stad. Vrijwel zeker scoort ie-niet op de top tien van bezienswaardige plaatsen in de Alentejo. Horizonvervuiling ging door mij heen, indertijd bij een blik over de oceaan in die richting. Zittend op het terras aan het strand van São Torpes. Met weemoed denk ik eraan terug in het besef dat het inmiddels lichtjaren geleden lijkt. Indertijd toen ik vanachter een terrastafel Kalux observeerde.

Druk met onze piepjonge kleinzoons de technische beginselen te leren van het planksurfen. Bepaald niet aantrekkelijk zo’n industriële uitstraling uit de verte. Met zicht op containerschepen in de oceaan. Wachtend in een file om af te meren in de haven van Sines. Zoals alleen Rienk Vlieger het trefzeker weet te beschrijven, in zijn artikel: De rede van Sines. Onderhoudend om te lezen, waarna je helemaal bent bijgepraat. Over wat hij zo aardig vindt aan deze industriestad.

Stramien

Portugal: dat paradijs voor strandliefhebbers, zonaanbidders, watersporters en levensgenieters. Goed voor de zintuigen en het welbevinden. Dankzij de aanmaak van gelukshormonen dopamine, serotonine en oxytocine. Het dalend niveau van stresshormoon cortisol, een toestand waar je hersenen wel bij varen.

Een lotsbestemming, geen enkele controle over mijn synapsen heb ik in Nederland. Ook al zou ik het willen, de dimmer ontbreekt om een fikse slinger eraan te geven. Want een aan- en uitknop is niet beschikbaar. Tja, niemand heeft z’n denkbeelden zomaar voor het uitkiezen. Bijvoorbeeld graag deze, maar die andere liever niet, hoor! Als dat zo zou zijn, wist ik het wel.

Dan koos ik voor de meest wenselijke: inspirerende, leuke, spannende, ontroerende, liefdevolle inzichten. Mijn hoofd mocht er boordevol mee zitten als het aan mij lag. Dus, gauw terug naar de Algarve met ruimtegebrek in mijn hersenpan. Na chaotische geestelijke gymnastiek van het denken aan niets en alles tegelijk. Door onophoudelijke impulsen heen en weer geslingerd tussen hier en daar, alsmaar schakelen.